بریده‌هایی از کتاب ناگازاکی

هیچ‌چیزِ گذشتهٔ شیمورا توجه آدم را جلب نمی‌کند. شیمورا کوبو. بی‌شک وقتی از دنیا برویم از او هم مانند من چیزی باقی نخواهد ماند. وقتی از خودم حرف می‌زنم، طبیعتاً به هویتِ کنونی‌ام فکر می‌کنم. هیچ‌کس هویت گذشته‌ام را که به دست فراموشی سپرده شده پیدا نخواهد کرد، اصلاً برای چه‌کسی جالب است؟ نقطهٔ اشتراک من با این مرد که نه مایهٔ سربلندی است و نه سرافکندگی فقط یک چیز است: هیچ بودن. به‌جز این، هیچ‌چیز دیگری ما را به هم نزدیک نمی‌کند. هیچ‌ها اغلب زمین تا آسمان با هم فرق دارند.

به خودم می‌گویم باید در تمام قانون‌های اساسی دنیا این حق غیرقابل مصادره نوشته شود که هرکس بتواند هر وقت بخواهد به مکان‌های مقدس کودکی‌اش بازگردد. به او دسته کلیدی بدهندکه درِ تمام آپارتمان‌ها، ویلاها و باغچه‌هایی را که کودکی‌اش در آن گذشته به رویش باز کنند و به او اجازه دهند ساعت‌ها در قصرهای زمستانیِ خاطراتش پرسه بزند.

اگر چیزی باشد که در طول این هفته‌ها به آن ایمان آورده باشم، این است: معنا وجود ندارد. یعنی از قبل وجود نداشته. انسان مفهومِ «معنا» را ابداع کرده تا مرهمی بر تشویش‌هایش بگذارد و جست‌وجوی آن تمام وقتش را می‌گیرد و او را وقف خود می‌کند. هیچ «ناظم بزرگی» از بالای افلاک ما را زیر نظر ندارد

لازم بود خودم را از این حالت بُهت‌زدگی که به همراهِ حزن و اندوهم آلیاژ عجیبی را شکل می‌داد، جدا کنم

عجیب است، محله‌های کاتولیکی که بمب یک کشور مسیحی با خاک یکسانشان کرد...

می‌گویند برخی لاک‌پشت‌های دریایی برای مردن به همان ساحلی بازمی‌گردند که در آن به دنیا آمده‌اند.

خوش به سعادت فراموشکاران، زیرا گذشته رنج و عذاب است

اتاقی را که هشت سال نخست زندگی‌اش را در آن گذرانده بود می‌دید، نه آن‌طور که همیشه دیده بود: از بیرون، قسمت کوچکی از خانه‌ای عروسکی. و در ضمن، بدون اثاثیه. اما بقیهٔ چیزها سر جایشان بود: کاغذدیواری‌ها، درها. یک سینک ظرفشویی در هوا معلق بود. چرا کودکی عزیزش را تکه‌تکه می‌کردند؟ چه‌کسی به خود اجازهٔ چنین جنایتی را داده بود؟ پدر او را در آغوش گرفته و گفته بود زندگی این است