بریده‌هایی از کتاب ناگازاکی

استفراغ حال آدم را بهتر می‌کند. در چیزی که بیرون می‌اندازیم واژه‌هایی هست که در سر می‌چرخد و هضم نمی‌شود.

زندگی امروزی همین است. وجودت میان شکست و موفقیت کِش می‌آید.

به خودم می‌گویم باید در تمام قانون‌های اساسی دنیا این حق غیرقابل مصادره نوشته شود که هرکس بتواند هر وقت بخواهد به مکان‌های مقدس کودکی‌اش بازگردد. به او دسته کلیدی بدهندکه درِ تمام آپارتمان‌ها، ویلاها و باغچه‌هایی را که کودکی‌اش در آن گذشته به رویش باز کنند و به او اجازه دهند ساعت‌ها در قصرهای زمستانیِ خاطراتش پرسه بزند. مالکان جدید هرگز نخواهند توانست سد راه این زائران زمانی شوند.

فکری همچون دزد دریایی به من نزدیک شد و تلاش‌هایم را غرق کرد.

آیا در خواب قوی‌تر از موقع بیداری زندگی می‌کنند؟

می‌گویند برخی لاک‌پشت‌های دریایی برای مردن به همان ساحلی بازمی‌گردند که در آن به دنیا آمده‌اند.

خوش به سعادت فراموشکاران، زیرا گذشته رنج و عذاب است.

خوش به سعادت فراموشکاران، زیرا گذشته رنج و عذاب است.

اگر چیزی باشد که در طول این هفته‌ها به آن ایمان آورده باشم، این است: معنا وجود ندارد. یعنی از قبل وجود نداشته. انسان مفهومِ «معنا» را ابداع کرده تا مرهمی بر تشویش‌هایش بگذارد و جست‌وجوی آن تمام وقتش را می‌گیرد و او را وقف خود می‌کند. هیچ «ناظم بزرگی» از بالای افلاک ما را زیر نظر ندارد

اتاقم را دوست داشتم، بالکنش مشرف به دنیا بود، به تولد دنیایی که بسیاری از نیاکانم در یک روز نهم اوت دوردست، در آن مرده بودند. هشت سال از عمرم در آن‌جا سپری شده بود. چقدر اتاق‌هایش، دیوارهایش را دوست داشتم... به خودم می‌گویم باید در تمام قانون‌های اساسی دنیا این حق غیرقابل مصادره نوشته شود که هرکس بتواند هر وقت بخواهد به مکان‌های مقدس کودکی‌اش بازگردد. به او دسته کلیدی بدهندکه درِ تمام آپارتمان‌ها، ویلاها و باغچه‌هایی را که کودکی‌اش در آن گذشته به رویش باز کنند و به او اجازه دهند ساعت‌ها در قصرهای زمستانیِ خاطراتش پرسه بزند

دوست داشت پاکت نامه را قبل از شب ببندد و به بنگاه املاک بسپرد (و روی آن بنویسد برسد به دست آقای شیمورا کوبو، مالک، خیابانِ...). این کار به او آرامش می‌داد. مدت‌ها انتظارش را می‌کشید

باید در پس اولین پردهٔ خلسه فرو رفته باشد، طوری که مرد تکرار می‌کند و نگران رنگ‌پریدگی زن می‌شود.

نباید اجازه دهیم خاطره‌ها در قصر آینه منعکس شوند

زن لحظه‌ای در آشپزخانه و سپس در هال درنگ می‌کند. دیدن دوبارهٔ این اتاق‌های خالی منقلبش می‌کند و برای پنهان کردن این حالت، تظاهر به علاقه می‌کند.

نگاهی به داخل: دیگر اثاثیه‌ای نیست. روی اعلان شماره‌ای وجود دارد و زن آن را کف دستش می‌نویسد: شمارهٔ یک بنگاه املاک. کمی بعد همین دست سکه‌ای در شکاف تلفن عمومی می‌اندازد.

حوزهٔ رؤیاها قدرت تسکین ندارد. کمی بعد، رؤیاها خوابم را تکه‌تکه می‌کند. ضمیر ناخودآگاه فوران می‌کند. گذشته‌ام از شکاف‌های پنهان جاری می‌شود

برخی لاک‌پشت‌های دریایی برای مردن به همان ساحلی بازمی‌گردند که در آن به دنیا آمده‌اند. می‌گویند ماهی‌های آزاد دریا را ترک می‌کنند و به رودخانه‌ای می‌روند که در آن بزرگ شده‌اند تا در آن تخم‌گذاری کنند. چنین قراردادهایی بر موجودات زنده حکمفرماست.

یک سال مهمان ناخوانده تعجب می‌کرد که می‌دید غذاها از آشپزخانه‌اش ناپدید می‌شوند: مرد پنجاه‌ساله‌ای مجرد در محله‌های جنوبی، دوربینی نصب کرد و متوجه شد زنی ناشناس در غیاب او در خانه‌اش پرسه می‌زند. صاحبخانه از محل‌ِکارش خانه‌اش را زیر نظر گرفت و زن غریبه را به دام انداخت و با این تصور که زن سارق است پلیس را خبر کرد. مأموران پلیس، زنی را بازداشت کردند که در اوشیره‌ای بلااستفاده مستقر شده و در آن زیراندازی پهن کرده و مقداری لوازم گذاشته بود. توجیه این زن بیکار پنجاه و هشت ساله این بود: «جایی برای زندگی نداشتم»

. به خودم می‌گویم باید در تمام قانون‌های اساسی دنیا این حق غیرقابل مصادره نوشته شود که هرکس بتواند هر وقت بخواهد به مکان‌های مقدس کودکی‌اش بازگردد. به او دسته کلیدی بدهندکه درِ تمام آپارتمان‌ها، ویلاها و باغچه‌هایی را که کودکی‌اش در آن گذشته به رویش باز کنند و به او اجازه دهند ساعت‌ها در قصرهای زمستانیِ خاطراتش پرسه بزند. مالکان جدید هرگز نخواهند توانست سد راه این زائران زمانی شوند. من به این مسئله ایمان دارم و اگر قرار باشد روزی دوباره درگیر فعالیت‌های سیاسی شوم، به خود می‌گویم که این تنها نکتهٔ برنامه‌ام خواهد بود، تنها وعدهٔ تبلیغاتی‌ام...

معنا وجود ندارد. یعنی از قبل وجود نداشته. انسان مفهومِ «معنا» را ابداع کرده تا مرهمی بر تشویش‌هایش بگذارد و جست‌وجوی آن تمام وقتش را می‌گیرد و او را وقف خود می‌کند. هیچ «ناظم بزرگی» از بالای افلاک ما را زیر نظر ندارد.