بریده‌هایی از کتاب تو

خب، از هیچ‌کس پنهان نیست که بیشترِ مردم احمق‌اند. بیشتر مردم افسانه‌های بی‌خود را دوست دارند و عدهٔ زیادی از آن‌ها تابه‌حال چیزی از پائولا فاکس یا هانا نشنیده‌اند، پس گور پدر بیشتر مردم بک، مگر نه؟

و مشکل کتاب‌ها این است که تمام می‌شوند. فریبت می‌دهند. تا اعماق فرومی‌روی و مالکیت‌ها و روابطِ خود در دنیا را جلوی در رها می‌کنی و از درون خوشت می‌آید و مالکیت‌ها یا روابطتت را نمی‌خواهی و سپس، کتاب دود می‌شود و به هوا می‌رود.

«پنج ساعت و یازده روز» است که عشقت را از من گرفته‌ای و حالا همهٔ ترانه‌هایی که درمورد ما بودند افتضاح به نظر می‌رسند، چون دیگر کسی «ما را درکنار هم نمی‌بیند و تو فردا من را دوست نخواهی داشت»

این آقا ۳۶ ساله است و تازه حالا قصد کرده فرنی و زویی بخواند؟ بیایید واقع‌بین باشیم؛ آن را نمی‌خواند، تنها پوششی برای کتاب دن براون ته سبدش است. در کتاب‌فروشی کار کنید تا بفهمید بیشترِ مردمِ این جهان از چیزی که هستند احساسِ گناه می‌کنند.

می‌خواهم زندگی آهسته حرکت کند، زیرا می‌خواهم تو را با تمام قلبم پیش‌بینی کنم، با تمام قلبم از تو استقبال کنم، با تمام قلبم تو را دوست داشته باشم و با تمام قلبم دل‌تنگت شوم. می‌خندم، چون مثل یک کارت تبریک به نظر می‌رسم، اما لیاقت این‌ها را دارم: تو، خوشی.

روز بعد تعدادی عروسک تودرتوی روسی برایم آورد. گفت: «بازش کن. آروم جوزف.» یک عروسک را نصف کردم و به عروسک دیگری رسیدم و آن عروسک را هم نصف کردم و به عروسک دیگری رسیدم و همین‌طور ادامه دادم تا به عروسک آخر رسیدم که از وسط نصف نمی‌شد، تنها عروسک سالم درمیان عروسک‌ها. او گفت: «هرچیز باارزشی باید پنهون بمونه، وگرنه اتفاقاتِ بدی می‌افته.»

چیزهایی که واقعاً مهم‌اند چیزی نمی‌نویسی. من را به دنبال‌کنندگانت نشان نمی‌دهی. زندگیِ آنلاینت نمایشی متنوع است، پس اینکه در فعالیت‌های توییتری‌ات نامی از من نبرده‌ای، معنایش این است که من را با جان‌ودلت می‌خواهی.

اگر این امکان وجود داشت که کتاب به آهک تبدیل شود، کتاب‌های فاکنر از آن دست کتاب‌هایی بودند که روی میزِ کنارِ تخت‌خوابت به آهک تبدیل می‌شدند.

تماس چشمی چیزیه که ما رو متمدن نگه می‌داره.»

به این‌طرف اتاق می‌آیی و خورشید تعقیبت می‌کند، زیرا تمام گیاهان به‌سمت خورشید خم‌اند

مردم باید حواسشان باشد، وگرنه درنهایت همان زندگی‌ای نصیبشان می‌شود که از آن فراری بودند.

چقدر حیف است که آدم از چیزی که ندارد آن‌قدر برآشفته باشد که چیزهایی را که دارد اصلاً به حساب نیاورد.

«خوشبختی یعنی ایمان داشته باشی که قرار است خوشبخت شوی. خوشبختی امید است.»

اگر قرار است کسی را دوست داشته باشی، خوب است که تمام حالت‌هایش را بدانی

امتحانت می‌کنم: «خب، باید باهات چی‌کار کنیم؟» جواب صحیح: باید برای بخشش التماس کنی،

از من نمی‌ترسی. از هیچ‌کس نمی‌ترسی. مردها دوستت دارند. این را می‌دانی. هیچ مردی نمی‌تواند موشی در خانهٔ تو باشد، چون تو همیشه کسی را کنارت داری: کارمندی جذاب در کتاب‌فروشی، روان‌پزشکی چشم‌چران، دختر پول‌دار. همیشه یک نفر از تو مراقبت خواهد کرد و تو باور داری که خاصی

موهایش را به‌شکل دم‌اسبیِ غمگینی در پایین بسته. او یک زن شاد نیست بک. او گستاخ است.

دست ایمی را گرفته (یعنی آن بچه‌ای که برای پیشگیری از طلاق به دنیا آورده‌اند) و مک را صدا می‌زند تا یواش‌تر برود. مک برای این به دنیا آمده بود که ازدواجشان را قطعی کند. او بزرگ‌تر است و به آن‌ها دل‌بستگی ندارد.

مهم نیست من چه‌کار می‌کنم یا چقدر سخت تلاش می‌کنم که همیشه کارهایم به اینجا ختم می‌شوند؛ همیشه توسط شخصی که بیشتر دارد و بیشتر می‌داند گیر می‌افتم.

من واقعیتِ خنده دار و عاشقانهٔ اساسی‌ای را به او یادآوری کردم: جهان جای ناعادلانه‌ای است.