بریده‌هایی از کتاب بی‌خبری‌ها

آن رازِ مگویم که اگر از قفس تن بیرون نزنم بغضم و بیرون بزنم اشک

می‌خواستم از خانه‌به‌دوشی به در آیم از چاله به چاه آمدم و شد وطنم اشک

ابرم که پیِ دوست، تمام بدنم اشک در محضر عشق است سکوت و سخنم اشک دنبال خودم بودم و او ریخت به چشمم فریاد زدم: «کیستی؟» و گفت: «منم؛ اشک!»

مثل ابری شده‌ام؛ دربه‌درِ شهر به شهر وای از آن دم که به شیراز بیفتد گذرم

عهد بستم که تحمّل کنم این دوری را عهد بستم ولی از عهد خودم می‌گذرم

ای که در آینه هر روز به خود می‌نگری! من از آیینه به دیدار تو شایسته‌ترم

رفتی و هیچ نگفتی که چه در سر داری رفتی و هیچ ندیدی که چه آمد به سرم گرمی طبعم از آن است که دل‌سوخته‌ام سرخی رویم از این است که خونین‌جگرم کار عشق است نماز من اگر کامل نیست آخر آن‌گاه که در یاد تواَم در سفرم

همه‌شب دست به دامان خدا تا سحرم که خدا از تو خبر دارد و من بی‌خبرم

دنیا همه شعر است به چشمم اما شعری که تکان داد مرا، چشم تو بود

مبر از پینهٔ پیشانی من گمان بر رتبهٔ عرفانی من ز خاطر بردن ذکر سجود است دلیل سجدهٔ طولانی من

جنگ عقل و دل به پا شد، هر که راه خود گرفت آن‌قَدَر دیوانه‌ات بودم که گفتم عاقلم

آن رازِ مگویم که اگر از قفس تن بیرون نزنم بغضم و بیرون بزنم اشک

کار عشق است نماز من اگر کامل نیست آخر آن‌گاه که در یاد تواَم در سفرم

این خانه غمی دارد و آن خانه غمی از این‌همه غم نمی‌نویسد قلمی در خانهٔ دیگری از این کوچهٔ تلخ در وهم نشسته شاعر محترمی

ـ اسیر سعی فروردین و اسفند! بگویم نرخ ایمانِ تو را چند؟ ـ چه ایمانی؟ که حتّی سنگ‌ها هم خدا را بهتر از من می‌شناسند

مبر از پینهٔ پیشانی من گمان بر رتبهٔ عرفانی من ز خاطر بردن ذکر سجود است دلیل سجدهٔ طولانی من