بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

خبری خوب برایتان دارم: شما در عصرِ فناوریِ غایی متولد شده‌اید که خارق‌العاده‌ترین اَبَرقدرتِ انسان است. بیایید یک لحظه به این موضوع فکر کنیم که مغزتان چقدر فوق‌العاده است. مغزتان در روز تقریباً ۷۰۰۰۰ فکر تولید می‌کند. سرعتِ مغزِ شما با سرعتِ پرشتاب‌ترین ماشین‌های مسابقه یکی است. همچون اثرانگشتتان، مغزتان هم مختص به خودتان است و در جهان دو مغزِ یکسان وجود ندارند. مغزِ شما سریع‌تر از تمام رایانه‌های موجود در جهان عمل می‌کند و ظرفیتِ ذخیره‌اش بی‌نهایت است. حتی وقتی آسیب دیده باشد، قادر به تولید نبوغ است و حتی اگر نصفِ مغزتان را هم داشته باشید، همچنان می‌توانید مثل تمام انسان‌ها راحت زندگی کنید.

حواس‌پرتیِ دیجیتالی پیش از اختراع‌شدن تلفن‌های همراه، همیشه هنگامِ مکاتبهٔ آنلاین می‌گفتیم: «زود برمی‌گردم.» حالا دیگر از این جمله استفاده نمی‌کنیم. حالا اصلاً فضای مجازی را ترک نمی‌کنیم.

واقعیت این است: خلقِ زندگی دلخواهتان شاید کمی ترسناک به نظر برسد. اما می‌دانید چه چیزی از آن هم ترسناک‌تر خواهد بود؟ پشیمانی. روزی که در حال کشیدنِ نفس‌های آخرمان هستیم و دیگر هیچ‌یک از نظرهای دیگران و ترس‌هایمان اهمیتی ندارند، فقط این مهم خواهد بود که چطور زیسته‌ایم. از کسی که دوست ندارید موعظه‌تان کند، انتقاد نشنوید. اگر قضاوت‌های ناعادلانه دربارهٔ خودتان را نادیده نگیرید، هرگز پتانسیل واقعی خود را کشف نخواهید کرد. اجازه ندهید انتظار و نظرِ دیگران زندگی شما را هدایت کند یا به نابودی بکشاند.

وقتی ببر جلوی شما ظاهر می‌شود، شما فرار می‌کنید. باقیِ جهان برای شما مهم نیست و کاملاً روی ببر تمرکز کرده‌اید؛ ترسی که ببر به دل شما می‌اندازد و اینکه چطور می‌توانید از آن دور بشوید.» نکته‌ای که کلیر می‌خواهد بگوید، این است که احساسات منفی ما را مجبور می‌کنند طیف کارهایی را که قادر به انجامشان هستیم، کوچک‌تر و کوچک‌تر کنیم. نکتهٔ اصلی دورشدن از ببر است و دیگر هیچ‌چیز اهمیتی ندارد. اگر اجازه بدهیم احساسات منفی ما را کنترل کنند (همچون باورهای محدودکننده)، دائم در حالت تلاش برای بقا خواهیم بود و محدود به طیفی کوچک‌تر از امکانات می‌شویم.

به یکی از مشکلاتِ خود فکر کنید که همین الان باید حل شود. ممکن است هر مشکلی باشد، از «یعنی اون شغل رو بهم می‌دن؟» گرفته تا «چطور می‌تونم ارتباطم رو با خانواده‌ام بهتر کنم؟». از مدلِ شش کلاه تفکر استفاده کنید و دیدگاه‌های مختلفِ تحلیلِ مشکلی را که سعی دارید حل کنید، بررسی کنید.

اگر قرار است مغز خود را اساسی به‌روز کنید، واقعاً باید حافظه‌تان را بی‌حدومرز کنید چراکه حافظه بخشِ بسیار مهمی از عملکرد مغزی‌تان است. با این حساب، اجازه دهید با واقعیتی بسیار مهم خیالتان را راحت کنم: چیزی به‌اسم حافظهٔ خوب و بد نداریم؛ فقط حافظهٔ تعلیم‌دیده و تعلیم‌ندیده داریم. اگر در به‌خاطرآوردنِ نام افراد، سخنرانی بدون برگه‌های یادداشت یا حتی هر روز صبح پیداکردن سوئیچ ماشینتان مشکل دارید، احتمالش خیلی کم است که واقعاً قادر به انجام این کارها نباشید. احتمالاً فقط خوب آموزش ندیده‌اید.

راه دیگرِ افزایش تمرکز، تمیزکردن محیط اطراف است. پژوهشی از سوی دانشگاه پرینستون نشان داد «محرک‌های موجود در میدان دید هم‌زمان برایِ بازنمایی عصبی رقابت کرده و هم‌زمان فعالیتِ برانگیختهٔ خود را از طریق قشرِ بینایی سرکوب می‌کنند و ارتباطی عصبی برای ظرفیتِ پردازشِ محدود سیستم عصبی فراهم می‌آورند.

شروعِ کوییک روتینِ صبحگاهی جدید خود را طراحی کنید. به خاطر داشته باشید نیازی نیست خیلی زیاد باشد. حتی یک روتینِ سه‌مرحله‌ای ساده می‌تواند به شما کمک کند روز خود را شروع کنید. سه کاری که همیشه بعد از بیدارشدن از خواب انجام می‌دهید تا در روز خود به موفقیت برسید، کدامند؟ آن‌ها را یادداشت کنید.

