بریده‌هایی از کتاب تو

مشکل کتاب‌ها این است که تمام می‌شوند. فریبت می‌دهند. تا اعماق فرومی‌روی و مالکیت‌ها و روابطِ خود در دنیا را جلوی در رها می‌کنی و از درون خوشت می‌آید و مالکیت‌ها یا روابطتت را نمی‌خواهی و سپس، کتاب دود می‌شود و به هوا می‌رود. ورق می‌زنی و چیزی نیست

باوجود این، لعنت به والدینش. اگر نمی‌توانید عشق بی‌قیدوشرط نثار کنید، بچه‌دار نشوید.

باید آن‌قدر آدم‌ها را نادیده بگیری که سر عقل بیایند، به‌خصوص بچه‌پول‌دارهای لوس را.

من از آن آدم‌های عوضیِ دل‌رحم نیستم که هیچ‌وقت جرئتِ در لحظه زندگی کردن را ندارند. من برای زندگی زندگی می‌کنم،

بله، می‌فهمم ما برای مصاحبت آفریده شده‌ایم. خداوند به ما کلمات را هدیه داده است. باید صحبت کنیم. باید گوش بدهیم

آن‌قدر برای دیدنت هیجان‌زده‌ام که اصلاً جهان برایم وجود ندارد.

«همه همیشه دارن تلاش می‌کنن بهتر بشن، دوسه کیلو وزن کم کنن، پنج تا کتاب بخونن، برن موزه، یه صفحهٔ موسیقیِ کلاسیک بخرن و بهش گوش بدن و دوستش داشته باشن. اما کاری که درواقع دلشون می‌خواد انجام بدن، اینه که دونات بخورن، مجله بخونن، و آلبوم پاپ بخرن. و کتاب؟ گور پدر کتاب. به‌جاش دستگاه کیندل رو می‌خرن.

در کتاب‌فروشی کار کنید تا بفهمید بیشترِ مردمِ این جهان از چیزی که هستند احساسِ گناه می‌کنند.

افرادی که در انتهای نظامِ سلسله‌مراتبی قرار دارند تشنهٔ ارتباط با افرادِ دیگر می‌شوند.

اگر جایی در دنیا وجود داشته باشد که شما بتوانید بدون هیچ مزاحمی آرامش پیدا کنید، آنجا مدرسه است.

مشکل کتاب‌ها این است که تمام می‌شوند. فریبت می‌دهند. تا اعماق فرومی‌روی و مالکیت‌ها و روابطِ خود در دنیا را جلوی در رها می‌کنی و از درون خوشت می‌آید و مالکیت‌ها یا روابطتت را نمی‌خواهی و سپس، کتاب دود می‌شود و به هوا می‌رود.

وضعیت احساسیِ تو مثل اقتصاد فصلیِ دیوانه‌کننده‌ای است که هر روزِ خدا در آن روز کارگر است.

چقدر حیف است که آدم از چیزی که ندارد آن‌قدر برآشفته باشد که چیزهایی را که دارد اصلاً به حساب نیاورد.

دست‌هایم را زیر سرم جمع می‌کنم و همه‌چیز را دربارهٔ تو به کتاب‌ها می‌گویم. بک، آن‌ها گوش می‌دهند. می‌دانم دیوانگی به نظر می‌رسد، اما آن‌ها گوش می‌دهند.

اگر نمی‌توانید عشق بی‌قیدوشرط نثار کنید، بچه‌دار نشوید.

اگر تو اول به دنیا می‌آمدی، شاید ادامهٔ کسب‌وکارِ خانوادگی جزو انتخاب‌هایت می‌بود. اما تو فرزند وسط بودی و در مدرسه کارت را به‌خوبی انجام دادی و در تمام زندگی‌ات به تو برچسب «امید خانواده» زده شد؛ کسی که می‌تواند از این شرایط فرار کند.

تو می‌دانی این لعنتی واقعاً به چه‌چیزی حساسیت دارد؟ زندگی واقعی

دوست داشتم به او بگویم هم در کتاب‌فروشی و هم در کافی‌شاپ درواقع «مؤدبانه» است که کتاب‌خوان‌ها و افرادی را که دنبال چیزی می‌گردند تنها گذاشت. وقتی به افراد فشار می‌آورید و پیشنهاد کمکِ بیش‌از حد می‌دهید، احساس می‌کنند آن‌ها را به‌سمت درِ خروج هل می‌دهید.

اگر نوجوان بودیم، با تو راحت‌تر بودم. اما من روی سکویی پشت پیشخوان ایستاده‌ام و برچسب یک اسم دارم و ما برای نوجوان‌بودن زیادی پیریم.

در کتاب‌فروشی کار کنید تا بفهمید بیشترِ مردمِ این جهان از چیزی که هستند احساسِ گناه می‌کنند.