بریده‌هایی از کتاب راهنماشناسی

دنیا مانند آب شوری است که عطش را برطرف نکرده بلکه آن را دو چندان می‌کند. دنیا مطلوب حقیقی انسان نیست و با رسیدن به آن جان آدمی آرامش نمی‌یابد. و بدین جهت باید بار سفر بسته و از این عالم به سوی گمشده‌اش هجرت نماید؛ گمشده‌ای که اگر آن را بیابد آرامش یافته و در ابد همیشه با او خواهد بود و آن گمشده چیزی جز غرق شدن در دریای توحید و انس با خداوند نیست. «یکی از اشتباهات بزرگ همین است که بعضی خیال می‌کنند انسان طبعا طالب تنوع است و اصلا تنوع را و اینکه از نوعی به نوع دیگر، لذت ها و محبوب هایش را عوض کند، دوست دارد و خودِ تنوع مطلوب است.

هر قدر انسان دلبستگی اش به دنیا کم شده و میلش به آخرت بیشتر شود سرعتش در سفر به آسمان ملکوت بیشتر می‌شود. اگر بخواهیم تمام دعوت انبیای الهی را خلاصه کنیم در همین دو نکته خلاصه می‌شود: «ترک تعلق به دنیا» و «توجه به سوی خداوند». دو محور اصلی تعلیمات انبیا «اقامه صلوة» و «ایتاء زکوة» است. و قرآن کریم همیشه بر این دو صفت در اوصاف مؤمنین تأکید می‌ورزد. اقامهٔ نماز وسیله ایجاد توجّه به خداوند و احساس حضور داشتن در محضر اوست و پرداخت زکات زمینه رها کردن دنیا و صرف آن در راه رضای خداوند می‌باشد و این دو، کلید اصلی سفر به سوی خداست. مؤمنین در حد رضای خداوند از دنیا استفاده می‌کنند و چه بسا مؤمنی که همچون حضرت سلیمان علی نبینا و آله و (ع) پادشاهی بی نظیری هم داشته باشد، ولی اجازه نمی‌دهند دنیا در قلب

ولی انسان می تواند با اختیار و تصمیم خود نیز به سفر به عوالم دیگر برود. سفر اختیاری به عالم ملکوت را «سیر و سلوک» می‌نامند. در «سیر و سلوک» مسافر سفر، جان و دل انسان، و مسیر سفر عوالم هستی و مبدأ سفر دنیا و آخرین مقصد سفر رسیدن به قرب خداوند متعال و «لقاء الله» است.

برای آشنایی بیشتر با این مباحث باید به کتابهایی چون رسالة الولایة اثر مرحوم علامه طباطبایی، جلد پنجم امام شناسی اثرمرحوم علامه طهرانی، نهج الولایة اثرعلامه حسن زاده، ادب فنای مقربان اثر آیة الله جوادی آملی، امام و امامت در تکوین و تشریع اثر استاد طاهرزاده و شرح مصباح الهدایة اثر آیة الله یزدان پناه مراجعه نمود.