بریده‌هایی از کتاب در محاصره احمق ها

مهم نیست از چه شیوه‌ای برای برقراری ارتباط استفاده می‌کنید؛ شما فردی همیشه در اقلیت هستید. مهم نیست رفتارتان چگونه باشد؛ اکثر آدم‌هایی که در اطرافتان به سر می‌برند رفتاری متفاوت با شما دارند.

شما برای افزایش دانشتان در مورد رفتارهای ارتباطی آدم‌ها و چگونگی تعاملشان با یکدیگر چه می‌کنید؟

دیگر آدم‌ها را به دلیل اینکه مثل من نیستند قضاوت و طبقه‌بندی نمی‌کنم.

تعامل یا همان برقراری ارتباط با دیگران درست مانند یاد گرفتن دوچرخه‌سواری است. اول روی دوچرخه می‌نشینید و سپس تصمیم می‌گیرید چه کار باید بکنید و چه کار نباید بکنید.

چرا من از بعضی‌ها بیشتر از بعضی دیگر خوشم می‌آید؟

چرا عده‌ای ساکت‌اند، ولی بعضی پرحرف‌اند؟

اگر قرار است با کسی روبه‌رو و یا همکار بشوم، بهتر است او را درک کنم و بشناسم.

آن روز تصمیم گرفتم بزرگ‌ترین درس احتمالی زندگی‌ام را بیاموزم. آن درس این بود که در ادامهٔ زندگی‌ام با آدم‌های زیادی روبه‌رو خواهم شد. مهم نیست شغل من چه باشد؛ اگر قرار است با کسی روبه‌رو و یا همکار بشوم، بهتر است او را درک کنم و بشناسم.

فکر کاملاً زشتی است که آدم در هر لحظه از زندگی احساس کند اطرافش پر از احمق‌هایی است که نمی‌تواند با آنها کار کند. چنین خیالی بنیه و قابلیت‌های آدم را ناباورانه محدود می‌کند.

نمی‌دانست که در همهٔ عمر، دیگران را با خودش مقایسه کرده است. تعریف او از حماقت و بلاهت خیلی ساده در این بیان خلاصه می‌شد که هر کس مثل من فکر نکند و هر کس مانند من کار نکند احمق است.

خاطر دانش عمیق و روش کسب‌وکار مشخصش قابل احترام بود، اما نمی‌توانست با آدم‌ها درست رفتار کند.

می‌دانید، آدم در جوانی سرشار از فکر و ایده است.

وقتی جوان هستیم، همه چیز را ساده می‌گیریم. تصور می‌کردم چون عده‌ای از دوستانم رفتاری عادی داشتند، حتماً آدم‌های خوبی بودند و کسانی که رفتارشان به نظر من غیرعادی بود حتماً آدم‌های خوبی نبودند. فرض من بر این بود که دستهٔ دومی‌ها غیرعادی بودند و به اصطلاح چیزیشان می‌شد که مرا درک نمی‌کردند. خُب، چه توجیه و تفسیر دیگری باقی می‌ماند؟ من که در همه حال خودم بودم و یک رفتار، یک سخن و یک شیوهٔ ارتباط داشتم. پس من اشکالی نداشتم و اشکال حتماً در طرف مقابل بود نه در من. تصمیم گرفتم از این آدم‌های عجیب‌وغریب و مشکل‌دار فاصله بگیرم. دلیلش هم این بود که آنها را درک نمی‌کردم.

بودم. فاصلهٔ بین ما آن‌قدر زیاد بود که انگار واقعاً من برای آنها غریبه بودم.

چرا حرف زدن با بعضی‌ها طبیعی و راحت است، ولی حرف من به گوش عده‌ای دیگر فرونمی‌رود. با این دستهٔ دومی‌ها حتی نمی‌توانستم شروع به حرف زدن بکنم، چه رسد به تمام کردن حرفم و فهمیده شدن آن.

مهم‌ترین درسی که از خواندن این کتاب نصیب شما می‌شود این است که بفهمید آن احمق‌ها و ابله‌هایی که گرداگرد شما را فراگرفته‌اند نه ابله هستند و نه احمق. برعکس، آنها انسان‌هایی محترم هستند که ارزش احترام گذاشتن، درک شدن و ارزشیابی دارند.

وقتی کسی را متفاوت با خودمان می‌یابیم، خیلی ساده اما خطرناک است که او را احمق، اشتباه‌کار و حتی کم‌هوش بنامیم. اما دنیای امروز ایجاب می‌کند که وقتی قصد داریم قوت یا ضعف کسی را ارزیابی کنیم، درکی پیچیده‌تر از او داشته باشیم.

در بعضی موارد، آدم‌های اطراف ما ابله و احمق به نظر می‌آیند.

شاید تاکنون در این فکر بوده‌اید که چرا با بقیه فرق می‌کنید. رفتارهای انسانی در اکثر مواقع و اکثر موارد پیچیده، درهم‌وبرهم و مبهم است. در بعضی موارد، آدم‌های اطراف ما ابله و احمق به نظر می‌آیند.