بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

تحقیقات به‌مرور نشان دادند پیش‌رفتن به‌سوی دنیایی که همیشه بیدار است، خطراتی جدی برای سلامت ما خواهد داشت

اگر بیش از حد از فناوری استفاده کنیم، مثل وقتی زیادی غذا می‌خوریم، برای سلامتمون مضر خواهد بود.»

در عصر ارتباطات، جهل انتخابی است

چالش‌ها اغلب نتیجهٔ شکلی خاص از تفکر هستند و پاسخ را تنها می‌توان با ارائهٔ دیدگاهی تازه یافت.

اکثر افراد واقعاً به انجام کاری علاقه دارند که ته قلبشان می‌دانند باید همان را انجام بدهند؛ اما آن را انجام نمی‌دهند، چراکه آن را ترجیح در نظر می‌گیرند نه تعهد.

وقتی روی صندلی می‌نشینید کمی به جلو خم شوید، به پایین نگاه کنید و نفس‌های عمیق بکشید و اخم کنید. همین الان این کار را بکنید. در این حالت چقدر انگیزه برای موفقیت دارید؟ به‌نظرتان در این حالت چقدر بهره‌وری دارید؟ بسیاری از دانش‌آموزان هنگامِ درس‌خواندن چنین حالتی به خود می‌گیرند. آیا عجیب است که این‌قدر از درس‌خواندن بدشان می‌آید و باید سخت تلاش کنند که کمترین نتیجه را بگیرند؟ حالا صاف بنشینید و لبخند بزنید؛ احساس بهتری ندارید؟

یکی از مشاورانِ باهوشِ پادشاه گفت: «سرورم، نبوغ ساختنی است نه ذاتی. مهارت‌های این شعبده‌باز همگی در نتیجهٔ نظم و تمرین هستند. این استعدادها آموخته شده‌اند و به‌مرورِ زمان با پافشاری و تکرار ملکهٔ ذهنش شده‌اند.»

به نیمی از دانشجویان اجازه دادند لپ‌تاپِ خود را باز بگذارند، در حالی که نیمی دیگر (انتخاب تصادفی بود) مجبور بودند لپ‌تاپشان را ببندند. دانشجویانی که لپ‌تاپِ خود را بسته بودند، در مقایسه با گروه دیگر، مطالبِ بیشتری را در امتحانِ غافل‌گیرکنندهٔ بعد از کلاس به خاطر آوردند.» چراکه آن‌ها تمام هوش و حواس خود را به سخنرانی و درس داده بودند تا اینکه دنبال دیدگاه اینترنت دربارهٔ موضوع باشند و وقتی نوبت به استدلال‌کردن خودشان رسید، بسیار بهتر عمل کردند.

در عصر ارتباطات، جهل انتخابی است.

احساسات منفی ما را مجبور می‌کنند طیف کارهایی را که قادر به انجامشان هستیم، کوچک‌تر و کوچک‌تر کنیم.

کنارگذاشتنِ برداشت‌های نادرست و محدودکننده دربارهٔ پتانسیلِ فرد و پذیرفتن این واقعیت که با ذهنیت و انگیزه و روش‌های

اطلاعات به‌همراه احساسات به ایجاد خاطرات بلندمدت کمک می‌کند.

ظرفیتِ ما برای یادگیری، بی‌حدومرز است و فقط باید نشانمان دهند چطور به آن دسترسی پیدا کنیم.

: «هیچ مشکلی را نمی‌توان با همان سطحِ آگاهی که ایجادش کرده است، حل کرد.»

۲. دیدِ پیرامونی خود را افزایش دهید دیدِ میدانی در واقع گسترهٔ حروف و کلماتی را شامل می‌شود که چشمانتان می‌توانند در یک نگاه ببینند. با افزایش دید میدانی خود، قادر خواهید بود واژگان بیشتری را در یک نگاه ببینید. اکثر افراد یاد گرفته‌اند تنها یک کلمه را در آنِ واحد بخوانند اما انسان قادر به خواندنِ بیش از یک کلمه است.

مکان ما مکان‌ها را خیلی خوب به یاد می‌آوریم چراکه انسان‌های اولیه یا همان شکارچیان، نیازی نداشتند اعداد و کلمات را به خاطر بسپارند اما به‌خاطرداشتنِ مکان همه‌چیز برایشان ضروری بود؛ نیاز داشتند بدانند آب پاکیزه کجاست، خاکِ حاصلخیز کجاست، غذا کجاست. اگر بتوانید چیزی را با مکانی مرتبط کنید، بیشتر احتمال دارد آن را به خاطر آورید.

آنان که همه‌چیز را عقب می‌اندازند، افکار منفیِ بیش از حدی در ذهن خود دارند یا نمی‌توانند جلوی خود را بگیرند و مرتب غذاهای ناسالم می‌خورند نیز می‌توانند رفتارهای خود را تغییر بدهند و از نو بنویسند و زندگی‌شان را متحول کنند.

خلقِ زندگی دلخواهتان شاید کمی ترسناک به نظر برسد. اما می‌دانید چه چیزی از آن هم ترسناک‌تر خواهد بود؟ پشیمانی.

به خاطر دارم معلم‌ها مدام به من می‌گفتند بیشتر درس بخوانم و بیشتر تمرکز کنم. اینکه به بچه بگویی تمرکز کن، مثل این است که به معلم‌ها بگویی گیتار بزنند؛ نواختن گیتار بدون آموختن نحوهٔ انجامش، کاری بسیار مشکل است.

علت این است که مدارسِ کمی در سرتاسر جهان، آموزشِ یادگیری را در دستور کار خود دارند. در مدرسه‌ها مغزِ ما را پر از اطلاعات می‌کنند؛ ما را در معرضِ آثارِ فاخرِ ادبی و شخصیت‌هایی قرار می‌دهند که بر تمدن بشر اثر گذاشته‌اند؛ گاهی بی‌نهایت ما را می‌آزمایند که مشخص کنند قادریم آنچه را به ما آموخته‌اند تکرار کنیم یا خیر. اما تمام این‌ها مسائل سطحی را پشت‌سر نمی‌گذارند که به ما بیاموزند چگونه به خود بیاموزیم و غنابخشیدن به ذهنمان، کشفِ مفاهیم جدید و درک آنچه را آموخته‌ایم، در زندگی روزمره‌مان جای دهیم.