بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

«هرگز یک نجار نزد من نمی‌آید تا بگوید به من گوش بده، این خطابه، مربوط به هنر چوب‌بری است. در عوض، قرارداد می‌بندد و خانه را می‌سازد. شما نیز چنین کنید. همچون سایر انسانها بخورید، بنوشید، ازدواج کنید، بچه‌دار شوید، در رسیدگی به امور شهر سهیم باشید، و یاد بگیرید که چگونه می‌توان توهین و دشنام را شنید و سایر افراد را تحمل کرد. »

در صورتی که انسان لباس از تن بیرون نیاورد و وارد صحنه بازی نشود، بخش زیادی از نمایش زندگی را از دست خواهد داد، چه رسد به اینکه پیش از پایان نمایش، از صحنه خارج شود.

هرچند زرتشت تنهایی باشکوه شبانه را می‌ستود و نیاز به تنهایی داشت تا اندیشه‌های بزرگ در آن زاییده شود، ولی در عین حال، خود را متعهد به دوست داشتن مردم، القای شادی و نشاط به آنها، یاری رساندن به افراد به منظور گام نهادن در مسیر تعالی، و سهیم کردن همگان در خرد و فرزانگی خود می‌دانست.

هیچ عضوی از بدن ما نمی‌تواند از چنگال سالخوردگی بگریزد. علاوه بر غده تیرویید، غضروف زانوی تو هم ساییدگی دارد، پیازهای موهایت می‌میرند و مهره‌های فوقانی کمرت هم دیگر مثل گذشته نیستند. عمر سلولهای پوست هم به پایان رسیده. به سلولهای شاخی یا همان لکه‌های سطحی قهوه‌ای رنگ نگاه کن...

به قول شوپنهاور، همه ما افرادی رنجور به حساب می‌آییم و در تمام مدت عمرمان، نیازمند مدارا و دریافت عشق از یکدیگر، هستیم.

گل پاسخ داد: ابله! گمان می‌کنی شکوفا شدن من، برای دیده شدن است؟ من برای خود می‌شکفم، و نه برای سایر افراد. شکوفایی، مرا خوشحال می‌کند. منشاء شادی من، در وجود و در شکوفایی خودم است!

انسان عاقل، نباید زندگی خود را صرف کسب محبوبیت بکند. چنین هدفی، پوچ است. محبوبیت هرگز به مفهوم درست یا خوب بودن نیست، بلکه برعکس، معنای همتراز بودن با سایرین و کم‌عقل شدن می‌دهد. بهتر است انسان در درون خویش به دنبال هدف و ارزش بگردد.

زیستن در ناامیدی به بهانه فانی بودن زندگی، یا به بهانه اینکه هدف درونی والاتری وجود ندارد، ناسپاسی ناشی از بی‌خردی است

به راستی روان‌درمانگری را دوست داشت. عاشق یاری رساندن به مردم برای زنده کردن احساسات و عواطف آنها بود.

پس از درک ماهیت واقعی و خطرناک بیماری، ملانوم را گیاهی سیری‌ناپذیر یافت که پیچکهای سیاه خود را تا ژرفای زیاد، در گوشت او فرو می‌کند. از اینکه می‌دید دیگر اشرف مخلوقات نیست، به شدت سرخورده شد.