بریده‌هایی از کتاب خانه تاماریس

هر روز را تبدیل به‌خاطره‌ای شیرین کنید. در نهایت، خوشبختی تنها چیزی است که با خودمان می‌بریم

سعی می‌کنم بفهمم که چطور کار و چندتا رقم توی حساب بانکی می‌توانند مهم‌تر از رنج کسی باشند که دوستش داریم

هیچی همین‌طوری به وجود نمی‌آد، همه‌چیز رو خودت به وجود می‌آری. دونه می‌کاری، ازش مراقبت می‌کنی، تر و خشکش می‌کنی، بعد ساقه رو می‌بینی که جوونه می‌زنه، رشد می‌کنه و میوه می‌ده... خلاصه مثل زندگیه.

از همه سخت‌تر تحمل کردن پیرها نیست. تحمل آدم‌های کودنه.

«آدم‌ها این‌طور خیال می‌کنن. اما حقیقت اینه که در تمام عمرمون نی‌نی باقی می‌مونیم. لباس‌های مختلف می‌پوشیم تا پنهانش کنیم و مثل بقیه بشیم، مثل نوجوون‌ها، مثل آدم‌بزرگ‌ها، مثل مادر و پدرها. بعد، یه روز که اون‌قدر پیر شدیم که دیگه نمی‌تونیم ادا دربیاریم، لباس مبدلمون رو درمی‌آریم و اون چیزی رو که واقعاً هستیم نشون می‌دیم: یه نی‌نی.»

«بزرگ‌ترین فضیلت ما این نیست که هرگز زمین نخوریم، بلکه این است که هر بار دوباره برخیزیم.» رالف والدو امرسون

زندگی مثل کاخیه که با کارتِ بازی درست شده باشه. یه‌عالمه طول می‌کشه تا بسازیمش، سعی می‌کنیم که پایهٔ محکمی براش درست کنیم، طبقات رو یکی‌یکی روی هم می‌چینیم، و بعد، یه روز، همه‌ش فرو می‌ریزه و یه نفر اون‌ها رو تو یه جعبه می‌ذاره. به چه دردی می‌خوره، می‌تونین بهم بگین؟»

من قوی نیستم. اگر حق انتخاب داشتم، از بدنم خارج می‌شدم و می‌گذاشتم تمام این چیزها را به‌تنهایی تحمل کند. اگر حق انتخاب داشتم، چشم‌هایم را می‌بستم و آن‌قدر می‌خوابیدم تا دیگر درد نکشم. حق انتخاب ندارم. خورشید همچنان هر روز صبح طلوع می‌کند، موج‌ها همچنان می‌غلتند، و بدن من همچنان کار می‌کند. مجبورم ادامه دهم. زندگی کماکان ادامه دارد.

«خب می‌بینی، کوچولو، همه خیال می‌کنن که آدم در طول زندگی‌ش عوض می‌شه. همه خیال می‌کنن که بچه، آدم‌بزرگ و پیر داریم. اما اشتباهه.» «نه، درسته! من بچه‌ام، تو پیری.» «آدم‌ها این‌طور خیال می‌کنن. اما حقیقت اینه که در تمام عمرمون نی‌نی باقی می‌مونیم. لباس‌های مختلف می‌پوشیم تا پنهانش کنیم و مثل بقیه بشیم، مثل نوجوون‌ها، مثل آدم‌بزرگ‌ها، مثل مادر و پدرها. بعد، یه روز که اون‌قدر پیر شدیم که دیگه نمی‌تونیم ادا دربیاریم، لباس مبدلمون رو درمی‌آریم و اون چیزی رو که واقعاً هستیم نشون می‌دیم: یه نی‌نی.»