بریده‌هایی از کتاب پنجاه جمله طلایی برای بازاندیشی زندگی

ما آنیم که انجام می‌دهیم، نه آنچه می‌گوییم قصد داریم انجام دهیم؛

۱۴. آنان که از حقایق ناگوارِ روزگار هیچ نمی‌آموزند هشیاری کیهانی را مجبور می‌کنند تا آن حقایق ناگوار را آن‌قدر تکرار کند تا از آنها درس بگیرند. آنچه انکار کنیم بر ما چیره شود؛ آنچه بپذیریم ما را دگرگون سازد؛ مشکلات و رنجی که طی زندگی با آن دست بر گریبان می‌شویم باعث می‌شود در حیطه‌های متفاوت زندگی چیزهایی بیاموزیم، آن درس‌ها را بپذیریم و انکارشان نکنیم.

اگر در زندگی کفهٔ ترازوی شادی و خوشبختی با کفهٔ ترازوی غم به تعادل نرسد، آنگاه واژهٔ خوشبختی بی‌معنا می‌شود.

من آن نیستم که برایم رخ می‌دهد. من آنم که انتخاب می‌کنم.

آسمانِ بلوغِ انسانی به‌سبب گذرِ ایام، صاف و آفتابی نمی‌شود، گاهی ابری و تیره می‌گردد؛

انسان با خیال و توهّمِ نور و روشنایی به روشن‌بینی و روشن‌فکری نمی‌رسد، بلکه باید تاریکی را شناخت و به آن آگاه و هشیار شد... آنچه به آن آگاه و هشیار نشویم سرنوشتِ ما در زندگی می‌شود؛

تنها معنای ماهیت انسانی آن است که در تاریکی، شمعی بیفروزد؛

رؤیا، دری پنهان و کوچک در عمیق‌ترین و درونی‌ترین مأوای روح است؛

مادامی‌که در امواج خروشانِ زندگی در حرکت باشیم، هیچ انسانِ بی‌مشکلی را پیدا نمی‌کنیم؛ زندگی، سراسر مشکلات بی‌پایان است و هر روز می‌آموزیم که باید با مشکلات کنار بیاییم. در اینجا، منظور این نیست که به‌دنبالِ زندگیِ بی‌مشکل برویم، بلکه باید خود را آماده و مهیا کنیم تا تواناییِ مقابله با هر مشکلی را داشته باشیم. زندگیِ بدون مشکل آن زندگی‌ای است که ساکن و راکد مانده و به‌خوبی زیست نشود.

زمانی دیدمان روشن و واضح خواهد شد که به قلبمان بنگریم. آن‌که به بیرون می‌نگرد در خواب است. آن‌که به درون می‌نگرد بیدار است؛

من آن نیستم که برایم رخ می‌دهد. من آنم که انتخاب می‌کنم

کودکان را اعمال و رفتارِ بزرگسالان تربیت می‌کند، نه گفته‌هایشان؛

۱۲. زمانی دیدمان روشن و واضح خواهد شد که به قلبمان بنگریم. آن‌که به بیرون می‌نگرد در خواب است. آن‌که به درون می‌نگرد بیدار است؛

۲۱. انسانی که از جهنمِ هوا و هوسِ خود عبور نکرده باشد هرگز افسارِ آنها را در دست نمی‌گیرد؛ غلبه بر چیزی یا مهار کردن چیزی به معنای مواجه با آن چیز است، به‌رغم درد و رنجی که به ما می‌رساند

کفشی که اندازهٔ پای کسی باشد پای دیگری را می‌آزارد؛ هیچ نسخهٔ جهان‌شمولی برای زندگی وجود ندارد که در تمامی حالات کارساز باشد؛ آنچه برای ما مفید است شاید برای دیگران مضر باشد؛ این مطلب در سایر ابعاد زندگی نیز صدق می‌کند.

شده باشد، نیست؛ آنچه ما سرکوب می‌کنیم و آنچه هرگز به‌عنوان بخشی از وجودمان نمی‌پذیریم بر نزدیکانِ ما اثر می‌گذارند.

تعصب، جبرانِ مفرطِ شک است؛ افراط‌گرایی روشی برای پوشاندن ترس و شکی است که انسان در خود دارد؛

۱۵. اگر انسانی اطرافمان نباشد تنها نمی‌شویم، بلکه اگر نتوانیم چیزهایی را که از نظرِ ما مهم جلوه می‌کنند به دیگران منتقل کنیم یا اگر نتوانیم دیدگاهی را حفظ کنیم که دیگران بی‌اعتبار می‌پندارند؛ تنهایی، لزوماً، به معنای نبود دیگران در اطرافِ ما نیست، بلکه در انزوا بودن به معنای تنهایی است.

من آن نیستم که برایم رخ می‌دهد. من آنم که انتخاب می‌کنم.

انسان‌ها همگی اصیل و منحصربه‌فرد به دنیا می‌آیند، اما به‌صورت نسخه‌هایی تکراری از دیگران می‌میرند؛