بریده‌هایی از کتاب ابر مغز

موقعيت‌هاي سخت در انزوا حل نمي‌شوند. ولي بدون شك واكنش‌هاي احساسي‌ ما را منزوي مي‌سازند. مي‌ترسيم و افسرده مي‌شويم. در خود فرو مي‌رويم. عصبي مي‌شويم و احساس خجالت يا عذاب‌ وجدان مي‌كنيم و زماني كه اين احساسات مخرب كنترلمان را به دست مي‌گيرند، دليل بيشتري براي انزوا پيدا مي‌كنيم. از اين رو بايد از خود سؤال كنيد «با چه كسي مي‌توانم مشورت كنم كه همين مشكل را با موفقيت حل كرده باشد؟»

دنيا ساكن نيست. هم‌زمان با تجربه‌هاي ما و حك شدنشان در جهان‌بيني ما به وجود مي‌آيد.

تا زماني كه «دنياي درونتان» تغيير نكند، «دنياي بيرونتان» تغيير نخواهد كرد.

مطالعاتي كه بر روي افراد سالم در سنين حدود ۱۰۰ سالگي انجام شده نشان مي‌دهند كه بزرگ‌ترين راز سلامت آنها توانايي حفظ انعطاف‌پذيري بوده است. افراد ۱۰۰ ساله هم مانند ديگران شكست‌ها و نااميدي‌هاي زندگي را تجربه كرده‌اند. ولي ظاهراً راحت‌تر از ديگران به حالت اوليه‌ي خود بازمي‌گردند و اجازه نمي‌دهند بار گذشته روي دوش‌شان سنگيني كند. انعطاف‌پذيري احساسي نشان مي‌دهد مكانيزم‌هاي دفاعي در اين افراد هميشه فعال نيستند، چون فعاليت آنها حاكي از اين است كه فرد لطمه‌هاي قديمي، رنجش‌هاي پنهاني و فشارهاي رواني را به‌جاي رها كردن، در خود حفظ كرده است. جسم شما براي هر يك از دفاع‌هاي شما تاوان مي‌دهد.

«تنها چيزي كه بايد از آن بترسيم خودِ ترس است»

اگر هر روز از مغزتان نخواهيد مهارت‌هاي جديدي كسب كند، در واقع از آن كم خواسته‌ايد.

دفعه‌ي بعد كه خطر يا تهديدي را احساس مي‌كنيد، از خودتان سؤال كنيد چطور مي‌توانيد آن را به فرصتي در زندگي تبديل كنيد.

سكون، محدوديت به دنبال دارد

ترس متقاعدكننده است. وقتي صداي آن را باور مي‌كنيد، بر شما غلبه مي‌كند.

روان‌شناسان كودك، بين اين موضوع كه به كودكان بگوييم چه بايد بكنند و اينكه به آنها بگوييم چه هستند، تمايز قائل مي‌شوند. كودك به‌سادگي جملاتي از نوع اول را فراموش مي‌‌كند. كدام ‌يك از ما به خاطر داريم كه قبل از عبور از تقاطع بايد هر دو سمت را نگاه كنيم؟ ولي دومين نوع در خاطرش مي‌ماند. وقتي به كودكي مي‌گوييد: «بچه‌ي تنبلي هستي»، يا «ديگر هيچ‌كس تو را دوست ندارد»، يا «بچه‌ي بدي هستي»، اين كلمات اغلب تا پايان عمر در ذهن او طنين‌انداز مي‌شوند. در كودكي براي پي بردن به موجوديت خود به حرف‌هاي والدينمان در مورد خود اتكا مي‌كنيم و اگر كلماتي مخرب از آنها بشنويم، راه فراري وجود نخواهد داشت، مگر اينكه آگاهانه خاطرات قديمي را مداوا كنيم.