بریده‌هایی از کتاب لحظه صعود

سنت‌ها بدون بحث و مباحثه، قاتل پیشرفت‌های اخلاقی هستند.

هر جامعه‌ای می‌گوید افراد در حاشیه معضل هستند، اما آن‌ها معضل نیستند؛ عاملی که باعث به وجود آوردن آنها می‌شود، معضل است.

«وقتی ناراحت می‌شوم، وقتی رنج می‌کشم، وقتی از کسی به‌خاطر کاری که با من کرده عصبانی هستم، می‌دانم که تنها راه پایان دادن به این احساسات، پذیرفتن آنهاست.»

از نلسون ماندلا پرسیدند: «آیا پس از رهایی از زندان، هنوز هم از زندانبان‌هایت عصبانی بودی؟» و او پاسخ داد: «بله! تا مدتی بعد عصبانی بودم، اما دریافتم که اگر همچنان عصبانی بمانم، بازهم زندانی خواهم بود و من می‌خواستم آزاد و رها باشم.»

این یک دغدغهٔ عظیم برای ماست. این کار به‌خصوص برای ما زنان بسیار دشوار است که پول، قدرت، ارتقا یا حتی زمان بیشتری برای بودن با خانواده‌هایمان درخواست کنیم. تظاهر به اینکه به این موارد نیاز نداریم، آسان‌تر است، اما اگر ما به‌خاطر نیازهایمان شرمنده باشیم، فرهنگ‌های محیط‌های کار که نیازهایمان را برآورده نمی‌کنند، پابرجا می‌مانند.

اما من یاد گرفتم که تغییر مفاهیم تا چه اندازه می‌تواند سخت، زمان‌بر و هزینه‌بر باشد.

زنان باید حاشیه‌ها را ترک کنند و جایگاه خود را به دست آورند؛ نه بالاتر از مردان نه پایین‌تر؛ بلکه دقیقاً کنارشان در مرکز اجتماع. باید صداهایمان را باهم یکی کنیم. باید تصمیم‌هایی اتخاذ کنیم که شایستهٔ خودمان باشد. مقاومت و مخالفت زیادی وجود خواهد داشت، اما پیشرفت پایدار از نزاع بر سر قدرت به دست نمی‌آید؛ از جذب اخلاق حاصل می‌شود.

باور دارم که گروه‌های زنانه برای همهٔ ما لازم هستند، اما در حالت کلی برای جامعه نیز ضروری هستند؛ به این دلیل که پیشرفت به پذیرش همه وابسته است و پذیرش با زنان شروع می‌شود.

اگر تنها یک اشتراک میان کل بشر وجود داشته باشد، این است که همهٔ ما در بره‌های از زندگی‌مان در حاشیه بوده‌ایم؛

است. البته که پذیرش به این معنا نیست که جهان را آن‌گونه که هست قبول کنیم؛ بلکه یعنی رنج را همان‌طور که هست بپذیریم. اگر از قبول کردن رنج امتناع بورزیم، پس فقط تلاش می‌کنیم احساس بهتری داشته باشیم. رهبران بزرگ هیچ‌وقت اعلان عدالت‌طلبی را با فریاد انتقام ادغام نمی‌کنند. رهبرانی که بتوانند بر رنجشان مسلط شوند، منافع شخصی را از برنامهٔ خود خارج کرده‌اند؛ پس صدایشان سرشار از قدرت اخلاقی است. آنها از حقیقت خود حرف نمی‌زنند؛ بلکه حرف از خود حقیقت می‌زنند.

«در برابر شرارت مقاومت نکنید» درک می‌کنم. برای من بدان معناست که راه را برای شرارت در جهان باز کنید. گمان می‌کنم این یعنی: «در برابر این احساس مقاومت نکنید؛ درد و رنج را بپذیرید.» اگر رنج را قبول نکنید، به تنفر تبدیل می‌شود.

وقتی به مردانی می‌اندیشم که از زنان و دختران سوءاستفاده می‌کنند، نمی‌خواهم آنها را ببخشم. احساس می‌کنم این بخشش اجازه می‌دهد قسر دربروند و نمی‌خواهم این اتفاق رخ دهد. من برای حفاظت از بی‌گناهان از همهٔ راه‌ها حمایت می‌کنم؛ از جمله دستگیری مجرمان. عدالت باید برای آنها برقرار شود، اما عدالت به معنای انتقام نیست.

