بریده‌هایی از کتاب لبخند مهتاب

شادی غسل تعمید با نومیدی مرگ توأم است و در این بالماسکهٔ مسخره هیچ هماهنگی‌ای وجود ندارد.

ظاهر ما اغلب بیانگر شخصیتمان است. انسان‌های روشنفکر و خوش‌قلب جوان به‌نظر می‌رسند و آنهایی که قلب و ذهنشان بسته است پیرتر. گویی فعل‌وانفعالات بدن ما اثری در سرنوشتمان ندارد

حرف‌های خاص گاهی آیندهٔ ما را می‌سازند و اثرشان مثل خالکوبی همیشه ماندگار است.

در زندگی چیزی به نام شانس وجود ندارد، مگر خود زندگی.

روزی که ماتیلد مرد، لبخندم را از دست دادم، همان لبخندی که مردم در تمام طول زندگی‌ام به‌خاطرش سرزنشم کرده بودند، همان لبخندی که از روز تولد بر لب داشتم.

چرا انسان تلاش می‌کند دنیا را تغییر دهد، وقتی قادر نیست خودش را تغییر دهد؟

عناصر طبیعی را نفرین کند؛ عناصری که جمع شده‌اند تا به ما یادآوری کنند با وجود تکبرمان، به‌سادگی در جشن مادر طبیعت مهمان هستیم.

زندگی به‌طور مداوم به ما مسیرهایی جدیدتر، راحت‌تر و روبه‌جلوتر ارائه می‌کند و ما آنها را با یک اختلاف‌نظر ساده نابود می‌کنیم؛

تخیل دو سو دارد؛ می‌تواند ما را به مکان‌هایی پر از احساسات عمیق ببرد و شادمانه تا ابد آنجا بمانیم، همچنین می‌تواند ابتدایی‌ترین و دلخراش‌ترین ترس‌هایمان را آشکار کند.

چرا زندگی این‌قدر ناعادلانه بود؟ تنها گناهش پیروی کردن از دستورهای ستمگری بود که روح‌وروانش فاسد شده بود. او اکنون مرده است.

با بغض جواب دادم: «این منم که باید از تو تشکر کنم، دوست من!» با لبخند گفت: «من که کاری نکردم!» «برعکس، می‌دونی، این اولین‌بار توی زندگیمه که یه دوست دارم. یه دوست واقعی. منظورم کسیه که به حرفام گوش می‌ده و به من، برای همون چیزی که هستم، احترام می‌ذاره. برای همین همیشه سپاسگزارتم.»

تا زمانی که یک رؤیا فقط رؤیاست، انسان نمی‌تواند چیزی را که آن رؤیا از او می‌گیرد به‌درستی درک کند.

زندگی نمایشی از مخالفت و پذیرش و مذاکره و مصالحه است. در این صحنهٔ بزرگ زندگی که همهٔ ما با موسیقی مرموزی در آن می‌رقصیم، افراد کمی هستند که تغییر می‌کنند. برخی مقاومت می‌کنند و برخی تسلیم می‌شوند

خیلی عجیب است که فاصله گاهی عزیزترین خاطرات را پاک می‌کند یا با یک فیلتر آرمانی اصلاحشان کرده و جزئیات گران‌بها را حذف می‌کند.

بعضی از مردها ثروت کلان دارند؛ شرکت‌های بزرگ، ماشین‌ها، خانه‌ها و خدا می‌داند چه چیزهای دیگری. من فقط چیزهای ضروری داشتم، نه بیشتر، کافی بود. ثروت واقعی در قلب انسان نهفته است. هیچ‌وقت از ایمان به این فلسفه دست نکشیدم.

بیش از حد گرفتار فکر نکردن و فرار از حقیقت تلخ بودم.

ژاک با سن کمی که داشت، فهمیده بود با کار کردن نمی‌توان حکمرانی کرد، بلکه باید بر دیگران تسلط روانی داشت.

مثبت‌اندیشی همیشه پیروز می‌شود، برعکس ادعای افرادی مثل پدرم که هرگز لبخند نمی‌زنند.

بعضی از آدم‌ها مثل باد مدام تغییر می‌کنند و رفتارشان را برای رسیدن به منافع خود تغییر می‌دهند.

زندگی مانند یک بیمار دوقطبی است و باید درمان شود.