بریده‌هایی از کتاب گاهی که از نه شنیدن می ترسیم

واضح‌ترین مطلب درمورد افرادی که از تنهایی می‌ترسند این است که در انتخاب همراه خود در زندگی، تصمیمات بسیار اشتباهی می‌گیرند. آن‌ها به‌ناچار هر موردی را مناسب می‌بینند. جرئت ندارند برای ورود افراد به زندگی‌شان معیارهای مناسبی وضع کنند و روی این تأکید کنند که فرد باید به‌جای صمیمیتِ صِرف، جالب هم باشد، به‌جای جذابیتِ محض، تعامل با او باید چالش‌برانگیز باشد، و به‌جای اعتمادبه‌نفسِ تنها، باید رفتار غیرپرخاشگرانه هم داشته باشد.

شاید هراس از تنهایی بیشتر از هر دلیل دیگری مسئول به‌وجودآمدن روابط نافرجام، خفه‌کردن رشد روانی، ترس از قرارگرفتن در تنگنا، و بدبختی باشد. هرطور حساب کنیم، یکی از دلایل بزرگ بدبختی انسان و انگیزهٔ بسیاری از مهم‌ترین و بدترین تصمیمات‌مان همین است. اگر فقط می‌توانستیم بهای این سوءتفاهم ذهنی را درک کنیم، می‌توانستیم قسمت عمدهٔ زندگی‌مان را نجات دهیم.

افراد نگران باید به‌مرور، وحشت از آینده را کنار بگذارند و به‌جای آن، گذشتهٔ همراه با ضربات روحیِ خود را، که بدون واکاوی مانده، صبورانه درک و هضم کنند.

ترس ما نشان اندوهی قدیمی است، نشان اینکه چیزی در دنیای بیرون پیدا نمی‌کنیم که پاسخ‌گوی وحشت دنیای درون‌مان باشد.

پناه‌بردن به خرده‌نگرانی‌های روزمره جایگزینی است برای ضربه‌های روحی حل‌نشده، مانند شرم، تحقیر، احساس اهمیت‌نداشتن برای والدین، قصور، یا سوءاستفاده.

آدم‌های ناامید افراد زیبا را هدفی می‌بینند تا عصبانیت‌شان از غیرمنصفانه‌بودن زندگی را بر سر آن‌ها خالی کنند، طوری‌که انگار مستحق این رفتارند. همه فکر می‌کنند آن‌ها آن‌قدر در نازونعمت‌اند که چیزی ناراحت‌شان نمی‌کند.

ممکن است بعضی‌ها حس کنند باید به این زیبارویان نشان داد که افراد مهمی نیستند، حتی اگر خودشان هم چنین ادعایی نکرده باشند.

مسلماً دل‌شان می‌خواهد دیگران آن‌ها را برای همهٔ خصوصیت‌های‌شان دوست بدارند؛ ولی ظاهرشان آن‌قدر اثرگذار است که همه‌چیز را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. دیگران نمی‌توانند ظاهر آن‌ها را نادیده بگیرند.

وقتی دیگران همیشه مشتاق‌اند ویژگی‌های مدنظرشان را به شما بقبولانند، پروراندن شخصیت کار سختی می‌شود. احتمال اینکه دیگران هویت موردنظر خودشان را به افراد زیبا دیکته کنند بیشتر از این است که آن‌ها را تشویق کنند هویت مستقلی برای خود دست‌وپا کنند.

تأمل‌کردن دربارهٔ بی‌اهمیت‌بودن پایان کارمان، به‌شکلی عجیب، ترس‌مان از زندگی را بیشتر نمی‌کند. هرقدر مرگ‌مان نامعقول‌تر باشد، ارزش زنده‌بودن در چشم ما بیشتر می‌شود. بودن فقط حالت ناگزیر اشیا نیست، بلکه فرصتی عجیب و ارزشمند است. شاید از بودن‌مان آن‌قدر شگفت‌زده شویم که دیگر ناراحتِ نبودن‌مان نباشیم

ذهن‌مان اجازه می‌دهد که بخشی از تمامیت جاودان باشیم و با تطبیق خود با خط سیر جهان، به آرامش دست پیدا کنیم.

اسپینوزا فهمید لزوماً به‌خاطر وابستگی به بدن‌مان، بیشترِ عمر به دیدگاه خودخواهانه و محصور در زمان متمایلیم، و تمام دغدغه‌های‌مان را براساس بقای بدنِ خود تنظیم می‌کنیم.

خطاهای‌مان حقایق اجتناب‌ناپذیر انسانی‌اند و بنابراین باید صادقانه به آن‌ها اقرار و سعی کنیم آن‌ها را در روز روشن اصلاح کنیم.

بیشتر اوقات وسوسه می‌شویم که فریب‌کاری، دزدی و توهین کنیم، با خودخواهی دیگران را نادیده بگیریم، و خیانت کنیم. مسئله این نیست که آیا دچار وسوسه‌های شدید می‌شویم یا دست به کاری ناروا می‌زنیم یا نه، بلکه این است که آیا می‌توانیم گاهی از این بُعد وحشتناک‌مان فراتر برویم و به آن اعتراف و بابتش عذرخواهی کنیم یا خیر.

باور به اینکه کسی همیشه عالی و مهربان است راه مناسبی برای رسیدن به چنین چیزی نیست.

اگر می‌خواهید انسان بهتری شوید، داشتن همیشگی حس معصومیت و خوبی به این کار کمکی نمی‌کند. با چنین حسی، اگر به‌خاطر ارتکاب گناه نتوانیم خود را با معیارهای عالیِ راستی و درستی هماهنگ کنیم از پا می‌افتیم و با چنین روشی به ریاکاری روی می‌آوریم. به‌جای عقیده به پاکی اولیهٔ خود، بهتر است به ما بگویند بَدیم، احتمالاً بدذات و بی‌فکریم، و بعد، از ما بخواهند عذرخواهی کنیم.

ما زشت نیستیم؛ فقط از افرادی که می‌توانند زیبایی ما را تشخیص دهند دوریم

ممکن است موفقیت را به‌خاطر فروتنی خود از بین ببریم: شاید حس کنیم لیاقت جایزهٔ دریافتی را نداریم. شاید بعداز رسیدن به یک شغل یا همراه جدید، به همهٔ ابعاد شخصیت‌مان ـ‌که می‌دانیم اصلاً خالی از نقص نیست (باوجود تنبلی، ترس، حماقت و ناپختگی‌مان) ــ دقت کنیم و نتیجه بگیریم حتماً اشتباهی پیش آمده و باید جایزهٔ خود را به کسی که لیاقت بیشتری دارد تحویل دهیم. ولی چنین کاری نتیجهٔ درک اشتباه از پخش‌شدن موفقیت و رنج است. جهانْ نعمت‌ها و ترس‌هایش را براساس شناخت دقیق خوبی و بدی پخش نمی‌کند. ما استحقاق بیشترِ چیزهایی را که به دست می‌آوریم نداریم، همین‌طور رنجی که می‌بریم. آدم‌هایی که در بخش‌های سرطان بستری هستند هیچ اشتباهی مرتکب نشده‌اند.

به‌طور کلی، هیچ‌چیز مثل ناخوشیِ شرم آسایش انسان را تخریب نمی‌کند.

ما زشت نیستیم؛ فقط از افرادی که می‌توانند زیبایی ما را تشخیص دهند دوریم.