بریده‌هایی از کتاب انسان در جست و جوی معنا

«مرا روی قلبت مُهر کن! عشق به اندازهٔ مرگ قدرتمند است.»

این‌که عشق از جسم معشوق فراتر می‌رود و عمیق‌ترین معنای روحانی‌اش را می‌یابد.

وجود انسان همیشه به سوی چیزی یا کسی غیر از خودش توجه دارد و به آن سو می‌رود ـ مثلاً معنایی برای آن‌که به آن دست یابد یا انسان دیگری برای آن‌که با او آشنا شود.

هرکدام از ما کسی را داریم که چشم به راه ماست. یک دوست، یک همسر، زنده یا مرده یا خدا که هیچ وقت توقع ندارد ما ناامیدش کنیم. امیدوار است با غرور رنج ببریم، نه با حقارت به دنبال مردن باشیم.

«هیچ قدرتی روی زمین نمی‌تواند آن‌چه را که تجربه کرده‌اید، از شما بگیرد.» نه تنها تجربیات‌مان را، که تمام آن‌چه را که انجام داده‌ایم، تمام افکار بزرگی که در سر داریم، تمام رنج‌های‌مان را. هیچ کدام را از دست نمی‌دهیم. با این‌که گذشته‌اند، اما ما به آن‌ها وجود بخشیده‌ایم.

لازم نبود که از اشک ریختن خجالت بکشیم. این اشک‌ها شاهد بزرگ‌ترین شهامت‌ها بودند. شهامت رنج کشیدن.

«هیچ قدرتی روی زمین نمی‌تواند آن‌چه را که تجربه کرده‌اید، از شما بگیرد.» نه تنها تجربیات‌مان را، که تمام آن‌چه را که انجام داده‌ایم، تمام افکار بزرگی که در سر داریم، تمام رنج‌های‌مان را. هیچ کدام را از دست نمی‌دهیم. با این‌که گذشته‌اند، اما ما به آن‌ها وجود بخشیده‌ایم. وجود بخشیدن نوعی از بودن است و شاید مطمئن‌ترین نوعش.

از نیچه جمله‌ای گفتم: «آن‌چه مرا نکشد، قوی‌ترم می‌کند.»

تلاش برای بذله‌گویی و دیدن همه چیز از منظر طنز، ترفندی است که هنگام مهارت یافتن برای هنر زندگی، آن را فرا می‌گیریم.

رنج انسان شبیه عملکرد گاز است. اگر مقدار خاصی از گاز در اتاقی خالی پمپ شود، اتاق هرقدر هم بزرگ باشد، گاز در اتاق پر می‌شود. رنج هم روح و ذهن آگاه انسان را پر می‌کند. کوچک یا بزرگ بودن رنج فرقی ندارد. بنابراین اندازهٔ رنج بشری صددرصد نسبی است.

که عشق، والاترین سرانجامی است که بشر در آرزویش است.

خیلی عجیب است، ضربه‌ای که جای آن باقی نمی‌مانَد، گاهی می‌تواند در شرایط خاصی آسیب زننده‌تر از ضربه‌ای باشد که جایش باقی مانده است.

«چیزهایی وجود دارند که قدرت استدلال‌تان را می‌گیرند، وگرنه دلیلی ندارد که شما منطق خود را از دست بدهید.»

کسب موفقیت‌هایی مثل شادی دنبال‌کردنی نیست، بلکه خودش باید به سراغ‌تان بیاید و این تنها وقتی به دست می‌آید که اثر جانبی ناخودآگاه تلاش فرد و محصولی فرعی از تلاش‌هایش باشد.

هدف‌تان صرفا موفقیت نباشد. چون هرچه بیش‌تر موفقیت را هدف خود قرار دهید، بیش‌تر از دستش خواهید داد.

زیستن یعنی رنج بردن، زنده ماندن یعنی یافتن معنا در رنج.

سه راه اصلی برای رسیدن به معنای زندگی وجود دارد. نخست با خلق کار یا انجام عملی و دوم با تجربهٔ چیزی یا مواجهه با کسی.

با توجه به توانایی‌های انسان که همیشه در بهترین حالت اجازه می‌دهد، یک: رنج بردن به یک موفقیت و دستاورد انسانی تبدیل شود. دو: از گناه پرهیز کند و این تهدید را به فرصتی برای بهتر شدن تبدیل کند و سه: به این نتیجه برسد که زندگی زودگذر است و این انگیزه‌ای شود برای رفتار مسئولانه.

آزادی تنها جنبهٔ منفی پدیده‌ای است که جنبهٔ مثبت آن مسئولیت‌پذیری است.

من به عنوان پروفسور در دو حوزهٔ عصب‌شناسی و روان‌پزشکی، کاملاً می‌دانم که انسان تا چه حد تحت شرایط زیست‌شناختی، روان‌شناختی و جامعه‌شناختی قرار دارد. اما علاوه بر استاد بودن در این دو رشته، من بازمانده‌ای از چهار اردوگاه ـ اردوگاه‌های کار اجباری ـ نیز هستم و دیده‌ام که انسان تا چه میزانِ غیرقابل تصوری، توان مبارزه و شجاعت دارد، حتی در بدترین شرایط ممکن.