بریده‌هایی از کتاب لبخند مهتاب

با هر بمبی، دندان‌هایم را محکم به هم فشار می‌دادم و به قربانیان فکر می‌کردم؛ به انسان‌های بدشانس. گاهی انسان در مکان و زمان اشتباهی قرار دارد. ناگهان، بمب‌ها چند متر آن‌طرف‌تر از خانه، میان بوته‌های تمشک افتادند. فکر کردم آخرین ساعت‌های عمرم فرا رسیده است. جنگ تأثیری ابدی روی کسانی که آن را در نزدیکی خود لمس کرده‌اند، می‌گذارد.

سرمایه‌داری تمام بی‌رحمی، بدنامی و وحشیگری‌اش را نشان می‌دهد، حتی در تاریک‌ترین لحظات زندگی. یک روز تعادل جهان دستخوش تغییری ناگهانی خواهد شد و انسان‌گرایی نظام مادی و تهوع‌آورِ استبدادی را واژگون خواهد کرد. اما ایجاد چنین آگاهی‌ای هنوز ممکن نیست.

دعا می‌کردم که زندگی به سادگیِ یک اقیانوس مهربانی باشد.

چیزی در مغزم جرقه زد و عصب‌های خاموش را روشن کرد. بعد از اینکه به‌سرعت فیلم دوران کودکی‌ام را در ذهن گذراندم، فهمیدم که رؤیایم ملوان شدن نبوده است. سی سال پیش، وقتی آن ملوان کلاهش را روی سر من گذاشت، آزادی زندگی روی امواج اقیانوس نبود که مرا مسحور خود کرده بود، بلکه تجربهٔ جدید رفتار مهربانانه و گرم یک مرد مرا جذب کرده بود. چیزی که پدرم به‌شدت از من دریغ می‌کرد. در حقیقت، سفر کردنم میان اقیانوس‌ها گریز از خاطرات تلخ دوران کودکی‌ام بود. تلاشی برای فراموش کردن آن دوره از زندگی‌ام که طی آن قلبم بارهاوبارها از درک نشدن توسط دیگران شکسته بود. رؤیای من گریختن نبود، بلکه عشق ورزیدن بود.

زندگی فقط یه توهمه. توهمی که توش عشق پژمرده می‌شه و رؤیاهای کودکی محو می‌شن. مردها بی‌رحمن، پل، خیلی بی‌رحم. و فقط زن‌ها قادرن روح و آشفتگی درونشون رو لطیف کنن.

من. تو نمی‌تونی مشکلات همه رو حل کنی. کاریش نمی‌شه کرد، زندگی ناعادلانه‌ست، برای من، برای تو، برای ماریا و برای همه!

رؤیای کودکی یک دستگاه روغن‌کاری‌شده است که هیچ‌چیز نمی‌تواند مانع به حقیقت پیوستن آن شود، مخصوصاً در مورد کسانی که وفادارانه منتظر نوبتشان می‌مانند، بدون عجله یا عقب کشیدن.

آیا لیستی از مواد لازم برای وقوع یک اتفاق وجود دارد؟ ترکیب خاصی از مکان‌ها، لحظات، انسان‌ها و شرایط سیاره‌ای؟ هرچه بود، یک ترکیب جادویی از تمام این مواد تشکیل‌دهنده به‌طور ناگهانی در آن روز به وجود آمد و همه‌چیز را تغییر داد.

محرومیت از آزادی همیشه در من احساس عادل نبودنِ افرادی که در مقام قدرت قرار دارند را به وجود می‌آورد؛ کسانی که دیگران را مطیع خود می‌کنند و خودشان از خدمت کردن به هر قیمتی طفره می‌روند.

رؤیای کودکی یک دستگاه روغن‌کاری‌شده است که هیچ‌چیز نمی‌تواند مانع به حقیقت پیوستن آن شود، مخصوصاً در مورد کسانی که وفادارانه منتظر نوبتشان می‌مانند، بدون عجله یا عقب کشیدن.

بعضی از مردها ثروت کلان دارند؛ شرکت‌های بزرگ، ماشین‌ها، خانه‌ها و خدا می‌داند چه چیزهای دیگری. من فقط چیزهای ضروری داشتم، نه بیشتر، کافی بود. ثروت واقعی در قلب انسان نهفته است. هیچ‌وقت از ایمان به این فلسفه دست نکشیدم.

تخیل دو سو دارد؛ می‌تواند ما را به مکان‌هایی پر از احساسات عمیق ببرد و شادمانه تا ابد آنجا بمانیم، همچنین می‌تواند ابتدایی‌ترین و دلخراش‌ترین ترس‌هایمان را آشکار کند.

من از واقعیت غم‌انگیز دنیای اطراف به سرزمین بی‌پایان تخیلم پناه می‌بردم و این شیوهٔ همیشگی‌ام بوده است.

مادرم یکی از آن زن‌هایی بود که می‌بخشید بی‌آنکه انتظار جبران داشته باشد.

لحظات جادویی‌ای در زندگی وجود دارد که دنیای اطرافمان مانع به حقیقت پیوستنشان می‌شود و همه‌چیز برای لذت بردنمان از این لحظات بستگی به تسلیم نشدنمان دارد.

همهٔ ما روزی کسی مثل خودمان را در شرایط یکسان ملاقات می‌کنیم.

مدرسه دروازه‌ای رو به آینده‌ای روشن بود که در آن همه‌چیز ممکن به‌نظر می‌رسید.

من در میان دیوارهای مدرسه یک طعم جدید برای زندگی‌ام پیدا کرده بودم. احساس می‌کردم که می‌توانم دستم را دراز کنم و بعضی از رؤیاهایم را لمس کنم

در زندگی چیزی به نام شانس وجود ندارد، مگر خود زندگی.

تولد برای زندگی مانند رؤیاپردازی برای دلتنگی است. یکی بدون دیگری امکان‌پذیر نیست.