بریده‌هایی از کتاب المپیک در کتابخانه آقای لمونچلو

«خُب، فکر کنم تا وقتی که کتابخونه جای آرومی برای مطالعهٔ مردم باقی بمونه، یه‌کمی تفریح ایراد نداشته باشه.»

فروسُرخِ نردبان او هم درست مثل نردبان مارجوری عمل کردند.

«می‌دونم، اما لمونچِلو می‌گفت کتابایی که تمیز و مرتب توی قفسه‌ها بمونن و یه دونه خش هم روشون نیفته، به هیچ‌کس کمک نمی‌کنن! می‌گفت باید قولنج کتابا رو شکست! باید جلدشون باز بشه و ورق بخورن تا مثلاً زنده بشن!»

سمت راست کایل، آنگوس هارپِر و سمت چپش هم دختری از تیم شمال شرقی که حجاب داشت، ایستاده بودند. دختر به او خیره شده بود. «اِممم... سلام! من کایل هستم.» «بله، در جریانم!» «خُب، اسم تو چیه؟» «من آبیا سلیمان هستم و تو هم قراره تا چند لحظهٔ دیگه پشت سرم دود اگزوز بخوری!» کایل سر تکان داد. «خوب شد گفتی!»

«هیچی! گشت‌وگذار من تموم شد. منو بیار پایین کاپیتان زیرشلواری!»

کایل به یاد اساطیر و الهه‌های یونانی افتاد که انگار صاف از کتاب‌های پِرسی جکسون بیرون آمده بودند. میگوئل گفت: «چه باحال! به نظرتون خودِ ریک ریوردن هم اینجاست؟ اگه بیاد خیلی باحال می‌شه!»

باز کردن کتاب، فکرتان هم باز می‌شود.

اونی که برنده‌ست،‌ هیچ‌وقت جا نمی‌زنه و اونی که جا می‌زنه، هیچ‌وقت برنده نمی‌شه.

قهرمان‌بودن، حس خوبی برایش داشت. مخصوصاً وقتی تنها کاری که باید می‌کرد، بازی بود.

دانشی که به دیگران منتقل نشود، ناشناخته خواهد ماند

گاهی وقتا می‌بری، گاهی وقتا می‌بازی... اما مهم اینه که چه‌جوری بازی کنی

اونی که برنده‌ست،‌ هیچ‌وقت جا نمی‌زنه و اونی که جا می‌زنه، هیچ‌وقت برنده نمی‌شه.

«کتابخونهٔ بدون کتاب؟! واقعاً مایهٔ بی‌آبروییه؛ بی‌آبرویی محض.»

پس حالا باید چی‌کار کنی؟» آکیمی گفت: «باید بری دکتر برای گچ‌کاری؟» کایل خندید و گفت: «نخیر! دوباره باید بپری روی زین!»

«این پرتابی کوچک برای یک تکه کاغذ و جهشی بزرگ برای تمام کاغذهاست.»

می‌دانست که چاپلوس‌بودن، بهترین راه برای وادارکردن بزرگ‌ترها به انجام همان کاری است که او دلش می‌خواهد.

«اما یه برتری ناعادلانه‌ست!» آکیمی گفت: «درسته... اما من بعضی وقتا از این‌جور برتری خوشم میاد.»

همهٔ بچه‌ها بزرگ می‌شوند، به‌جز یکی

هر وقت سرگرم کتاب‌خواندن بود، واقعاً توی آن غرق می‌شد؛ انگار راستی‌راستی وارد صفحه‌های کتاب می‌شد تا با شخصیت‌های آن زندگی کند

«دیدمت، ولی نمی‌خوام جات باشم!»