بریده‌هایی از کتاب استخوان مردگان را شخم بزن

«می‌دونید چیه، بعضی‌اوقات به نظرم میاد ما داریم در دنیایی زندگی می‌کنیم که خودمون برای خودمون می‌سازیمش. ما خودمون تصمیم می‌گیریم که چی خوبه و چی نیست، این ماییم که نقشهٔ مفاهیم رو برای خودمون ترسیم می‌کنیم... و بعد کل زندگی‌مون رو صرف درگیری با چیزی می‌کنیم که خودمون اون رو به وجود آوردیم. مشکل اینجاست که هر کدوم از ما نسخهٔ خاص خودمون رو از این نقشه داریم، برای همین هم هست که آدم‌ها سخت می‌تونند همدیگر رو درک کنند.»

نمی‌توانستم جلوی این فکرم را بگیرم که به نظر من هرکسی که بیش‌ازحد از عبارت «در حقیقت» استفاده می‌کند، به‌طور حتم یک دروغ‌گوست.

هر چیزی که باورپذیر باشد، تصویری از حقیقت است

جلوی پنجره می‌ایستادم و نمی‌توانستم ازآنچه در مقابل دیدگانم بود چشم بردارم- علفزارهای خرمایی‌رنگ به‌صورت موجدار حرکت می‌کردند و در میان وزش بادی ناپیدا می‌رقصیدند؛ و سایه‌روشن‌های موج‌داری در میان کشتزارهای سرسبز ایجاد شده بود. و باد آغازگر تمام این جنب‌وجوش‌ها بود

من برای مدتی با یک نفر که مذهبش پروتستان بود، ارتباط داشتم که کارش طراحی بزرگراه بود. او به من می‌گفت، کسی که رنج می‌کشد، پشتِ خداوند را می‌بیند. البته به‌احتمال‌زیاد این جمله را از لوتر گرفته بود. نمی‌دانم منظورش از پشت، قسمت شانه‌ها بود یا کمر و این‌که درکل، پُشتِ این وجودِ ملکوتی چه شکلی به نظر می‌رسید، زیرا ما که نمی‌توانیم تصور کنیم که آن وجود روحانی، چه ظاهری از جلو دارد. شاید منظور از آن جمله این بوده که کسی که رنج می‌کشد دسترسی ویژه‌ای به خداوند دارد، مثلاً، از یک در فرعی به او می‌رسد و برای همین، موردعنایت خداوند قرار می‌گیرد، زیرا در این حالت به درجه‌ای از دریافت حقیقت می‌رسد که اگر درد و رنج نمی‌کشید، درک کردن آن برایش دشوار می‌بود. پس درنتیجه، درواقع آن‌کسی که سالم و سلامت است، در رنج و عذاب قرار دارد، هرچند ممکن است این گفته عجیب به نظر برسد.

ناگهان متوجه شدم که مرگ چه چیز خوبی می‌تواند باشد، چقدر عادلانه و منصفانه است. کاری مرگ مثل کاری است که مایع گندزدایی یا یک جاروبرقی انجام می‌دهد. اعتراف می‌کنم که من واقعاً در آن لحظه به چنین موضوع فکر کردم و در حال حاضر هنوز هم همان نظر و عقیده را دارم.

«می‌دونید چیه، بعضی‌اوقات به نظرم میاد ما داریم در دنیایی زندگی می‌کنیم که خودمون برای خودمون می‌سازیمش. ما خودمون تصمیم می‌گیریم که چی خوبه و چی نیست، این ماییم که نقشهٔ مفاهیم رو برای خودمون ترسیم می‌کنیم... و بعد کل زندگی‌مون رو صرف درگیری با چیزی می‌کنیم که خودمون اون رو به وجود آوردیم. مشکل اینجاست که هر کدوم از ما نسخهٔ خاص خودمون رو از این نقشه داریم، برای همین هم هست که آدم‌ها سخت می‌تونند همدیگر رو درک کنند.» گفته‌هایش تا حدی درست بودند.

این‌که آدم ازلحاظ جسمی سالم باشد نگران‌کننده و بدشگون است. خوب است که آدم در خلوت خودش بیماری‌هایی داشته باشد، چون حداقل در این حالت می‌داند که قرار است چگونه بمیرد.

بعضی از افراد هستند که فقط یک نگاه به آن‌ها کافیست تا بغض گلوی آدم را بگیرد و چشم‌ها را پر از اشک شوق کند. این افراد باعث می‌شوند آدم حس کند که انگار خاطرهٔ پررنگی از معصومیتِ پیشین خودِ ما، در وجودِ آن‌ها باقی مانده است؛ انگار آن‌ها جزو معجزات عجیب طبیعت هستند که با وجودِ هبوط انسان، هنوز کاملاً از بین نرفته‌اند.

کسی که رنج می‌کشد دسترسی ویژه‌ای به خداوند دارد، مثلاً، از یک در فرعی به او می‌رسد و برای همین، موردعنایت خداوند قرار می‌گیرد، زیرا در این حالت به درجه‌ای از دریافت حقیقت می‌رسد که اگر درد و رنج نمی‌کشید، درک کردن آن برایش دشوار می‌بود. پس درنتیجه، درواقع آن‌کسی که سالم و سلامت است، در رنج و عذاب قرار دارد، هرچند ممکن است این گفته عجیب به نظر برسد. من که فکر می‌کنم، با بقیه گفته‌ها هماهنگی داشته باشد.