بریده‌هایی از کتاب لبخند مهتاب

نترس، پل. پیوند من و تو از مرگ قوی‌تره. آدما می‌میرن، ولی خاطراتشون توی هوا شناوره، مثل ابرها توی آسمون. فقط باید متوجه حضورشون، رایحه و سحرشون بود. همین.

گاهی مجبوریم با واقعیت‌های غم‌انگیز روبه‌رو شویم؛ واقعیت‌هایی که حتی در تخیلاتمان هم نمی‌توانیم از آنها فرار کنیم.

تولد برای زندگی مانند رؤیاپردازی برای دلتنگی است.

جنگ تأثیری ابدی روی کسانی که آن را در نزدیکی خود لمس کرده‌اند، می‌گذارد. در سال‌های بعد از آن، صدای بسته شدن در یا انفجار آتش‌بازی باعث می‌شد عصبی شوم و آن لحظاتی را به یاد بیاورم که در زیرزمین خانه قوز کرده بودیم و منتظر مرگ بودیم.

عشق یکی از زیباترین چیزهای روی زمین و تنها راه رسیدن به حس عمیق تکامل و کسب معرفت است؛ معرفتی که فراتر از روزمرگی‌های پوچی که زندگی ما را آلوده می‌کند، قرار دارد.

مردها بی‌رحمن، پل، خیلی بی‌رحم. و فقط زن‌ها قادرن روح و آشفتگی درونشون رو لطیف کنن.

سفر طولانی زندگی اسرار فراوانی دارد و ما هرگز به رازهای آن پی نخواهیم برد.

روزهای ما مانند ستاره‌های دنباله‌دار در آسمان سریع می‌گذرند. لحظه‌ای مکث می‌کنیم تا آنها را ببینیم و مجذوب بیگانگی منشأ آنها می‌شویم. وقتی شروع می‌کنند به محو شدن، زمانی که نمایش دیگر جذاب نیست و دنباله‌های دلربایشان خسته‌کننده می‌شوند، به کارهای روزمرهٔ خود برمی‌گردیم.

طبیعتِ زایش در کار خود هیچ زیبایی‌ای ندارد؛ ما آن را زیبا می‌بینیم.

در زندگی چیزی به نام شانس وجود ندارد، مگر خود زندگ

ظاهر ما اغلب بیانگر شخصیتمان است. انسان‌های روشنفکر و خوش‌قلب جوان به‌نظر می‌رسند و آنهایی که قلب و ذهنشان بسته است پیرتر

دوستی حقیقی به عشق نزدیک است

رؤیای من گریختن نبود، بلکه عشق ورزیدن بود.

همهٔ دنیا روی سرم خراب شده بود. احساس شکست می‌کردم. من هرگز نمی‌توانستم مانند ماه که در آسمان می‌درخشد، در چشم‌های پدرم بدرخشم. حقیقت تلخ است. پدرم هرگز مرا دوست نخواهد داشت.

اینکه با اشتیاق زندگی کنید و هرگز در جست‌وجوی پناه بردن به ناامیدی نباشید.

خودخواهی سرطان زندگی است و در قلب انسان پیش می‌رود تا زمانی که کنترلش را در دست بگیرد.

آسمان صاف بود، بی‌هیچ ابری. ماه هلال بود، لبخندی آسمانی از سوی کیهان. ستاره‌ها یک مشعل تابان ساده نیستند، در این صورت دانشمندان می‌توانستند به دستشان بیاورند. آنها سنگ‌های ارزشمند عشق خاموش‌اند. آنها می‌درخشند تا به ما یادآوری کنند با وجود ایمان کممان، تنها چیزی که اهمیت دارد وجود عشقی درخشان و ابدی است.

چیزی که در مورد گذر زمان عجیب است این است که درحالی‌که پوست میوه را تجزیه می‌کند، هستهٔ آن را نیز تطهیر می‌کند.

جنگ چیزی جز تصویر خونین یک روح دردمند نیست که مدام تازیانه می‌خورد، چون وقتی همه‌چیز اشتباه پیش می‌رود، متنفر بودن راحت‌تر از دوست داشتن و برداشتن اسلحه آسان‌تر از باز کردن آغوش است.

همهٔ ما روزی کسی مثل خودمان را در شرایط یکسان ملاقات می‌کنیم