بریده‌هایی از کتاب بی‌خبری‌ها

مراعات پر و بالت نکردیم نظر بر لطفِ هر سالت نکردیم سلامِ تازه‌ات از چیست؟ ای برف! مگر صد بار پامالت نکردیم؟!

نمانده جای شکایت که در پی هر زخم بلندتر شده طومار بردباری ما

به سربلندی سرویم و استواری کوه به رودهای جهان رفته بی‌قراری ما

گیسو که بست، حال پریشان ماند رفتم شبی به گردنهٔ زلفش با من نبود هر که مسلمان ماند

ناز بهتر کن که یوسف در مسیر بندگی زیر دِین دلبری‌های زلیخا نیز هست

بگذار عمر در گذر عشق طی شود حتّی اگر نشد که تو یک دم برای من...

کار عشق است نماز من اگر کامل نیست آخر آن‌گاه که در یاد تواَم در سفرم ای که در آینه هر روز به خود می‌نگری! من از آیینه به دیدار تو شایسته‌ترم

یک بار تو هم خبر بگیر از حالم برخیز و خودت بیا به استقبالم ای قصر بلند آرزوها! ای دل! من بانگِ اذا زلزلت الزّلزالم

آن مستِ همیشه باحیا، چشم تو بود آن آینهٔ رو به خدا، چشم تو بود دنیا همه شعر است به چشمم اما شعری که تکان داد مرا، چشم تو بود

ای عشق! که عطر یار ما را داری رنگ دل بی‌قرار ما را داری ما را به نگاه نازنینش بفروش بفروش که اختیار ما را داری

دیگر خبر از خودم ندارم ای دوست! تا باشد از این بی‌خبری‌ها باشد

ـ اسیر سعی فروردین و اسفند! بگویم نرخ ایمانِ تو را چند؟ ـ چه ایمانی؟ که حتّی سنگ‌ها هم خدا را بهتر از من می‌شناسند

گره‌ها را به شب‌ها می‌گشایند تو هم وا کُن گره از گیسوانت

من از باران و آتش جامه دارم دلی پُرخون در این هنگامه دارم مرا شمس آن‌چنان از خود جدا کرد که شش دفتر فقط نی‌نامه دارم

من و تو چهره‌هایی زرد داریم میان سینه، آهی سرد داریم رباعی در رباعی داغ دیدیم دوبیتی در دوبیتی درد داریم

من و این داغ ِ در تکرار مانده من و این آتشِ بیدار مانده مپرس از من چرا دلتنگ هستم دلم بینِ در و دیوار مانده

اگر آتش ببارد غم، چه بهتر! اگر یاری کند عالم، چه بهتر! من امشب شعر خواهم گفت بی‌شک اگر باران ببارد هم چه بهتر!

مبر از پینهٔ پیشانی من گمان بر رتبهٔ عرفانی من ز خاطر بردن ذکر سجود است دلیل سجدهٔ طولانی من

پس از او نیز نامش را نگه‌دار حدیث ناتمامش را نگه‌دار زمستان، پیرمردی سالخورده‌ست بهارا! احترامش را نگه‌دار

نمانده جای شکایت که در پی هر زخم بلندتر شده طومار بردباری ما