این حرف‌ها را قبلاً هم به من زده بود، اما اگر صحبت‌هایتان را تا آخر عمر تکرار نکنید، هنوز متوجه نشده‌اید که حقیقت چیست.

درنهایت، کمال‌گرایی برای من به معنی پنهان کردن شخصی است که هستم. یعنی پوشیدن نوعی لباس مبدل برای اینکه افرادی را که می‌خواهم تحت تأثیر قرار دهم، گمان نکنند به اندازهٔ آنها باهوش یا جذاب نیستم. این موضوع از آنجا نشئت می‌گیرد که دوست ندارم دیگران را ناامید کنم. بنابراین بیش از حد خودم را آماده می‌کنم و یکی از موارد عجیبی که متوجه شده‌ام این است که وقتی بیش از حد آماده می‌شوم، خوب گوش نمی‌کنم. در آن لحظه نمی‌دانم چه پاسخی مناسب است، ادامه می‌دهم و همهٔ مواردی را که آماده کرده‌ام می‌گویم. این فرصت را از دست می‌دهم که برای موضوعی ناگهانی، راه‌حل مناسبی مطرح کنم. در واقع من آنجا نیستم؛ من خود واقعی‌ام نیستم. رویدادی را مربوط به چند سال پیش

«اگر من عالی به‌نظر برسم و تمام کارها را عالی انجام دهم، می‌توانم احساسات آزاردهندهٔ شرم، قضاوت و سرزنش را از خودم دور کنم یا به حداقل برسانم.» این یک بازی است و من یک بازیکن.

زمانی درخواست ارتقای رتبه می‌دهند که فکر می‌کنند می‌توانند صددرصد انتظارات شغلی را برآورده کنند؛ درحالی‌که این عدد برای مردان شصت‌درصد است. تمایل به دست‌کم گرفتن توانایی‌هایمان، برای عده‌ای از ما که ممکن است چنین احساسی داشته باشیم، در عقب ماندنمان تأثیر دارد. سخت است این‌گونه تصور نکنیم که این نتیجهٔ فرهنگی مردسالار است که دنبال کنار گذاشتن زنان است.

هوش گروهی، بیشتر با تنوع جنسیتی در ارتباط بود تا میزان بهرهٔ هوشی اعضای تیم. تنوع جنسیتی تنها برای زنان خوب نیست؛ بلکه برای همهٔ افرادی که خواهان نتایج خوب هستند، مفید است.

چالش موجود این نیست که بزرگ‌ترین صنعت جهان است یا اینکه اقتصاد در دههٔ پیش رو، نیم میلیون شغل کامپیوتری اضافه خواهد کرد یا اینکه تیم‌های مختلف در فنّاوری خلاق‌تر و نوآورتر می‌شوند. مسئلهٔ مهم این است که افرادی که در این مشاغل هستند، سبک زندگی ما را شکل می‌دهند؛ بنابراین همهٔ ما باید باهم تصمیم‌گیری کنیم.

هیچ گروهی نباید امیدوار باشد دیگران حافظ منافعش باشند. همهٔ مردم باید بتوانند ابراز نظر کنند. به همین خاطر باید همه را در تصمیم‌هایی دخیل کنیم که فرهنگمان را شکل می‌دهند؛ زیرا حتی بهترین افراد ما نیز با در نظر گرفتن منافع خودمان کور شدند. اگر برابری و عدالت برایتان مهم است، باید تنوع را بپذیرید؛

به نظر من، استدلالی که تنوع را تعریف می‌کند این است: تنوع بهترین روش برای دفاع از برابری است. اگر گروه‌های مختلف مردم تصمیم‌گیری نکنند، مسئولیت‌ها و منافع جامعه ناعادلانه تقسیم می‌شود. افرادی که قوانین را می‌نویسند، سهم بیشتری از منافع را به دست می‌آورند و سهم کمتری از بار سنگین را به دوش می‌کشند. اگر شما را به‌حساب نیاورند، فروخته خواهید شد. زندگی‌تان بیست سکه می‌ارزد. هیچ گروهی نباید امیدوار