بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

یکی از رؤیاهایتان را در نظر بگیرید، رؤیایی که همیشه در ذهنتان است و انگار روی مغزتان حک شده است. رؤیایتان را با جزئیات دقیق تصور کنید؛ تجسمش کنید؛ احساسش کنید؛ باورش کنید؛ حالا هر روز برای رسیدن به آن تلاش کنید.

می‌توانیم مغزمان را هم تا حد زیادی بهبود بدهیم و به این صورت زندگیِ خود را نیز بهتر کنیم. متأسفانه دنیایِ ما، محیطی سالم برای مغزمان نیست. پیش از آنکه جیم کوییک نقشهٔ راهِ بی‌حدومرزشدن را به دستمان بدهد

موضوع را عقلانی نکنید. ما بر اساس احساساتمان تصمیم‌گیری می‌کنیم.

در آن لحظه متوجه شدم اگر دانش، قدرت است پس یادگیریِ دانش اَبَرقدرت است.

معمولاً وقتی روی کسی یا چیزی اسم می‌گذارید، در واقع محدودیتی برای آن تعیین می‌کنید. بزرگ‌ترها باید خیلی مراقبِ حرف‌هایی باشند که به زبان می‌آورند، چراکه این حرف‌ها سریع به ذهن کودکان راه پیدا می‌کنند. این همان اتفاقی است که در آن لحظه برای من افتاد. هروقت چیزی را یاد نمی‌گرفتم، نمرهٔ امتحانم خوب نمی‌شد، زنگ ورزش برای هیچ‌کدام از تیم‌ها انتخاب نمی‌شدم یا از همکلاسی‌هایم عقب می‌افتادم، به خودم می‌گفتم به‌خاطر این است که مغزم درست کار نمی‌کند؛

فقط من چنین احساسی دربارهٔ خودم نداشتم. اگر در دوران بچگی از معلمانم هم سؤال می‌کردید، بیشترشان می‌گفتند حتی به ذهشنشان هم خطور نمی‌کند من این کتاب را بنویسم. آن‌موقع اگر می‌فهمیدند من کتابی خوانده‌ام، شگفت‌زده می‌شدند چه برسد به اینکه کتابی نوشته باشم.

«اجازه نده دانشگاه جلوی تحصیلت رو بگیره.»

به یاد داشته باشید که یک قدم در جهت صحیح، مقصد شما را کاملاً تغییر می‌دهد

هدف یعنی شما چطور با دیگران ارتباط برقرار می‌کنید. هدف همان چیزی است که شما اینجا هستید تا آن را با جهان اطراف به اشتراک بگذارید. نحوهٔ استفاده از علاقه‌تان است. وقتی خوب فکر کنید، می‌فهمید همهٔ ما یک هدف داریم: کمک به دیگران از طریق علایقمان. مهم‌ترین وظیفهٔ ما در زندگی به‌اشتراک‌گذاشتنِ دانش و مهارت‌هایی است که جمع کرده‌ایم و نیازی نیست پیچیده‌تر از این باشد.

اهدافِ شما باید شما را به چالش بکشند، اما نه آن‌قدر که خسته شوید و رهایشان کنید.

آنچه را ممکن است، کوچک نکنید که با ذهنتان تناسب داشته باشد، ذهنتان را توسعه دهید تا با آنچه ممکن است، هم‌اندازه شود.

هدف، نقطه‌ای است که فرد آرزو دارد به آن دست پیدا کند. مقصود، دلیلِ فرد برای رسیدن به هدف است.

اگر همه‌چیز را مهم فرض کنید، هیچ چیز مهم نخواهد بود. هرچه فعال‌تر باشید، بهتر و سریع‌تر یاد خواهید گرفت.

این هم از فرمول: انگیزه = هدف × انرژی × مراحل

این دیدگاه درست نیست که حافظه همچون محفظه، لیوان یا هارد درایو است و به‌محض پرشدن از داده‌ها چیز دیگری نمی‌توان در آن جای داد. حافظه بیشتر شبیه عضله‌ای است که هرچه بیشتر تمرینش دهید، قدرتمندتر می‌شود و چیزهای بیشتری را می‌توانید در آن ذخیره کنید.

«مردم کاری را را نمی‌خرند که شما انجام می‌دهید، بلکه دلیل شما برای انجامِ آن کار را می‌خرند بنابراین اگر ندانید چرا چنین کاری انجام می‌دهید، دیگران از کجا باید بفهمند؟»

در ذهنیتِ ثابت، دانش‌آموزان اعتقاد دارند، مهارت‌ها و هوش و استعدادهای پایه‌شان همگی ثابت و تغییرناپذیرند. یعنی از هرکدام مقداری دارند، همین و بس. بعد هدف این می‌شود که همیشه باهوش به نظر برسند و هرگز کسی فکر نکند احمق هستند.

در ذهنیتِ رشد، دانش‌آموزان اعتقاد دارند استعدادها و توانایی‌هایشان را می‌توانند با تلاش و تدریسِ خوب و پافشاری بهبود دهند. آن‌ها لزوماً فکر نمی‌کنند همه به یک شکل هستند و همه می‌توانند اینشتین باشند، اما اعتقاد دارند هرکسی می‌تواند با تلاش از حالایش باهوش‌تر شود.

کارکردن با فردی دیگر نه‌تنها به شما کمک می‌کند مسئولیت‌پذیر بمانید، بلکه شخصی را در اختیارتان می‌گذارد که این روش را با وی تمرین کنید.

مگوایر و همکارانش کشف کردند راننده‌تاکسی‌های لندن در مقایسه با کسانی که سن و تحصیلات و هوشی مشابه داشتند و راننده‌تاکسی نبودند، «مادهٔ خاکستری بیشتری در هیپوکامپ خلفی داشتند.» به عبارت دیگر، راننده‌تاکسی‌ها مراکزِ حافظهٔ پُرتری در مقایسه با همتایان خود داشتند. به نظر می‌رسید هرچه فردی به‌مدتی طولانی‌تر راننده‌تاکسی بوده باشد، هیپوکامپی بزرگ‌تری دارد؛ گویی مغز توسعه یافته بود که تقاضاهای شناختیِ رفت‌وآمد در خیابان‌های لندن را نیز در خود بگنجاند.»