بریده‌هایی از کتاب المپیک در کتابخانه آقای لمونچلو

فناوری پیشرفتهٔ بیوفیدبَک، نمایشگرهای ضربان قلب و الگوریتم‌های پیچیده‌ای استفاده می‌کرد تا نوع داستان‌هایی که ممکن است خوشتان بیاید را تشخیص بدهد و شما را در میان قفسه‌ها بگرداند.

باز کردن کتاب، فکرتان هم باز می‌شود.

قهرمان‌بودن، حس خوبی برایش داشت. مخصوصاً وقتی تنها کاری که باید می‌کرد، بازی بود.

گوگل می‌تواند شما را به صدها هزار پاسخ برساند، اما کتابدار شما را به پاسخ درست می‌رساند.

دانشی که به دیگران منتقل نشود، ناشناخته خواهد ماند

گاهی وقتا می‌بری، گاهی وقتا می‌بازی... اما مهم اینه که چه‌جوری بازی کنی

اونی که برنده‌ست،‌ هیچ‌وقت جا نمی‌زنه و اونی که جا می‌زنه، هیچ‌وقت برنده نمی‌شه.

«کتابخونهٔ بدون کتاب؟! واقعاً مایهٔ بی‌آبروییه؛ بی‌آبرویی محض.»

«این پرتابی کوچک برای یک تکه کاغذ و جهشی بزرگ برای تمام کاغذهاست.»

می‌دانست که چاپلوس‌بودن، بهترین راه برای وادارکردن بزرگ‌ترها به انجام همان کاری است که او دلش می‌خواهد.

«اما یه برتری ناعادلانه‌ست!» آکیمی گفت: «درسته... اما من بعضی وقتا از این‌جور برتری خوشم میاد.»

هر وقت سرگرم کتاب‌خواندن بود، واقعاً توی آن غرق می‌شد؛ انگار راستی‌راستی وارد صفحه‌های کتاب می‌شد تا با شخصیت‌های آن زندگی کند

بعد، دوتایی مُشت‌هایشان را به هم زدند و با ریتم آهنگ راک قدیمی موردعلاقه‌شان آواز خواندند. «ما قهرمانیم، دوست من...»

فروسُرخِ نردبان او هم درست مثل نردبان مارجوری عمل کردند.

«می‌دونم، اما لمونچِلو می‌گفت کتابایی که تمیز و مرتب توی قفسه‌ها بمونن و یه دونه خش هم روشون نیفته، به هیچ‌کس کمک نمی‌کنن! می‌گفت باید قولنج کتابا رو شکست! باید جلدشون باز بشه و ورق بخورن تا مثلاً زنده بشن!»

سمت راست کایل، آنگوس هارپِر و سمت چپش هم دختری از تیم شمال شرقی که حجاب داشت، ایستاده بودند. دختر به او خیره شده بود. «اِممم... سلام! من کایل هستم.» «بله، در جریانم!» «خُب، اسم تو چیه؟» «من آبیا سلیمان هستم و تو هم قراره تا چند لحظهٔ دیگه پشت سرم دود اگزوز بخوری!» کایل سر تکان داد. «خوب شد گفتی!»

«هیچی! گشت‌وگذار من تموم شد. منو بیار پایین کاپیتان زیرشلواری!»

کایل به یاد اساطیر و الهه‌های یونانی افتاد که انگار صاف از کتاب‌های پِرسی جکسون بیرون آمده بودند. میگوئل گفت: «چه باحال! به نظرتون خودِ ریک ریوردن هم اینجاست؟ اگه بیاد خیلی باحال می‌شه!»

اونی که برنده‌ست،‌ هیچ‌وقت جا نمی‌زنه و اونی که جا می‌زنه، هیچ‌وقت برنده نمی‌شه.

«دانشی که به دیگران منتقل نشود، ناشناخته خواهد ماند»