بریده‌هایی از کتاب همه‌ چیز، همه ‌چیز

ریاضیات اُلی می‌گوید که آینده را نمی‌توان پیش‌بینی کرد. این‌طور که معلوم است گذشته هم قابل پیش‌بینی نیست. زمان در هر دو جهت در حرکت است ـ جلو و عقب‌ـ و آن‌چه این‌جا و اکنون اتفاق می‌افتد، هر دوی آن‌ها را تغییر می‌دهد.

قلبم به هیچ وجه به مغزم توجهی ندارد. آن لحظه‌ای که سنگینی نگاهم را حس می‌کند، می‌بینم. از کارش دست می‌کشد و برمی‌گردد. نگاهمان به هم گره می‌خورد. با دفعهٔ اول فرق دارد. اولین بار همه‌اش احتمال بود. هرچند حتی آن زمان هم بخشی از وجودم می‌دانست که عاشقش خواهم شد.

قلبم خیلی کبود است و می‌خواهم این درد را مثل یک یادگاری نگه دارم. نمی‌خواهم به کسی نشانش دهم. نمی‌خواهم التیام پیدا کند. چون اگر این درد تسکین پیدا کند، ممکن است دوباره وسوسه شوم و قلبم را به کار بگیرم.

عشق می‌تواند تو را بکشد و من ترجیح می‌دهم زنده باشم تا این‌که آن بیرون زندگی کنم.

از وقتی اُلی وارد زندگی‌ام شده، دوتا مدی وجود دارد: یک مدی که به‌واسطهٔ کتاب‌ها زندگی می‌کند و نمی‌خواهد بمیرد، و یکی که زندگی می‌کند و به نظرش مرگ هزینهٔ اندکی است که باید برای زندگی بپردازد.

یک‌بار جایی خواندم که به طور متوسط هر هفت سال یک بار اکثر سلول‌هایمان جایگزین می‌شوند. حتی شگفت‌انگیزتر این‌که هر دو هفته یک بار لایه‌های رویی پوستمان عوض می‌شوند. اگر همهٔ سلول‌های بدنمان این کار را می‌کردند، جاودانه می‌شدیم. اما بعضی از سلول‌هایمان، مثل سلول‌های مغز، احیا نمی‌شوند. پیر می‌شوند و ما را پیر می‌کنند.

«عجیبه دلتنگ چیزی باشی که هیچ‌وقت نداشتی، یا اصلاً یادت نیاد که یه روزی داشتی.»

دلم می‌خواهد حرفی بزنم، نه چیزی مثل بقیهٔ حرف‌ها، یک چیز درست و حسابی که آرامش کند، که باعث شود برای چند دقیقه هم شده خانواده‌اش را فراموش کند،‌ اما چیزی به ذهنم نمی‌رسد؛ و به همین دلیل است که آدم‌ها همدیگر را لمس می‌کنند. گاهی کلمات کافی نیستند.

یک‌جورهایی متقاعد شده‌ام که زمان، به معنای واقعی کلمه، و نه فقط در معنای استعاری، کند شده است، اما این از آن حرف‌های قلنبه‌سلمبه‌ای است که به درد تیتر روزنامه‌ها می‌خورد.

مراقب ملکهٔ قلب‌ها باشید. سرتان را به باد خواهد داد.