بریده‌هایی از کتاب انحراف ناپذیر

گرایش افراد به سرزنش خود، همراه با میزان فکر کردن آن‌ها به یک مشکل، تقریباً به‌طور کامل تسهیل‌کنندهٔ رایج‌ترین عوامل مرتبط با افسردگی و اضطراب است.

«هنر عاقل بودن هنر آن است که بدانید چه چیزی را نادیده بگیرید»

با گذاشتن گوشی در میدان دیدتان، مغز شما باید سخت کار کند تا آن را نادیده بگیرد؛ اما اگر گوشی شما به‌راحتی قابل دسترسی یا در دیدتان نباشد، مغز شما قادر است روی کاری که در دست دارید، تمرکز کند.

اگر متوجه شدید دارید به صدای خفیفی در سرتان گوش می‌دهید که گاهی شما را اذیت می‌کند، مهم است بدانید چطور به آن پاسخ دهید؛ به جای قبول آنچه صدا می‌گوید یا مشاجره با آن، به خود یادآوری کنید که موانع بخشی از روند رشد هستند؛ ما بدون تمرین بهتر نمی‌شویم؛ البته عمل کردن به این توصیه گاهی دشواری‌هایی دارد.

پژوهشی که در مجلهٔ روان‌شناسی تجربی: بینش و عملکرد انسان چاپ شده است، نشان داد دریافت اعلان تماس تلفنی و پاسخ ندادن به آن به‌اندازهٔ پاسخ دادن به یک پیام یا تماس موجب حواس‌پرتی است. همچنین، نویسندگان پژوهشی که در دانشگاه تگزاسِ شهر آستین انجام شده بود، مطرح کردند که «صِرف وجود گوشی در یک محل، به‌اجبار باعث ‘فرار مغزها’ می‌شود، چراکه منابع محدود توجه فرد صرف توجه ناخودآگاه به تلفنش می‌شوند و درنتیجه این منابع برای پرداختن به کاری که در دست داریم، از دسترس خارج می‌شوند.» با گذاشتن گوشی در میدان دیدتان، مغز شما باید سخت کار کند تا آن را نادیده بگیرد؛ اما اگر گوشی شما به‌راحتی قابل دسترسی یا در دیدتان نباشد، مغز شما قادر است روی کاری که در دست دارید، تمرکز کند.

مؤثرترین شیوه برای فراهم کردن زمان برای کشش، از طریق «محدوده‌های زمانی» است

با خودتان همان‌طور صحبت کنید که با دوستتان صحبت می‌کنید. از آنجایی که ما دربارهٔ خودمان اطلاعات زیادی داریم، تمایل داریم بدترین منتقد خودمان باشیم؛ اما اگر با خودمان با همان روشی صحبت کنیم که انگار می‌خواهیم به یک دوست کمک کنیم، وضعیت را در جهت آنچه واقعاً هست می‌بینیم؛ گفتن جملاتی مانند «این همان احساس بهتر شدن در کار است» و «تو در مسیر هستی» به خودمان راه‌های بهتری برای مدیریت خودتردیدی به شمار می‌روند.

‫این پرسش مهم را به یاد بیاورید: «آیا این محرک بیرونی من را به خدمت گرفته است یا من آن را؟»

در یک پژوهش، به شرکت‌کنندگان گفته بودند پنج دقیقه به یک خرس سفید فکر نکنند. همان‌طور که داستایفسکی پیش‌بینی کرده بود، آن‌ها به‌طور میانگین هر دقیقه یک بار این کار را انجام دادند. پژوهش وگنر همین‌جا تمام نشد. وقتی از همان گروه خواستند که سعی کنند خرس سفید را به یاد بیاورند، این کار را خیلی بیشتر از گروهی انجام دادند که از آن‌ها نخواسته بودند این فکر را سرکوب کنند. براساس مقاله‌ای در مجلهٔ دیدبانِ روان‌شناسی: «نتایج نشان داد که سرکوب آن فکر در پنج دقیقهٔ اول باعث شد این فکر بعداً در ذهن شرکت‌کنندگان حتی به‌صورت برجسته‌تری احیا شود.» وگنر بعدها این گرایش را به «نظریهٔ روند کنایی» ترجمه کرد

مطالعات نشان داده‌اند که بازده کارگرانی که در هفته بیش از ۵۵ ساعت کار می‌کنند، کاهش می‌یابد؛ این مشکل، با بروز اشتباهات کاری و تحمیل وظایف بیهوده به همکاران، حادتر می‌شود و درنتیجه منجر به صرف زمان بیشتر برای انجام گرفتن کار کمتر می‌گردد. راه‌حل این آشفتگی چیست؟ استفاده از یک برنامهٔ دقیق و دارای زمان‌بندی کمک می‌کند مسئولیت‌های اصلی توافق‌شده بین کارمندان و کارفرمایان روشن شود.

