بریده‌هایی از کتاب ابر مغز

مغز مبنا اخيراً حداقل در يكي از زمينه‌هاي زندگي‌ احساس كردم كه از كنترل خارج شده‌ام. سطح فشارهاي رواني بالايي را تحمل مي‌كنم، ولي با آن كنار مي‌آيم. نگران افسردگي هستم، يا افسرده‌ام. زندگي‌ام مي‌تواند در جهتي پيش برود كه خواسته‌ي من نيست. افكارم وسواسي، ترسناك يا توأم با اضطرابند. مغز برتر احساس مي‌كنم همه چيز به‌راحتي تحت كنترل من است. موقعيت‌هاي تنش‌زا را رها مي‌كنم و از كنارشان مي‌گذرم و به اين ترتيب فعالانه از آنها اجتناب مي‌كنم. خلق و خويم ثابت و خوب است. علي‌رغم اتفاقات غيرمنتظره، زندگي‌ام در همان جهتي پيش مي‌رود كه من خواسته‌ام. افكاري را كه به ذهنم خطور مي‌كنند، دوست دارم.

هيچ چيز مانند احساس خاطرات را تثبيت نمي‌كند. در زمان كودكي با زحمت كم‌تري ياد مي‌گيريم. چون كودكان طبيعتاً در مورد يادگيري پرشورتر و مشتاق‌ترند. احساسات شادي و اعجاب و همچنين ترس و وحشت، يادگيري را تشديد مي‌كنند. و همين احساسات اغلب خاطرات را در تمام طول مدت عمر در ذهنمان حك مي‌كنند

اتم‌ها و مولكول‌ها جسم نيستند، بلكه توصيفات رياضي تجربه‌اند. مكان و زمان هم توصيفات تجربه‌اند. مغز شما مسئول هيچ‌يك از اينها نيست، چون مغز شما هم تجربه‌ي ذهن شماست.

«اتم‌ها يا ذرات ابتدايي، خودبه‌خود واقعيت ندارند. آنها دنيايي از پتانسيل‌ها يا امكانات را تشكيل مي‌دهند، نه دنيايي از اجسام يا واقعيات را»

در زير اين زندگي ظاهري رؤياهايي پنهاني دارم.

احساسات منفي را با توجيه علت محق بودن خود و مقصر بودن ديگران، در خود تقويت نكنيد.

هر چه بيشتر با ترس روبه‌رو شوم بيشتر مي‌توانم آن را كنترل كنم.

مي‌توانم با ترس مواجه شوم و باز هم كارهايي بكنم كه مرا مي‌ترساند.

حقيقت قدرت آن را دارد كه مرا از اين وضعيت رها كند.

بلوغ احساسي با پي بردن به اين موضوع آغاز مي‌شود كه افكار معادل اعمال نيستند.

خودآگاهي شما را به انساني منحصربه‌فرد تبديل مي‌‌كند. «من احساس ايكس را دارم»، تبديل مي‌شود به: «نظرم درباره‌ي اين احساس چيست؟، اين احساس مرا به كجا مي‌برد؟ چه معنايي دارد؟»

مغز افكار و احساساتي را كه شما خود را با آنها يكي تصور مي‌كنيد توليد مي‌كند، ولي مغز برتر توانايي شما براي ناظر يا شاهد بودن را فرامي‌خواند، شاهدي بي‌طرف نسبت به افكار و احساساتي كه مغز ايجاد مي‌كند.

براي خودتان ارزش قائل شويد. براي اين كار منتظر تأييد ديگران نباشيد. به‌جاي اينكه به دنبال تأييدهاي ظاهري باشيد، سعي كنيد به ديگران كمك كنيد.

اگر ندانيد كليدهاي ماشين را كجا گذاشته‌ايد، اين نشانه‌ي آلزايمر نيست. اگر فراموش كنيد آنها به چه دردي مي‌خورند، بايد مطمئن باشيد كه به آلزايمر مبتلا شده‌ايد.

اين نوعي رابطه‌ي نادر است، كه شما در آن نقش ناظر يا شاهد خاموش اعمال مغزتان را بر عهده داريد. و تعالي در اين نهفته است. زماني كه مي‌توانيد شاهد خاموش باشيد، فعاليت‌هاي مغز شما را گرفتار نمي‌كنند.

همدلي از بُعدي گسترده‌تر راه را براي استدلال اخلاقي و رفتارهاي نوع‌دوستانه هموار ساخته است. (ريشه‌ي لاتين اين كلمه «compassion» است كه معني آن «رنج كشيدن در كنار ديگران» است و به توانايي ما در انعكاس احساسات ديگران اشاره دارد). همدلي با هم‌دردي كه شامل درك وضعيت ذهني ديگران نمي‌شود متفاوت است. با «سرايت احساسي» هم متفاوت است چون در حالت سرايت احساسي، فرد نمي‌داند احساسي كه دارد متعلق به خودش است، يا تحت ‌تأثير شخصيتي قوي يا گروهي از مردم ايجاد شده است.

واقعيت خشم ناشي از حق‌به‌جانب بودن را ببينيد: خشمي مخرب ملبس به ظاهري مثبت. پيوندهاي فرسوده را ترميم كنيد. بيش از آنچه فكر مي‌كنيد سزاوارش هستيد، بار به دوش نكشيد. به محق بودنتان زياد بها ندهيد. در تصوير كلي زندگي، محق بودن در مقايسه با شاد بودن بي‌اهميت است. اينها فقط اصولي روان‌شناسانه نيستند، بلكه فضايي را براي ايجاد تغيير در مغزتان ايجاد مي‌كنند. تكرار، عادات قديمي را در مغزتان حك مي‌كند.

مطالعات جديدي نشان داد كه فشارهاي رواني روزمره باعث بسته شدن قشر قدامي مغز، يعني بخش مسئول تصميم‌گيري، اصلاح خطاها و برآورد موقعيت مي‌شود. به همين دليل است كه گرفتار شدن در ترافيك، مردم را ديوانه مي‌كند. اين نوعي فشار رواني روزمره است، ولي خشم، سرخوردگي و درماندگي برخي از راننده‌ها نشان مي‌دهد كه تمايلات آني اوليه‌اي كه قشر قدامي مغز مسئوليت كنترل آنها را بر عهده دارد، ديگر از كنترل آن خارج است.

رخدادهاي خارجي نمي‌توانند موجب افسردگي شما شوند، مگر به دليل واكنشي كه در مقابلشان نشان مي‌دهيد.

رازها گوشه‌هاي تاريكي را در روان انسان ايجاد مي‌كنند.