بریده‌هایی از کتاب بی‌خبری‌ها

می‌شمارم شِکوه‌های خویش را شب‌ها ولی می‌رود با رؤیتِ رویت حساب از دست من

عمرم به آه و ناله تلف شد، کاش فکری به حال فاصله می‌کردم

می‌رفت اشک، از پیِ اشک و من خاموش، سیرِ قافله می‌کردم

دار و ندارم ـ این دل خونین ـ را با یاد تو مبادله می‌کردم

از عشق خود جدایم و جای گلایه نیست این بود ارث حضرت آدم برای من

آوای آسمانی داوود، مال تو خاموشی مقدّس مریم برای من

شادی برای تو، غم عالم برای من از ماه‌های سال، محرّم برای من

ای در کمین چشم‌هایت، شورچشمان! ای آسمانی‌چشم! ای پُر شور و شر چشم!

با اشک و مژگان، آب و جارو کردم آن را قابل بدان گاهی قدم بگذار بر چشم

یارای درکت را ندارد بی‌حیا دل تاب تماشایت ندارد خیره‌سر چشم

دیشب به یاد لالهٔ روی تو بوده‌ست باریده جای اشک اگر خونِ جگر چشم

بالابلندی آن‌چنان کز شوق دیدار می‌خواهد از مژگان بگیرد بال و پر، چشم

بهانه‌ای برای ماندنم نمانده‌ست سفر برای عاشقان خسته بهتر

برای این‌که دل به دیگری نبندم اگر غبار غم برآن نشسته، بهتر

بدون یار، کوچه‌کوچه غربت این‌جاست از این دیار، کوچ دسته‌دسته بهتر

شده‌ست بعد رفتن تو عمر، کوتاه که راهِ کم برای مردِ خسته بهتر

دل مثل جاده‌ای‌ست که در آن مسافریم آری، چه آشکار، چه پنهان، مسافریم

بهشتت را چشیدم، بعد از آن راندی مرا از خود اگر بد بودم، از اوّل نمک‌گیرم نمی‌کردی

اگر عاشق نبودم، این‌چنین پیرم نمی‌کردی به این تن؛ این تن وامانده، زنجیرم نمی‌کردی

ای کاش که از زندگی‌ام هیچ نپرسند گهوارهٔ من خون دل است و کفنم اشک