بریده‌هایی از کتاب عرفان امین

راه قرب الهی از وسط همین مادّیات عبور می‌کند؛ اما در مادّیات متوقّف نمی‌شود.

(عشق الهی آتشی است که بر چیزی عبور نمی‌کند مگر آن‌را می‌سوزاند)

خود من هرچه نگاه می‌کنم، می‌بینم احتیاج دارم به اینکه این آیهٔ شریفهٔ (اذْکرُوا اللَّهَ ذِکراً کثِیراً وَ سَبِّحُوهُ بُکرَةً وَ أَصِیلًا) را تکرار کنم و در آن تدبر کنم و به آن عمل کنم. قیاس به نفس کردم، به نظرم می‌رسد که شما هم و همه‌مان محتاج به این هستیم.

عمدهٔ دستورات دین مبین اسلام و به تبع آن اولیاء و عارفان راستین الهی نیز در راستای تحصیل توجه به خداوند و اقبال قلب به‌سمت خداوند متعال است و تمام اذکار لسانی، حتی اگر از جانب استاد و با عدد خاصی هم باشد، هدفی جز کشش قلب به‌سمت عالم قدس و طهارت نخواهد داشت.

برادران و خواهران من! در دوستی‌هایتان، در دشمنی‌هایتان، در گفتن سخنانی که لازم می دانید بر زبان جاری کنید، در سکوتتان، در هر اقدامتان دقیقا رعایت کنید، ملاحظه کنید اگر احساس کردید و احراز کردید که رضایت خدا در آن است به آن اقدام کنید، اما اگر احساس کردید در کاری، در ترکی رضایت خدا نیست به آن اقدام نکنید. این کار را با دقت انجام بدهید با هوشیاری به دنبال این وظیفه باشید. این هوشیاری، این دقت، این مراقبت کامل تقواست و تقوا همان چیزی است که برای شما فرقان، هدایت، نور، ذکر به ارمغان می آورد

تقوا چیزی نیست جز مراقبتِ از خویشتن؛ از گفتار خود، از کردار خود، از معاشرت خود، از تصمیم‌گیری خود.

بنابراین، قدم اول، شکستن منِ درونی هر انسانی است که اگر انسان، دائم او را با توجه و تذکر و موعظه و ریاضت همین‌طور ریاضت‌ها پَست و زبون و حقیر نکند، در وجود او رشد خواهد کرد و فرعونی خواهد شد.

«آتش عشقم بسوخت، خرقه طامات را سیل جنون در ربود رخت عبادات را مسئله عشق نیست در خور شرح و بیان به که به یک سو نهند، لفظ و عبارات را دامن خلوت ز دست کی دهد آن‌کو که یافت در دل شب‌های تار، ذوق مناجات را هر نفسم چنگ و نی از تو پیامی دهد پی نبرد هرکسی رمز اشارات را خاک نشینان عشق، بی مدد جبرئیل هر نفسی می‌کنند سیر سماوات را»

حضرت امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: «حُبُ اللَّهِ نَارٌ لَا تَمُرُّ عَلَی شَی‌ءٍ إِلَّا احْتَرَق»(عشق الهی آتشی است که بر چیزی عبور نمی‌کند مگر آن‌را می‌سوزاند). عارف الهی نیز به تبعیت از حضرت امیرمؤمنان (ع)، به ما می‌گوید: کاری که دانشمندان علم اخلاق انجام داده و توصیه می‌نمایند در جای خود خوب و نیکوست اما یقیناً کافی نیست؛ کار اساسی آن است که انسان در وجود خود آتش عشق الهی را شعله‌ور ساخته و به این وسیله، ریشهٔ تمام صفات زشت و ناپسند را به یک‌باره در وجود خود بسوزاند. تنها در این صورت است که انسان از خطر بازگشت مجدد این صفات در امان بوده و البته طی‌کردن این راه نیز از او به‌مراتب وقت کمتری خواهد گرفت.

بایستی آحاد مردم، ارتباطات و انس فردی و صحبت و مناجات با خدا را در خود تقویت کنند. این، راه امام است و هدایت الهی به دنبال این ارتباط و تماس با خدا میسر می‌شود