بریده‌هایی از کتاب ابر مغز

باورهاي اصلي‌تان را بررسي كنيد. آنها را در پرتوِ نوري جديد ببينيد و باورهايي را كه گرفتارتان ساخته‌اند از دور خارج كنيد.

از احساسات‌تان و از مبدأ پيدايش‌شان آگاه باشيد.

هر چه آگاه‌تر باشيد قدرت بيشتري روي واقعيت داريد.

كنيد. علت در نهايت طبيعي و ابتدايي است: شما براي تكامل طراحي شده‌ايد،

هر انسان عادي‌اي كه به دستگاه بيوفيدبك متصل شود، به‌سرعت مي‌تواند كنترل مكانيزم‌هاي جسمي را كه معمولاً به‌طور خودكار عمل مي‌كنند، بياموزد. مثلاً مي‌توانيد فشارخونتان را كاهش، يا ضربان قلبتان را تغيير دهيد. مي‌توانيد باعث ايجاد حالت موج آلفا شويد، كه بر اثر مراقبه و خلاقيت هنري ايجاد مي‌شود.

خواسته‌هاي خود را فداي خواسته‌هاي ديگران نكنيد. اين تنها نشان‌دهنده‌ي عدم رضايت شما از زندگي است.

هر جا مي‌توانيد آرامش برقرار كنيد. اگر نمي‌توانيد، دور شويد.

حقيقت قدرت آن را دارد كه مرا از اين وضعيت رها كند.

ترس به سكوت منجر مي‌شود. از سرِ شرم يا گناه ترستان را بيان نمي‌كنيد و به اين ترتيب ترس در ذهنتان عفونت مي‌كند.

خاطرات گذشته تجارب زمان حال را مغشوش مي‌كنند، در حالي كه به آنها تعلق ندارند.

احساسات مسير خود را طي مي‌كنند. آنها هم مانند غرايز به دنبال تحقق خواسته‌هاي خود هستند. ولي شما نبايد آنها را تغذيه كنيد، تا به حد افراط كشيده شوند. مثلاً خشم خودبه‌خود احساسي مشتعل و خروشان است. شما ديگر نبايد روي آن نفت بريزيد. هر وقت متوجه مي‌شويد عصباني شده‌ايد، بين خود و احساستان شكافي باريك ايجاد كنيد. اگر در چنين حالتي به خودتان بگوييد: «اين من هستم كه عصباني شده‌ام»، من و خشم را از هم جدا كرده‌ايد. با اين اقدام كوچك در زمينه‌ي بي‌طرفي، احساستان شدت اوليه‌ي خود را از دست مي‌دهد.

استشمام رايحه‌ي يك عطر يا شيريني شكلاتي كافي است تا خاطرات گذشته در مغز سرازير شوند (در مورد مارسل پروست اين شامل فرو كردن شيريني مادلين در چاي بود) چون سيستم ليمبيك حس بويايي، حافظه و احساس را با هم متحد مي‌سازد.

كارل يونگ در تأييد فرويد معتقد بود كه بخشي از مغز ما براي اجتناب از درد و رنج زندگي، مهي از توهم را ايجاد مي‌كند. او كل ترس، خشم، حسادت و خشونتي را كه به گوشه‌هاي پنهان روان رانده مي‌شوند «سايه» ناميده بود.

يكي از يافته‌هاي عجيب علم روان‌پزشكي اين است كه افرادي كه در فهرست انتظار قرار دارند تا تحت روان‌درماني قرار گيرند، اغلب پيش از اولين جلسه احساس بهبود مي‌كنند و اين بهبود تنها مي‌تواند به اين علت باشد كه انتظار پذيرفته شدن از سوي روان‌پزشك را مي‌كشند. اين افراد پريشان‌حال، پيش از آنكه جرأت خود را براي رفتن نزد روان‌پزشك جمع كنند، بر فشاري كه از درون آنها را به سكوت وادار كرده غلبه مي‌كنند. همين قدم به نوبه‌ي خود داراي قدرتي شفابخش است.

بر اساس افسانه‌ها زماني كه بودا در قالب جوينده‌اي بي‌قرار به نام سيذارتا زندگي مي‌كرد، شاه كه پدر او بود از پسرش كه شاهزاده آفريده شده بود خواست كه حاكم سرزمين شود. پدر به منظور سركوب سوداي معنوي سيذارتا، او را پشت ديوارهاي قصر زنداني كرد و انواع تجملات را در اختيارش قرار داد و اجازه نداد با رنج و درد زندگي روزمره هيچ‌گونه ارتباطي برقرار كند. اين حكايتي است كه در مورد آگاهي ما و كاري كه با آن انجام مي‌دهيم هم صدق مي‌كند. پشت ديوارهاي ايگو تحليل مي‌رويم. فراتر از مرزهاي تثبيت‌شده‌ي ذهنمان را نمي‌بينيم. و دنباله‌روي لذات و دارايي‌هايي مي‌شويم كه جامعه‌ي مصرف‌كننده براي‌مان تعيين مي‌كند.

به‌جاي زندگي با جدايي و تضاد، تجاربتان را در قالب يك كل ادغام كنيد. زماني بيشتر احساس تماميت مي‌كنيد كه: مكاني امن را ايجاد ‌كنيد كه در آن بتوانيد خودتان باشيد. ديگران را هم براي اينكه بتوانند خودشان باشند به اين مكان امن دعوت ‌كنيد. خودتان را بهتر بشناسيد. موضوعاتي را كه انكارشان مي‌كنيد بهتر بررسي كنيد، حقيقت‌هاي دشوار را بپذيريد و با واقعيت روبه‌رو شويد. با بُعد تاريك وجودتان آشتي كنيد و آن را نه هم‌پيمان پنهاني خود بدانيد و نه دشمني كه از آن مي‌ترسيد. احساس شرم و گناه را در خودتان صادقانه برآورد و برطرف كنيد.

چطور قابليت سازگاری را در خود پرورش دهيم از تكرار حرف‌ها و كارهايي كه از همان ابتدا مؤثر واقع نشده‌اند دست برداريد. عقب بايستيد و راه‌حلي جديد را خواستار شويد. در سطح مشكلتان درگير نشويد پاسخ را در آن نخواهيد يافت. روي مسائلي كه خودتان گرفتارشان شده‌ايد كار كنيد. نگران فرد مقابلتان نباشيد. وقتي فشارهاي قديمي را احساس مي‌كنيد، از صحنه خارج شويد.

در گذشته در يكي از دانشگاه‌هاي طب مي‌گفتند: انسان‌ها معمولاً تنها از ده ‌درصد از مغزشان استفاده مي‌كنند. ولي اين عملاً صحيح نيست. مغز انسان بالغ سالم در تمام مدت با ظرفيت كامل خود كار مي‌كند.

ترس و هوس با هم بيگانه نيستند، بلكه با يكديگر مرتبطند. ترس هوس‌هايي را تغذيه مي‌كند كه ترس را تسكين مي‌دهند.

اگر براي مدتي طولاني به احساسات‌تان اجازه‌ي افراط بدهيد، زنداني آنها مي‌شويد. ولي اگر بيش از حد كنترلشان كنيد هم، ارتباطتان با حس زندگي را از دست مي‌دهيد. و اين موجب ايجاد توهم كافي بودن عقل مي‌شود.