بریده‌هایی از کتاب بازمانده

چیزی غم‌بارتر از قطار هم مگر هست؟ سرِ وقت مجبور به ترک ایستگاه است، فقط یک صدا می‌دهد و به‌یک مسیر می‌رود. هیچ‌چیز غمین‌تر از قطار نیست... به‌جز اسب گاری‌کش؛ که میان دو الوار بسته شده و نگاهی به‌اطراف هم نمی‌تواند کند و زندگانی‌اش سراسر حمالی‌ست... آدمی چه؟ آیا آدمی پرِ اندوه نیست؟ اگر زیادی تنها سَر کند، اگر خیال کند همه‌چیز به‌سر رسیده، آدمی هم چیز غم‌باری‌ست.

«بگذار خورشید بارها برآید و فرو رود. روشنایی روز گذرای‌مان که تمام شود، به‌وسعت شبی بی‌انتها خواب خواهیم بود.»

برای زیستن و عشق‌ورزیدن دیر شده‌ست، برای تماشای آسمان و اندیشیدن در کار جهان. وقت آن است به‌پایین برویم سوی آن درّه، با چهره‌هایی خاموش و بسته تا در سایهٔ مصیبت‌های خویش بیارامیم.

میلم است بتوانم شرح دهم حسرت آن ایام‌مان را برای قدم‌زدنی دوباره باهم، آزاد و رها زیر نور آفتاب.