بریده‌هایی از کتاب پیاده روی با خانم میلی

وقتی مامان‌بزرگ آن منظره را دید، دعوایم کرد. «بعضی وقت‌ها از خودم می‌پرسم که آخه چی تو کلهٔ توئه؟!» و قبل از این‌که به خانه برگردد، گفت: «لنگهٔ باباتی.»

می‌گفتی هیچ رنگین‌کمانی به رین‌بو نمی‌آید. ولی من با این حرفت مخالفم. بعضی وقت‌ها که دنیا تیره‌وتار می‌شود، خود تو باید مثل رنگین‌کمان بدرخشی.

شاید همه‌مون نیاز به کسی داریم که داشته‌هامون رو باهاش شریک بشیم.

«یاد گرفتم که عصبانی یا ناراحت شدن اشکالی نداره ولی بعد از این‌که ناراحت و عصبانی شدی، باید حواست رو جمع کنی. باید یه قدم برگردی عقب، از چیزی که ناراحتت می‌کنه فاصله بگیری و ببینی چی رو می‌تونی تغییر بدی و چی رو نمی‌تونی.»

آدم هیچ‌وقت اون‌قدر پیر نمی‌شه که یه ذره هم ناراحت نشه. ولی اگه شانس بیاری، یه روز اون‌قدر باهوش می‌شی که خودت رو توی موقعیت‌های به این دردناکی قرار ندی