اگر شکافی بین واقعیتِ کنونی و واقعیت مطلوبتان وجود دارد، دلیلش این است که محدودیتی وجود دارد؛ این محدودیت باید از بین برود و در یکی از این سه حوزه جایگزین شود: - محدودیت در ذهنیت شما: به خودتان، توانایی‌هایتان، آنچه لیاقتش را دارید یا آنچه ممکن است، باورِ کافی ندارید. - محدودیت در انگیزهٔ شما: انگیزه، محرک، هدف یا انرژی لازم را برای عمل‌کردن ندارید. - محدودیت در روش‌هایتان: فرآیندی به شما آموزش داده شده است و بر اساس آن عمل می‌کنید، اما برای دستیابی به نتایجِ مدنظرتان مؤثر نیست.

بیایید یک لحظه به این موضوع فکر کنیم که مغزتان چقدر فوق‌العاده است. مغزتان در روز تقریباً ۷۰۰۰۰ فکر تولید می‌کند. سرعتِ مغزِ شما با سرعتِ پرشتاب‌ترین ماشین‌های مسابقه یکی است. همچون اثرانگشتتان، مغزتان هم مختص به خودتان است و در جهان دو مغزِ یکسان وجود ندارند. مغزِ شما سریع‌تر از تمام رایانه‌های موجود در جهان عمل می‌کند و ظرفیتِ ذخیره‌اش بی‌نهایت است. حتی وقتی آسیب دیده باشد، قادر به تولید نبوغ است و حتی اگر نصفِ مغزتان را هم داشته باشید، همچنان می‌توانید مثل تمام انسان‌ها راحت زندگی کنید.

در یادگیری، وقتی قادر نیستید چیزی را به خاطر آورید، آن را نوعی شکست تلقی می‌کنید که بین آنچه آموخته‌اید و آنچه می‌دانید ارتباط برقرار کنید و همچنین اینکه در زندگی چطور باید از آن استفاده کنید. برای مثال، اگر احساس می‌کنید چیزی که یاد گرفته‌اید در لحظه ارزشمند است اما دیگر هرگز از آن استفاده نخواهید کرد، احتمالاً خاطره‌ای از آن نخواهید ساخت. به همین صورت اگر چیزی را بیاموزید، اما استدلالِ بیشتری دربارهٔ اینکه چرا برایتان ضروری است یا چطور در زندگی یا کارتان کاربرد دارد نداشته باشید، احتمالش هست مغزتان اطلاعات را در خود حفظ نکند. افتِ حافظه کاملا طبیعی است؛ ما انسانیم نه ربات. اگر وقتی دچار این افت می‌شویم، بگوییم «حافظه‌ام خیلی داغونه» یا «من اون‌قدر باهوش نیستم که این چیزها رو یادم بمونه»، به‌شکلی منفی بر توانایی رشد و یادگیری

معمولاً وقتی روی کسی یا چیزی اسم می‌گذارید، در واقع محدودیتی برای آن تعیین می‌کنید. بزرگ‌ترها باید خیلی مراقبِ حرف‌هایی باشند که به زبان می‌آورند، چراکه این حرف‌ها سریع به ذهن کودکان راه پیدا می‌کنند.

یکی از باورهای مهم من این است که توانِ بالقوهٔ انسان، یکی از منابعِ نامحدود ما در جهان است. بیشتر چیزهای دیگر در این دنیا محدود هستند، اما ذهن انسان اَبَرقدرتِ نهایی است؛ خلاقیت، خیال‌پردازی، عزم و اراده، توانایی تفکر، استدلال و یادگیری هیچ محدودیتی ندارند.

معمولاً وقتی روی کسی یا چیزی اسم می‌گذارید، در واقع محدودیتی برای آن تعیین می‌کنید.

وقتی مسئولیتِ چیزی را قبول می‌کنیم، قدرتی فوق‌العاده در وجودمان نفوذ می‌کند که همه‌چیز را بهتر کنیم.

اگر ذهنیتمان با تمایلات و اهدافمان هم‌راستا نباشد، هرگز به آن‌ها دست نخواهیم یافت. شناسایی باورها، داستان‌ها و اعتقاداتِ قلبی، گرایش‌ها و فرضیه‌های محدودکننده دربارهٔ خودتان و آنچه برایتان شدنی به نظر می‌رسد، ضروری است. بررسی و کنکاش و نابودکردن این باورها، اولین قدم در راه رسیدن به ذهنیتی بدون هرگونه محدودیت است. مادرم به من می‌گفت قادر به انجام هر کاری هستم، می‌گفت باهوش و توانا هستم و می‌توانم در هر کاری بهترین باشم. این باورِ عمیق مرا قادر ساخت از رؤیاهایم فراتر بروم

تمامِ هالیوود هم زرق‌وبرق نیست؛ خیلی وقت‌ها باید عجله کنید که در نهایت سر صحنه معطل شوید.

شما تصمیم می‌گیرید اَبَرقدرتتان چگونه کار کند: در مأموریت زندگی‌تان پشتیبانتان باشد یا شما را از بزرگ‌ترین رؤیاهایتان دور کند.

اما امروز بیش از همیشه احساس می‌کنم سرگردان و فراموش‌کار شده‌ام.

«شاید فناوری مدرن خارق‌العاده باشد، اما به‌راحتی ما را از هدف اصلی منحرف می‌کند و از لذتِ کنارِ دوستان و خانواده بودن، می‌کاهد.»