بریده‌هایی از کتاب انحراف ناپذیر

بلکبری وعده داد، وقتی ایمیل بیاید، گوشی‌تان به شما خواهد گفت.» شرکت اَپل و گوگل به‌سرعت این رویه را دنبال کردند و اعلان‌ها را بخشی از سیستم عامل گوشی قرار دادند. پیرس ادامه داد: «ناگهان هرکس که توجه شما را می‌خواست، می‌توانست به گوشی‌تان وارد شود. اثبات شده که اعلان‌های به‌روزشونده عملاً رؤیای یک بازاریاب بوده است: بدون نگاه کردن به این اعلان‌ها، عملاً نمی‌توان تشخیص داد که یک پیام متنی رسیده است یا ایمیل؛ بنابراین قبل از اینکه بتوانید آن را از فکرتان بیرون کنید باید به آن نگاهی بیندازید.»

در سال ۲۰۰۷، بی. جِی. فاگ، بنیان‌گذار آزمایشگاه فناوری متقاعدکننده، کلاسی راجع‌به «متقاعدسازی بینافردی کلان» داشت. چندین دانشجو که در این کلاس حضور داشتند بعدها مشاغلی را پیش گرفتند و روش‌های او را در شرکت‌هایی مثل فیس‌بوک و اوبر به کار بردند. مایک کرایگر، بنیان‌گذار مشترک اینستاگرام، اولین نمونه از این برنامه را در کلاس فاگ ساخت که درنهایت آن را به مبلغ ۱ میلیارد دلار فروخت. آن زمان که دانشجوی دانشکدهٔ کسب و کار دانشگاه استنفورد بودم به کنجی خلوت در خانهٔ فاگ می‌رفتم که در آنجا شیوه‌های متقاعد کردن را با جزئیات بیشتری درس می‌داد. یادگیری بی‌واسطه از خود او برای من همچون نقطهٔ عطفی در درک من از رفتار انسان بود. او فرمول جدیدی به من آموزش داد که زاویهٔ دیدم را به جهان تغییر داد. الگوی رفتاری فاگ بیان می‌کند که برای اینکه رفتار (B ) رخ دهد، سه چیز هم‌زمان باید وجود داشته باشد: انگیزه (M)، توانایی (A) و محرک (T). به‌صورت خلاصه: B = MAT.

تکنیک ساده اما بسیار مؤثر هماهنگ کردن برنامه را دست‌کم نگیریم. چه در محل کار باشیم چه در خانه یا تنها، از پیش برنامه ریختن و تعیین محدودهٔ زمانی گامی اساسی برای انحراف‌ناپذیر شدن است. با تعریف نحوهٔ گذراندن زمانمان و هماهنگ کردن آن با ذی‌نفعان زندگی‌مان، مطمئن می‌شویم که کارهایی را انجام می‌دهیم که مهم‌اند و کارهای بی‌اهمیت را نادیده می‌گیریم. این برنامه ما را از مسائل پیش‌پاافتاده در روز رها می‌کند و زمانی را که باارزش‌تر از آن است که تلف کنیم، به ما بازمی‌گرداند.

شیوهٔ زمان‌بندی ایپریل شاید شیوه‌ای نباشد که شما زمان را می‌گذرانید؛ اما هماهنگی برنامه، چه با اعضای خانواده چه با کارفرما، امری ضروری است. اینکه بتوانید انتظارات مدیر خود را با نحوهٔ صرف وقتتان تنظیم کنید بسیار اهمیت دارد و باید به شکلی منظم و قابل‌پیش‌بینی انجام شود. اگر می‌توانید، هر هفته برنامهٔ خودتان را هماهنگ کنید، بعد آن را بررسی کنید و برای آن مقطع زمانی به توافق برسید؛ اما اگر برنامهٔ شما هر روز تغییر کند، خودتان را عادت بدهید که روزانه آن را با مدیرتان بررسی کنید، چون برای هر دوی شما مفید خواهد بود.

