بریده‌هایی از کتاب مثبت فکر نکنید

«افراد سالم می‌توانند خود و طبیعتشان را بدون شکایت و غصه بپذیرند»

بیش از ۵۰ درصد از تمام کسب‌وکارهای جدید در همان پنج سال اول شکست می‌خورند،

بر اساس یافته‌های پژوهش‌هایی که دو دهه ادامه داشته و میان طیف گسترده‌ای از شرکت‌کنندگان و در بسترها و روش‌های متنوعی تکرار شده، عاقلانه نیست که غرق در رؤیاپردازی دربارهٔ دستیابی به اهدافتان شوید و خیال کنید به خوبی و خوشی در مسیر موفقیت هستید. زندگی طور دیگری عمل می‌کند.

«بدبینی به پیروزی در هیچ جنگی منجر نشده»

«برای رسیدن به ماه تلاش کنید؛ حتی اگر به ماه نرسید، جایتان در میان ستارگان خواهد بود».

من روندی چهارمرحله‌ای معرفی می‌کنم که اساس آن را مقابلهٔ ذهنی تشکیل می‌دهد و «ووپ» (آرزو، پیامد، مانع، برنامه) نامیده می‌شود. یادگیری این روش آسان است و راحت می‌شود از آن برای آرزوهای کوتاه‌مدت و بلندمدت استفاده کرد.

به گروهی از آن‌ها که تصادفاً ݢݢانتخاب شده بودند

همان‌طور که محققان دیگر قبلاً ݢݢنشان داده‌اند

چیزهایی که واقعاݧݧً می‌خواهیم

در این فرایند به درکی همه‌جانبه و شهودی از آنچه که واقعاݧݧݧً می‌خواهند به دست می‌آورند

آنچه که جینی واقعاݧݧݧݧً می‌خواهد این است که وقت بیشتری با او بگذراند.

ما در آرامش از دست‌یافتن [به هدف] لذت می‌بریم، حتی اگر در واقعیت هیچ کاری انجام نشده باشد. ما ندانسته و به شکلی غریب آمادگی‌مان برای عمل‌کردن را از دست می‌دهیم، یگانه چیزی که می‌تواند در واقعیت ما را به‌سوی موفقیت هدایت کند.

مارتین ای. پی. سلیگمن، بنیان‌گذار جنبش روان‌شناسی مثبت و مشاور تحقیقم در دانشگاه پنسیلوانیای فیلادلفیا، خوش‌بینی را باورها و انتظاراتی دربارهٔ آینده می‌داند که مبنایشان تجربیات موفق گذشته است. (۱۴) سلیگمن پی برد که زمانی بالاترین خوش‌بینی را داریم که واقعیت را همان‌طور که تاکنون می‌شناخته‌ایم ارزیابی می‌کنیم و نتیجهٔ منطقی می‌گیریم که آینده هم به همان سیاق خواهد بود.

در برلین شرقی، کسانی را دیدم که همچنان امیدوار بودند، گرچه می‌دانستند که به احتمال زیاد آرزوهایشان برای آینده به واقعیت نخواهد پیوست. دوست هنرمندم هرگز پایش به پاریس نرسید و با توجه به سابقه‌اش هیچ دلیل خاصی هم وجود نداشت که فکر کند روزی پاریس را خواهد دید. راستش تجربهٔ گذشته‌اش حاکی از این بود که احتمالاً هیچ‌وقت آلمان شرقی را ترک نخواهد کرد. بااین‌حال همچنان خودش را مجسم می‌کرد که آزاد است تا هنرش را دنبال کند، تمام ساعات روز با احساس انگیزه و اشتیاق نقاشی کند و به تماشای موزهٔ لوور برود. او امیدش را فقط بر پایهٔ خیال‌پردازی‌های مثبت حفظ کرده بود، اندیشه‌ها و تصوراتی دربارهٔ آینده‌ای که در انتظارش بود و ذهنش را به‌سوی پاریس و از طریق این شهر هدایت می‌کرد. با توجه به چیزی که این نقاش از گذشته‌اش می‌دانست و واقعیتِ احتمالاً تیره‌وتار آینده‌اش، امیدواری او به انتظاری خیالی برای غافل‌گیری منجر شده بود.