بریده‌هایی از کتاب بی‌خبری‌ها

خدایا! تهمت دزدی زده یوسف به بنیامین اگر یاری به یاری می‌رسد، جامی‌ست با ما هم دل از هر کس ربودی، عاقبت روزی شهیدت شد به قرآنت قسم، این‌گونه فرجامی‌ست با ما هم

شادی برای تو، غم عالم برای من از ماه‌های سال، محرّم برای من

مبر از پینهٔ پیشانی من گمان بر رتبهٔ عرفانی من ز خاطر بردن ذکر سجود است دلیل سجدهٔ طولانی من

دنیا همه شعر است به چشمم اما شعری که تکان داد مرا، چشم تو بود

مبر از پینهٔ پیشانی من گمان بر رتبهٔ عرفانی من ز خاطر بردن ذکر سجود است دلیل سجدهٔ طولانی من

جنگ عقل و دل به پا شد، هر که راه خود گرفت آن‌قَدَر دیوانه‌ات بودم که گفتم عاقلم

آن رازِ مگویم که اگر از قفس تن بیرون نزنم بغضم و بیرون بزنم اشک

کار عشق است نماز من اگر کامل نیست آخر آن‌گاه که در یاد تواَم در سفرم

این خانه غمی دارد و آن خانه غمی از این‌همه غم نمی‌نویسد قلمی در خانهٔ دیگری از این کوچهٔ تلخ در وهم نشسته شاعر محترمی

ـ اسیر سعی فروردین و اسفند! بگویم نرخ ایمانِ تو را چند؟ ـ چه ایمانی؟ که حتّی سنگ‌ها هم خدا را بهتر از من می‌شناسند