اگر از قبل برنامه‌ریزی نکنیم، نه باید دیگران را متهم کنیم و نه اگر چیزی حواسمان را پرت کرد تعجب کنیم؛ در انحراف‌ناپذیربودن بیشتر مسئله این است که هر روز نهایت تلاشتان را بکنید تا زمان کافی برای کشش فراهم کنید

اگر از قبل برنامه‌ریزی نکنیم، تشخیص تفاوت بین کشش و حواس‌پرتی غیرممکن است.

به تمامی قفل‌ها، سیستم‌های امنیتی و واحدهای انبارداری که برای محفاظت از دارایی‌هایمان استفاده می‌کنیم فکر کنید و بعد به این موضوع که چقدر برای صرفه‌جویی در زمان کم‌کاری می‌کنیم.

لازم نیست به همهٔ چیزهایی که فکر می‌کنید باور داشته باشید؛ فقط وقتی فکرش را بکنید که ناتوان هستید، دیگر ناتوانید.

باور معتادان به ناتوانی‌شان، در تعیین امکان لغزش آن‌ها پس از درمان، به همان اندازه مؤثر بود که میزان وابستگی جسمی آن‌ها. بگذارید این موضوع خوب برایتان جا بیفتد: ذهنیت به‌اندازهٔ وابستگی جسمی اهمیت داشت! آنچه به خودمان می‌گوییم اهمیت زیادی دارد. اینکه به خودتان برچسب ضعیف بودن در خودکنترلی بزنید، درحقیقت منجر به خودکنترلی کمتر می‌شود؛ به جای اینکه به خودمان بگوییم شکست خوردیم چون به نوعی ضعیف هستیم، وقتی شکست می‌خوریم باید به خودمان رحم کنیم و با خود با مهربانی صحبت کنیم. چندین مطالعه نشان داده است افرادی که نسبت به خودشان دلسوزترند، حس سرزندگی بیشتری تجربه می‌کنند.

خودکنترلی محدود است؛ محدود به ماهیت خلق‌وخوی ما و ارادهٔ ما فراتر از آن نیست. علاوه بر این، براساس این باور، هنگامی که ما بیش‌ازحد تقلا می‌کنیم، بیشتر امکان از دست دادن قدرت اراده‌مان وجود دارد.

اجداد ما جدی‌تر کار می‌کردند و بیشتر تلاش می‌کردند چون به‌گونه‌ای تکامل یافته بودند تا مدام نگران باشند و این‌چنین شد که ما تا به امروز به جا مانده‌ایم. متأسفانه همان ویژگی‌های تکاملی که اجداد ما را تحریک کرد که با کار بیشتر زنده بمانند، امروز می‌توانند علیه ما توطئه کنند.

صدها سال است که معتقدیم انگیزه با پاداش و مجازات ایجاد می‌شود. همان‌طور که جرمی بنتام، فیلسوف انگلیسی و بنیان‌گذار سودمندگرایی، بیان کرده است: «طبیعت بشر را تحت کنترل دو حاکم مطلق یعنی درد و لذت قرار داده است.» اما حقیقت این است که انگیزه آن‌قدر که قبلاً تصور می‌شد ربط آنچنانی به لذت ندارد. حتی وقتی که فکر می‌کنیم به دنبال لذتیم، درواقع میل به نجات دادن خودمان از درد خواستن است که ما را هدایت می‌کند.

محققان دریافته‌اند هنگامی که افراد حین انجام کاری دچار وقفه می‌شوند، تمایل دارند بعداً زمان ازدست‌رفته را با کار کردن سریع‌تر جبران کنند، اما بهای آن میزان بالای اضطراب و درماندگی است.

بررسی این اعلان‌ها بهای سنگینی به دنبال دارد. محرک‌های خارجی ما را از کارهای برنامه‌ریزی‌شده‌مان دور می‌کنند. محققان دریافته‌اند هنگامی که افراد حین انجام کاری دچار وقفه می‌شوند، تمایل دارند بعداً زمان ازدست‌رفته را با کار کردن سریع‌تر جبران کنند، اما بهای آن میزان بالای اضطراب و درماندگی است.