وقتی کارها و پروژه‌ها بیشتر از زمانی که برنامه‌ریزی شده است طول می‌کشند و انتظارات برآورده نمی‌شود، مدیران درمانده می‌شوند و دربارهٔ دلیلش فکر می‌کنند. آیا کارمند، کارآمد نیست؟ آیا بی‌انگیزه است؟ آیا به دنبال کار دیگری است؟ آن‌ها زمان کاری‌شان را چطور می‌گذرانند؟ مدیران غالباً در واکنش به عملکرد ناموفق از کارمندان تقاضا می‌کنند کار بیشتری انجام بدهند و ساعت‌های طولانی‌تری کار کنند. اما چنین واکنش شتاب‌زده‌ای از کارمند افزون‌تر از آنچه موظف است انتظار دارد و این موضوع رابطهٔ کاری را به تنش وامی‌دارد و کارمندان را ترغیب می‌کند به روش‌های نامحسوس واکنش منفی نشان

فارغ‌التحصیل می‌شویم و هر یک راه خود را می‌رویم، به دنبال کار می‌گردیم و کیلومترها دورتر از بهترین دوستانمان زندگی جدیدی شروع می‌کنیم. یک مرتبه، الزامات و جاه‌طلبی‌های کار به خوش‌گذرانی با رفیق‌ها اولویت پیدا می‌کند. وقتی بچه‌ها وارد زندگی ما می‌شوند، شب‌های مهیج گردش در شهر به شب‌هایی تبدیل می‌شوند که خسته روی کاناپه افتاده‌ایم. متأسفانه هر چقدر زمان کمتری را روی افراد سرمایه‌گذاری کنیم، بدون آن‌ها سر کردن راحت‌تر می‌شود؛ تا اینکه یک روز دوباره وصل شدن به آن‌ها بسیار سخت می‌شود. این‌گونه است که دوستی‌ها می‌میرند، آن‌ها از گرسنگی نمی‌میرند.

فراتر از اینکه چطور به‌اندازهٔ کافی بخوابیم این است که وقتی صحبت از زمان می‌شود، باید از نگرانی دربارهٔ نتایجی که نمی‌توانیم کنترل کنیم دست برداریم و در عوض روی ورودی‌هایی که می‌توانیم کنترل کنیم تمرکز کنیم.

وقتی صحبت از زمان می‌شود، باید از نگرانی دربارهٔ نتایجی که نمی‌توانیم کنترل کنیم دست برداریم و در عوض روی ورودی‌هایی که می‌توانیم کنترل کنیم تمرکز کنیم. رسیدن به نتایج مثبت زمانی که صرف انجام کاری می‌شود یک امید است و نه امری قطعی. تنها چیزی که ما کنترل می‌کنیم، زمانی است که برای انجام کاری صرف می‌کنیم. در اختیار من نیست که در زمان خاصی خوابم ببرد یا وقتی پشت میزم می‌نشینم ایدهٔ درخشانی برای کتاب بعدی‌ام به ذهنم برسد؛ اما بی‌تردید یک چیز شدنی است: اگر در زمان درست در مکان درست نباشم، کاری که قصدش را دارم انجام نخواهم داد، چه در تخت باشد وقتی که می‌خواهم بخوابم چه پشت میزم وقتی می‌خواهم کار کنم؛ اگر در زمان درست در مکان درست نباشیم، شکست را تضمین می‌کنیم.

در بازی زندگی اغلب دیدن علت اصلی چیزها دشوار است. وقتی ارتقای شغلی‌مان تأیید نمی‌شود، به جای اینکه دربارهٔ نداشتن صلاحیت و ابتکار عمل خود تأمل کنیم، احتمالاً تقصیر را گردن همکار حقه‌بازمان می‌اندازیم که جای ما را گرفته است.

هدف حذف تمام فضاهای خالی در تقویمتان است تا الگویی داشته باشید که می‌خواهید هر روز وقتتان را چطور بگذرانید.

اگر دائماً از ارزش‌هایمان غافل شویم، به چیزی تبدیل می‌شویم که از آن راضی نیستیم

ارزش‌ها از این قرارند: «می‌خواهیم چطور باشیم، معرف چه چیزی باشیم و چطور می‌خواهیم خود را با جهان پیرامونمان مرتبط کنیم.» ارزش‌ها ویژگی‌های کسی است که می‌خواهیم باشیم؛ مثلاً یک آدم راستگو، یک پدر و مادر بامحبت یا عضو مهم یک تیم.

اینکه فقط گوشی هوشمندی را مقصر حواس‌پرتی کسی بدانیم به همان اندازه اشتباه است که برنامهٔ گام‌شمار را بابت وادار کردن کسی به بالاوپایین‌رفتن از پله‌ها سرزنش کنیم.

. از این حکمت استفاده کنید: «درمان کسالت کنجکاوی است. کنجکاوی درمانی ندارد.»