بریده‌هایی از کتاب مهمان

«پشت سر هر مرد موفقی یه زن هست. به عقیدهٔ من یه زن خوب می‌تونه دلیلی برای تلاش یه مرد باشه. در قلب هر مرد موفقی یه زن خوب وجود داره.»

آگدن به دخترش نگاه کرد. «وقتی جوونی فکر می‌کنی می‌تونی دنیارو تغییر بدی- درستش کنی، همهٔ راه‌ها رو صاف کنی. من این‌طوری بودم- پدربزرگت و دانک هم این‌طوری بودن.» جون منتظر ماند. نمی‌توانست حرف‌های پدرش را بفهمد. آگدن به آب‌های دریا نگاه کرد. «اما دنیا تغییر نمی‌کنه، تنها تویی که تغییر می‌کنی. بعدش تو می‌مونی و جاهایی که به یاد میاری...»

نظام‌ها خواب‌وخیال‌های غیرممکنی را در فکر آدم‌ها تزریق می‌کردند و این‌گونه آدم‌ها را برای خود حفظ می‌کردند. مثلاً اینکه تحولات بزرگ و ویرانی‌هایی که با آن روبرو هستند با تغییر حکومت حل می‌شود. این تفکر نوعی آرمان‌گرایی است.

«قهرمان‌ها کسانین که توی دوران خودشون شخصیت‌های بزرگی بودن. بیشتر ما- لبخندی به آن‌ها زد- این‌طوری نیستیم. گاهی اوقات تاریخ به دست قهرمان‌ها ساخته شده اما اکثراً به دست ما ساخته می‌شه. ما، مردم که به دور و اطراف‌مون سرک می‌کشیم و مانع قهرمان‌ها می‌شیم یا بهشون کمک می‌کنیم، به‌واسطه وفاداری، سرسختی، ایمان یا ترس. کسانی که از دیوار بالا می‌رن- و کسانی که دیوارها رو درهم می‌شکنن. مردمی که در حاشیهٔ یک تصویر قرار دارن. مردمی که تماشا می‌کنن. همهٔ مردم. شماها.»

وقتی برادرت فریاد می‌زند بیا، جلو می‌روی، دستش را می‌گیری و راه خود را پیش می‌گیری. چطور می‌توانی این کار را نکنی؟

«تا یه چیزی در هم شکسته نشه نمی‌بینیش.»

«من اهل کجام. قضاوتم کجا بوده. همیشه اول خانواده، بعد کشور و در آخر خود آدم. من بزرگ شدم که یه کارایی انجام بدم، یه کسی بشم. بزرگ نشدم که خودم باشم، میفهمین. بزرگ شدم تا برای دنیا یه کاری بکنم. نه چیزی غیرازاین. من یه بازنده‌ام، مثل انگوری که روی درخت خشک شده، یه آدم خیره‌سر از طبقهٔ بالای جامعه.»

موسیقی مثل بال‌های پرنده‌ای است که هر چیزی را می‌تواند با خود به پرواز درآورد.

«آدما نباید در مورد پول، خوشبختی یا بدبختی‌شون صحبت کنن. در مورد جایگاه‌شون نباید حرف بزنن. نباید در مورد خودشون حرف بزنن و توجه دیگران رو به خودشون جلب کنن. نباید جلوی کسایی که ثروتمند نیستن خودنمایی کنن. نباید باعث بشن که دیگران خجالت‌زده شن یا نداشته‌هاشون رو به یاد بیارن.»

انگار زندگی میهمانی خوبی است