بریده‌هایی از کتاب استخوان مردگان را شخم بزن

بهترین نوع گفتگو، با خودِ آدم است. حداقل خطر ایجاد هیچ سوءتفاهمی وجود ندارد.

«حیوانات هر کشوری، حقایق موجود در اون کشور رو نشان می‌دهند. منظورم رفتاریست که در اون کشور با حیوانات می‌شه. اگه مردم رفتار وحشیانه‌ای با حیوانات داشته باشند، هیچ شکلی از دموکراسی نمی تونه به اون ها کمک کنه، درواقع هیچی نمیتونه به دادِشون برسه.»

من معتقدم که هرکدام از ما فرد دیگر را به‌گونه‌ای خاص می‌بینیم. برای همین باید او را با نامی صدا بزنیم که در نظر خودمان شایسته و مناسب است. بنابراین همه ما چند اسمی هستیم. درواقع ما به تعداد افرادی که با آن‌ها ارتباط برقرار می‌کنیم، اسم داریم.

بهترین نوع گفتگو، با خودِ آدم است. حداقل خطر ایجاد هیچ سوءتفاهمی وجود ندارد.

همه‌چیز می‌گذرد. یک انسان خردمند این حقیقت را از همان ابتدا می‌داند و بر آن افسوس نمی‌خورد.

سپری کردن سال‌ها بدبختی و نارضایتی، بیشتر از یک بیماری کشنده آدم را خوار و خفیف می‌کند.

خوشبختانه برنامه خوابیدن من دوباره داشت تغییر می‌کرد؛ هنگام سپیده صبح می‌خوابیدم و بعدازظهرها از خواب بیدار می‌شدم. احتمالاً این وضعیت، یک شیوه دفاعی طبیعی در مقابل روشنایی روز بود یا به‌طورکلی در برابر روز و هر چیزی که به آن مربوط می‌شد.

حالا برایم مشخص شده بود که چرا اسم آن بُرج‌های مخصوص شکار که شباهت بسیاری هم با برج‌های دیدبانی در اردوگاه‌های کار اجباری دارند را «منبر» گذاشته بودند. در بالای یک منبر، آدمیزاد خود را بالاتر از موجودات دیگر قرار داده و این حق را به خود می‌دهد که در خصوص زندگی و مرگ آن‌ها تصمیم‌گیری کند. در این حالت آدمیزاد تبدیل به یک حاکم ستمگر و غاصب می‌شود.

چه کسی این دنیا را به دودستهٔ بی‌فایده و بافایده تقسیم کرده است و به چه حقی؟ آیا یک بوتهٔ خار یا موشی که دانه‌های انبار را می‌خورد، حق زندگی کردن ندارند؟ زنبورهای عسل و زنبورهای بی عسل، علف‌های هرز و یا گل‌های رز چطور؟ چه کسی و با چه عقلی جرئت کرده است بین این‌که چه کسی بهتر است و چه کسی بدتر، قضاوت کند؟

بعضی از افراد هستند که فقط یک نگاه به آن‌ها کافیست تا بغض گلوی آدم را بگیرد و چشم‌ها را پر از اشک شوق کند. این افراد باعث می‌شوند آدم حس کند که انگار خاطرهٔ پررنگی از معصومیتِ پیشین خودِ ما، در وجودِ آن‌ها باقی مانده است؛ انگار آن‌ها جزو معجزات عجیب طبیعت هستند که با وجودِ هبوط انسان، هنوز کاملاً از بین نرفته‌اند.

کاری مرگ مثل کاری است که مایع گندزدایی یا یک جاروبرقی انجام می‌دهد. اعتراف می‌کنم که من واقعاً در آن لحظه به چنین موضوع فکر کردم و در حال حاضر هنوز هم همان نظر و عقیده را دارم.

می‌گویند اگر یک زاغ ببینی، اتفاق بدی می‌افتد و اگر دوتا ببینی، اتفاقی خوبی می‌افتد.

«حیوانات هر کشوری، حقایق موجود در اون کشور رو نشان می‌دهند. منظورم رفتاریست که در اون کشور با حیوانات می‌شه. اگه مردم رفتار وحشیانه‌ای با حیوانات داشته باشند، هیچ شکلی از دموکراسی نمی‌تونه به اون‌ها کمک کنه، درواقع هیچی نمی‌تونه به دادِشون برسه.»

اندوه کلمهٔ پراهمیتی برای معنی کردنِ این دنیا است. اندوه در پایه و اساس هر چیزی وجود دارد و همان عنصر پنجم یعنی اثیر است.

گاهی وقت‌ها، وقتی خون آدم به جوش می‌آید، همه‌چیز ساده و بدیهی به نظر می‌رسد. خشم همه‌چیز را نظم می‌بخشد و کُل دنیا را یکجا به آدم نشان می‌دهد؛ خشم، قابلیتِ شفاف دیدن را دوباره بازسازی می‌کند، چیزی که رسیدن به آن در هر موقعیت دیگری دشوار است.

این فکر به ذهنم رسید که مرگِ پاگُنده تا حدودی اتفاق خوبی بود. از آن وضعیت نابسامان دوران زندگی‌اش رها شده بود. و سایر موجودات زنده نیز از سر او راحت شده بودند.

وقتی از جلوی پنجرهٔ یک مغازه رد می‌شی و تیکه‌های بزرگ و قرمزرنگ اندام‌های قصابی شده رو در معرض نمایش می‌بینی، آیا به این فکر می‌کنی که این‌ها واقعاً چی هستند؟ حتی یک‌لحظه هم درباره‌اش شک نمی‌کنید، مگه نه؟ یا وقتی گوشت کبابی یا گوشت با استخوان سفارش می‌دید- واقعاً چی دارید می‌گیرید؟ به‌هیچ‌وجه براتون ناخوشایند و زننده نیست. جنایت دیگه عادی شده، مثل یه کار روزمره شده. هرکسی دست به جنایت می‌زنه. اگه اردوگاه‌های کار اجباری هم عادی می‌شد، الآن دنیا شبیه به همین شرایط می‌بود. ازنظر کسی هم ایرادی در اون نمی‌بود.»

به نظرم رسید که آن چیزی که بدن ما را ترک می‌کند، بخشی از این دنیا را مانند شهدی می‌کشد و با خود می‌برد. مهم نیست آن چیز چقدر خوب بوده یا بد و چقدر گناهکار بوده یا بی‌گناه، درنهایت خلأ عظیمی را از خود به جا می‌گذارد.

همه‌چیز می‌گذرد. یک انسان خردمند این حقیقت را از همان ابتدا می‌داند و بر آن افسوس نمی‌خورد.

«می‌دونید چیه، بعضی‌اوقات به نظرم میاد ما داریم در دنیایی زندگی می‌کنیم که خودمون برای خودمون می‌سازیمش. ما خودمون تصمیم می‌گیریم که چی خوبه و چی نیست، این ماییم که نقشهٔ مفاهیم رو برای خودمون ترسیم می‌کنیم... و بعد کل زندگی‌مون رو صرف درگیری با چیزی می‌کنیم که خودمون اون رو به وجود آوردیم. مشکل اینجاست که هر کدوم از ما نسخهٔ خاص خودمون رو از این نقشه داریم، برای همین هم هست که آدم‌ها سخت می‌تونند همدیگر رو درک کنند.»