بریده‌هایی از کتاب مهمان

ماس گفت: «من اون آدم‌ها رو نمی‌خوام.» «چی می‌خوای؟» درحالی‌که به مادرش نگاه می‌کرد آرام گفت: «کسی رو می‌خوام که بهم نگاه کنه. فقط به من نگاه کنه. نه اینکه دنبال کس دیگه‌ای تو وجود من بگرده.»

دخترا زندگی خیلی بزرگه. زندگی رو در آغوش بگیرین.

زندگی خیلی بزرگه. زندگی رو در آغوش بگیرین.

«صفات مثل ماشه‌ان. به قلب آدما می‌خورن. اما واژه‌های دیگه فقط واژه‌ان. چیز دیگه‌ای نیستن.»

کیتی فکر کرد احساس مسئولیت مطلق نیست. ما مهربانیم، بخشنده‌ایم و تا جایی که می‌توانیم به دیگران کمک می‌کنیم اما به کسی بدهکار نیستیم.

بعضی آدم‌ها مثل بعضی مکان‌ها، افراد را در درون خود نگه می‌دارند، آدم‌هایی که مثل آیینه عمل می‌کنند و انسان می‌تواند خودش را در وجود آن‌ها پیدا کند.

عشق اونطوری که ما فکر می‌کنیم شروع نمی‌شه، اون‌طوری تموم هم نمی‌شه. عشق مبارزه است، عشق جنگه، عشق بزرگ شدنه.

«هیچ‌چیز اونقدری که به نظر میاد سخت نیست.»

«بعضی از آدما از قوانین پیروی می‌کنن. بعضیا قوانین رو زیر پا میذارن و بعضیا قوانین رو تعیین می‌کنن.

«دو تا عاشق، هرچی کمتر با هم صحبت کنن، بهتر همدیگه رو درک می‌کنن.»

کیتی چندان به دیگران و ازدواج‌شان فکر نمی‌کرد، یعنی اصلاً فکر نمی‌کرد که آیا خوشبخت هستند یا نه. خوشبختی تنها واژه‌ای بود برای کسانی که خودشان را به هرآنچه دارند قانع می‌کنند. ازنظر کیتی زندگی مثل انگشتان دست می‌توانست از هم باز شود و چیزهای بزرگتری را چنگ بزند. هدف او در طول زندگی‌اش همین بود. آگدن همیشه می‌خواست کیتی این‌گونه باشد. واژهٔ خوشبختی در برابر واژهٔ رضایت خیلی کوچک و ناچیز بود.

نسل او آخرین نسلی بود که اعتقاداتشان همچون کیف پول ابریشمی، دست‌نخورده باقی ماند.

غرق در آن عطر و بو شد. بویی که بارها سعی کرده بود برای کیتی توصیف کند، اما هیچ‌گاه نتوانسته بود.

«اون فکر می‌کنه می‌تونه دنیا رو تغییر بده...» آگدن آه کشید. «اما دنیا تغییر نمی‌کنه. تنها آدما هستن که تغییر می‌کنن...»

اگر نتونی از بهترین چیزها به خوبی نگه‌داری کنی، شایستگی داشتنشون رو نداری.»

«مهم نیست چقدر صمیمی هستین. زیبایی ازدواج به خصوصی بودنشه. یه زن هرگز نباید پشت سر شوهرش پیش کسی حرف بزنه و البته پشت سر خانوادهٔ شوهرش. حرف زدن در مورد چنین موضوعاتی عشق رو نابود می‌کنه.»

«صفات مثل ماشه‌ان. به قلب آدما می‌خورن. اما واژه‌های دیگه فقط واژه‌ان. چیز دیگه‌ای نیستن.»

بعضی آدم‌ها مثل بعضی مکان‌ها، افراد را در درون خود نگه می‌دارند، آدم‌هایی که مثل آیینه عمل می‌کنند و انسان می‌تواند خودش را در وجود آن‌ها پیدا کند.

بعد از یک داستان، داستان دیگری به وجود می‌آید. جیمی سال‌ها پیش به او گفته بود عشق اونطوری که ما فکر می‌کنیم شروع نمی‌شه، اون‌طوری تموم هم نمی‌شه. عشق مبارزه است، عشق جنگه، عشق بزرگ شدنه.

پرت فکر کرد که همدلی و خوش‌مشربی بهترین خصوصیت‌های انسان هستند. همهٔ آدم‌هایی که در مهمانی حضور داشتند، دقیقاً همان طوری رفتار می‌کردند که والدینشان به آن‌ها یاد داده بودند. آن‌ها یاد گرفته بودند خوب، مهربان و به فکر دیگران باشند. و از آنجایی که انسان هر آنچه را که به دیگران می‌دهد، از آن‌ها دریافت می‌کند، این خصوصیات کم‌کم در او رشد می‌کند.