بریده‌هایی از کتاب مفاجا

من هم انتظار ندارم این زمستان برای شما راه تازه‌ای باز کند

شاعر نبودم اگر پیشِ تو چه مرگم بود

خواب‌های من اصولاً بدون تو کلبهٔ تاریکی هستند که در برف به ستون‌های خودش لعنت می‌فرستد

«سلام؛ می‌شود آیا به اندوه تو دست زد؟!»

قلب عموماً فلزی نارساناست گیرم که گاهی و فقط گاهی بدرخشد...

ایل من پیامبری نداشت فقط سینه‌به‌سینه داستان زنی بود که یک روز از کوه پایین آمد نوشت: «ببخش و فراموش کن» چنان می‌رفت  که در رفتنش  آیاتِ یخ‌زده می‌سوختند من سر برگرداندم و باز ایل نداشته‌ام را دیدم که چون تلّی از نمک  تکه‌های گرمسیری خاک را مثل اورادِ خداحافظی به سر می‌ریختند.