بریده‌هایی از کتاب همه دروغ می‌گویند

امروز تقریباً برای هر موردی داده‌های زیادی وجود دارد و منطقی است پی یافتن پاسخ برای پرسش‌های مهم و بزرگی برویم که هسته و انسانیت ما را تعریف می‌کنند. آیندهٔ تحلیل داده روشن است. من حدس می‌زنم که کینزیِ بعدی یک پژوهشگر داده‌ای باشد؛ فوکوی بعدی هم پژوهشگر داده‌ای خواهد بود؛ فروید بعدی و حتی مارکس بعدی هم پژوهشگران داده‌ای خواهند بود؛ شاید سالک بعدی هم یک پژوهشگر داده‌ای باشد.

اگر کمی مهارت‌های آماری دارید، خلاقیت و کنجکاوی فراوانی هم دارید، وارد حوزهٔ تحلیل داده شوید.

لویت به ما گفت که ترکیب کنجکاوی، خلاقیت و داده می‌تواند درک ما از جهان را به‌طور خارق‌العاده‌ای بهبود بخشد. داستان‌هایی در داده پنهان شده‌اند که فقط باید بیان شوند و این مسئله بارها و بارها خودش را ثابت کرده است.

مشخص است که بسیاری از جست‌وجوهای ترسناک هرگز در واقعیت عملی نمی‌شوند.

گاهی قدرت داده‌های بزرگ چنان زیاد است که انسان را می‌ترساند و پرسش‌های اخلاقی را پیش می‌کشد.

پیش‌بینی من بروز انقلابی بر پایهٔ داده‌های بزرگ است؛ اما این مسئله دلیل نمی‌شود به هر قیمتی از داده‌های بزرگ استفاده کنیم. به‌علاوه، داده‌های بزرگ منکر دیگر روش‌های کشف و بررسی انسانی نیست که در عرض چند هزاره برای درک بهتر جهان توسعه یافته‌اند؛ در واقع، این‌دو یکدیگر را تکمیل می‌کنند.

راهکار مناسب همیشه بررسی داده‌های بزرگ‌تر نیست؛ معمولاً به یک سُس ویژه نیاز است تا داده‌های بزرگ بهتر کار کنند: منظور قضاوت انسانی و نظرسنجی‌های کوچک یا همان داده‌های کوچک است.

حتی اعتیاد اندک به اعداد هم می‌تواند مشکل‌ساز باشد؛ مثلاً تأکید مدارس آمریکایی قرن بیست‌ویکم بر امتحان‌گرفتن را در نظر بگیرید؛ معلمان هم براساس امتیاز داده‌شده از سوی دانش‌آموزان قضاوت می‌شوند. با این‌که تلاش برای یافتن معیارهای بی‌طرفانه به هدف قضاوت دربارهٔ کلاس درس کاملاً بجاست، اتفاقات زیادی در کلاس درس رخ می‌دهند که نمی‌توان با اعداد آن‌ها را گزارش کرد. به‌علاوه، این‌همه آزمون سبب شده‌اند معلمان فقط به هدف امتحان و حتی بدتر از گذشته تدریس کنند. برایان جیکوب و استیون لویت نیز با ارائهٔ مقاله‌ای ثابت کرده‌اند که درصد اندکی از معلمان در این آزمون‌ها تقلب می‌کنند. مشکل این‌جاست: چیزهایی که سنجش‌پذیرند، معمولاً چیزهای باارزشی نیستند. ما می‌توانیم عملکرد دانش‌آموزان در امتحانات چهارگزینه‌ای را آزمایش کنیم؛ اما نمی‌توانیم تفکر انتقادی، کنجکاوی یا رشد فردی را اندازه‌گیری کنیم.

اعداد می‌توانند اعتیادآور باشند. ممکن است ما دچار وسواس اعداد شویم و مسائل مهم‌تر را از یاد ببریم

این آزمایش‌ها نشان می‌دهند داده‌های بزرگ قدرت آن را دارند که به جای حدس و گمان، خِرد جمعی و همبستگی‌های مبهم، از علت و معلول واقعی بهره ببرند.

این آزمایش‌ها نشان می‌دهند داده‌های بزرگ قدرت آن را دارند که به جای حدس و گمان، خِرد جمعی و همبستگی‌های مبهم، از علت و معلول واقعی بهره ببرند.

میلان کوندرا، نویسندهٔ زادهٔ چک، در کتاب بار هستی به این مسئله اشاره کرده است: «زندگی انسان تنها یک بار اتفاق می‌افتد و دلیل این‌که نمی‌دانیم کدام تصمیمات ما خوب و کدام بدند این است که در هر نوبت فقط می‌توانیم یک تصمیم بگیریم؛ زندگی دوم، سوم یا چهارمی در کار نیست تا بتوانیم تصمیمات گوناگون را با هم مقایسه کنیم.»

زندگی که بازی کامپیوتری نیست؛ شما نمی‌توانید آن را در وضعیت‌های گوناگون بازی کنید تا به نتیجهٔ دلخواه برسید.

جونز و اولکن متوجه شدند که سوءقصدهای موفق تأثیری چشم‌گیر بر تاریخ جهان دارند و کشورها را به مسیرهایی کاملاً متفاوت می‌کشانند. ظهور سیاستمداران جدید موجب می‌شود کشورهای طرفدار صلح وارد جنگ شوند یا آن‌هایی که سرگرم جنگ‌اند، وارد آتش‌بس شوند. سیاستمداران جدید می‌توانند اقتصادهای موفق را دچار رکود کنند یا اقتصاد دچار مشکل را دوباره رونق دهند. نتایج این آزمایش طبیعی دربارهٔ سوءقصدهای سیاسی موجب شد چند دهه دانش عمومی دربارهٔ عملکرد کشورها زیر سؤال برود. پیش از آن بسیاری از اقتصاددانان به این دیدگاه گرایش داشتند که سیاستمداران فقط مترسک‌اند و از سوی نیروهای خارجی کنترل می‌شوند؛ اما تحلیل جونز و اولکن از این آزمایش طبیعی نشان داد که چنین چیزی واقعیت ندارد.