بریده‌هایی از کتاب لبخند مهتاب

همهٔ ما خوبی و بدی را در وجود خود حمل می‌کنیم، مانند دو چمدان که هر طور دلمان بخواهد پرشان می‌کنیم.

همهٔ ما خوبی و بدی را در وجود خود حمل می‌کنیم، مانند دو چمدان که هر طور دلمان بخواهد پرشان می‌کنیم.

آلزایمر یک ناتوانی عجیب‌وغریب است، تناقضی در افزایش امید به زندگی، گویی بدن در مسیر گذر زمان، از زندان ذهن رهایی می‌یابد.

فهمیدم دنیا طبق تصور من ساخته نشده است و ترجیح دادم خودم را با آن وفق دهم.

دریازدگی یک امتحان سخت است که باعث می‌شود انسان عناصر طبیعی را نفرین کند؛ عناصری که جمع شده‌اند تا به ما یادآوری کنند با وجود تکبرمان، به‌سادگی در جشن مادر طبیعت مهمان هستیم.

رؤیای کودکی یک دستگاه روغن‌کاری‌شده است که هیچ‌چیز نمی‌تواند مانع به حقیقت پیوستن آن شود، مخصوصاً در مورد کسانی که وفادارانه منتظر نوبتشان می‌مانند، بدون عجله یا عقب کشیدن.

جوانی مزایای خودش را دارد و زمان صبورانه و بی‌آنکه ما متوجه شویم، تباهش می‌کند.

رایحهٔ دلپذیر و لطیفِ دوستی و مهربانی در هوا موج می‌زد. ما با ریسمان نامرئی بشریت به هم گره خورده بودیم؛ ریسمانی که کسانی را که در سختی‌های زندگی با هم یکی می‌شوند، برای همیشه به هم پیوند می‌دهد.

رؤیاپردازی دائماً حالی را که در آن احساس راحتی می‌کردم برایم به وجود می‌آورد،

محرومیت از آزادی همیشه در من احساس عادل نبودنِ افرادی که در مقام قدرت قرار دارند را به وجود می‌آورد؛ کسانی که دیگران را مطیع خود می‌کنند و خودشان از خدمت کردن به هر قیمتی طفره می‌روند.

ثروت واقعی در قلب انسان نهفته است.

انسان موجود دیوانه‌ای است.

شادی غسل تعمید با نومیدی مرگ توأم است و در این بالماسکهٔ مسخره هیچ هماهنگی‌ای وجود ندارد.

رؤیاهای کودکان دست‌نخورده است و هنوز افکار منفی سراغشان نیامده است.

انسان‌های اهل علم و دانش به دین کم‌توجه‌اند

طبیعتِ زایش در کار خود هیچ زیبایی‌ای ندارد؛ ما آن را زیبا می‌بینیم.

در زندگی چیزی به نام شانس وجود ندارد

جوانی چیز زیبایی است، اما پیری چشمهٔ دانش، حکمت و خاطرات است. انسان زمانی که کودک است، دوست دارد زود بزرگ شود و زمانی که پیر می‌شود، دوست دارد دوباره کودک شود. بر این باورم که بشریت از همان ابتدا در یک تناقض خلق شده است و هیچ منطقی برایش وجود ندارد.

«ما یه مبارزه رو از دست دادیم، ولی هنوز جنگ رو نباختیم.»

من از واقعیت غم‌انگیز دنیای اطراف به سرزمین بی‌پایان تخیلم پناه می‌بردم و این شیوهٔ همیشگی‌ام بوده است.