بریده‌هایی از کتاب دختر ساعت‌ساز

این دیگر چه خیره‌سری‌ای است که بشر با نادیده گرفتن افکار و نظرات زنان قدرت‌های نژاد بشر را به نصف تقلیل دهد

هنر تردستی یعنی بدانی مردم دوست دارند چه چیزی را ببینند و بعد دقیقاً همان چیز را نشانشان دهی.

لئونارد دید مثل همیشه به خط فاصلهٔ بین دو تاریخ نگاه می‌کند. توی آن علامت خزه‌بسته همهٔ زندگی انسان نهفته است: کودکی‌اش، عشق‌های زندگی‌اش، فقدان‌ها و ترس‌هایش، که تمامش به یک نشان خط حک‌شده بر تکه‌سنگی در گورستانی آرام در ته جاده‌ای روستایی محدود می‌شود.

ترس واقعی هرگز از بین نمی‌رود، حسش کم نمی‌شود، حتی وقتی که علتش مدت‌ها به دست فراموشی سپرده شده باشد. این دریچهٔ تازه‌ای برای دیدن جهان است: گشودن دری که دیگر امکان بسته شدن ندارد.

هر کدام از ما به سوی غروب زندگی‌مان سفر می‌کنیم.

او معتقد بود که اشیای زیبا مستحق توجه‌اند نه تقدیس

تپش قلب اولین موسیقیه که آدم می‌شنوه، و همهٔ بچه‌ها وقتی به دنیا می‌آن ریتم قلب مادرشون رو می‌شناسن

فقط می‌خواستم تو متوجه بشی. می‌خواستم ببینی و بفهمی که عشق تسلی‌بخش یعنی چه. و اینکه چطور زندگی رو تقسیم کنیم، تقسیم واقعی، که اون طرف دیوارهای ساخته‌شده از اعتماد و یقینش هیچ چیزی برامون اهمیت نداشته باشه، چون دنیا خیلی پرهیاهوئه، الودی، و با اینکه زندگی پر از شادی و شگفتیه، سختی و رنج و بی‌عدالتی هم داره.»

می‌گفت این دیگر چه خیره‌سری‌ای است که بشر با نادیده گرفتن افکار و نظرات زنان قدرت‌های نژاد بشر را به نصف تقلیل دهد

«ابله همیشه می‌خواهد زمان و مکان را کوتاه کند. عاقل می‌خواهد هر دویش را طولانی کند.»