بریده‌هایی از کتاب انسان در جست و جوی معنا

کسی اجازهٔ قضاوت ندارد، مگر این‌که صادقانه از خودش بپرسد در شرایط مشابه چه کار می‌کند؟

زیستن یعنی رنج بردن، زنده ماندن یعنی یافتن معنا در رنج.

«زندگی مثل نشستن در دندان‌پزشکی است. همیشه فکر می‌کنی بدترین اتفاق خواهد افتاد و آن را به‌راحتی از سر می‌گذرانی.»

اسپینوزا در کتاب «اخلاق» خود چه می‌گوید؟ ــ عواطف رنج‌آور به محض این‌که تصویر شفاف و دقیقی از آن‌ها شکل دهیم، دیگر رنج‌آور نخواهند بود.

ما که در اردوگاه کار اجباری زندگی کرده‌ایم، می‌توانیم کسانی را به یاد بیاوریم که در خوابگاه به بقیه دلداری می‌دادند و آخرین تکهٔ نان خود را می‌بخشیدند. اگرچه تعدادشان کم بود، اما برای اثبات این موضوع کافی بودند که می‌شود همه چیز را از انسان گرفت، جز یک چیز: آخرین آزادی‌های انسان ـ انتخاب نگرش خود در هر شرایطی و انتخاب روش شخصی خود.

شوخی یکی از سلاح‌های دیگر روح برای حفظ خود بود. روشن است شوخی بیش از هر چیز دیگری در زندگی بشر، می‌تواند او را از انزوا بیرون بکشد و توان تحمل هر شرایطی را در او افزایش دهد. حتی برای چند لحظه

شوخی یکی از سلاح‌های دیگر روح برای حفظ خود بود. روشن است شوخی بیش از هر چیز دیگری در زندگی بشر، می‌تواند او را از انزوا بیرون بکشد و توان تحمل هر شرایطی را در او افزایش دهد. حتی برای چند لحظه

انسان نباید به دنبال معنای زندگی‌اش باشد، بلکه باید تشخیص دهد اوست که چنین سؤالی درباره‌اش پرسیده می‌شود. در یک کلام، هر انسانی توسط زندگی زیر سؤال می‌رود و فقط او می‌تواند با پاسخ دادن به زندگی خویش، به درخواست زندگی پاسخ دهد. با پذیرش مسئولیت‌هایش.

خلأ وجودی با حالت دلزدگی نشان داده می‌شود. حالا می‌توانیم این حرف شوپنهاور را درک کنیم که می‌گفت گویا انسان محکوم به سردرگمی ابدی بین پریشان‌حالی و دل‌زدگی است.

بنابراین می‌توان دید سلامت روانی مستلزم درجهٔ خاصی از تنش است، تنش بین آن‌چه به آن رسیده‌ایم و آن‌چه هنوز باید انجام دهیم یا تفاوت بین آن‌چه هستیم و آن‌چه باید باشیم.

هیچ کس حق ندارد اشتباه کند، حتی اگر دیگران نسبت به او مرتکب اشتباه شده باشند

«من خدا را از زندان کوچکم صدا کردم و او در گسترهٔ این آزادی، جوابم را داد.»

در دنیا دو نژاد انسان وجود دارد. نژاد افراد نجیب و نژاد افراد نانجیب. از هر دو نژاد در همه جا وجود دارد. آن‌ها در تمام گروه‌های اجتماعی نفوذ کرده‌اند. هیچ گروهی تنها شامل افراد نجیب یا نانجیب نیست. و به همین شکل، هیچ گروهی نژاد خالص نیست.

خدای بهشت عهد بست رنج‌ها و مرگش زندگی کسانی را که دوست‌شان دارد، از درد و غم نجات دهد.

برای مقایسهٔ بهتر، رنج انسان شبیه عملکرد گاز است. اگر مقدار خاصی از گاز در اتاقی خالی پمپ شود، اتاق هرقدر هم بزرگ باشد، گاز در اتاق پر می‌شود. رنج هم روح و ذهن آگاه انسان را پر می‌کند. کوچک یا بزرگ بودن رنج فرقی ندارد. بنابراین اندازهٔ رنج بشری صددرصد نسبی است. یک چیز پیش‌پا افتاده هم می‌تواند بیش‌ترین لذت را در بر داشته باشد.

حالا که تأثیر مفید معناجویی روشن شد، به تأثیر مخرب احساسی می‌پردازم که امروزه بسیاری از بیماران از آن گله دارند، یعنی احساس بی‌معنایی کامل و غایی در زندگی. آن‌ها معنایی را که ارزش زندگی کردن داشته باشد، از دست داده‌اند. آن‌ها از خالی بودن رنج می‌برند

در مورد خودم، وقتی به اردوگاه کار آشویتس فرستاده شدم، دست‌نوشته‌هایم که آمادهٔ چاپ بودند، ضبط شدند. قطعاً تمایل عمیقم با بازنویسی آن دست‌نوشته‌ها به من کمک کرد سختی‌های اردوگاه را تحمل کنم و زنده بمانم. برای مثال وقتی در اردوگاهی در باواریا، به تب تیفوسی مبتلا شدم، چند تکه کاغذ پاره پیدا کردم تا دست‌نوشته‌هایم را روی‌شان بنویسم و به این دلیل تا روز آزاد شدن، زنده بمانم. مطمئنم این میل به بازنویسی دست‌نوشته‌ها در پادگان‌های تاریک اردوگاه کار باواریا به من کمک کرد بر خطر بیماری قلبی عروقی

«هیچ قدرتی روی زمین نمی‌تواند آن‌چه را که تجربه کرده‌اید، از شما بگیرد.» نه تنها تجربیات‌مان را، که تمام آن‌چه را که انجام داده‌ایم، تمام افکار بزرگی که در سر داریم، تمام رنج‌های‌مان را.

زندگی یعنی پذیرش مسئولیت برای یافتن پاسخی درست به مشکلات و انجام کارهایی که مختص هر فرد است.

وای به حال کسی که حسی به زندگی نداشت. بی‌هدف بود. او خیلی زود نابود می‌شد. به فردی که به تمام بحث‌های امیدوارکننده این‌طور جواب می‌داد که «دیگر انتظاری از زندگی ندارم» چه پاسخی می‌شد داد؟