بریده‌هایی از کتاب تو

عوضی‌ها همیشه وقتی جهان نظمِ خودش را بازمی‌یابد و مجبورند بابت کارهای بزدلانه، پر از تظاهر و بدون عشقِ خود جواب پس بدهند، آشفته می‌شوند.

«شانزده قرن و هشت سال نوری» منتظر می‌مانم

دفترچه‌یادداشتی بیرون می‌کشد و من آرزو می‌کنم دارو مغزم را بی‌حس کند. من ازآن دفترچه‌یادداشت یا آن خودکار خوشم نمی‌آید و شروع می‌شود.

همه می‌خواهند همه‌چیز را همین حالا به دست بیاورند، اما تو «با آن دست‌های کوچکت» می‌توانی صبر کنی.

«چه عوضی بود، نه؟» «هممم، شاید فقط حالش میزون نبود.»

اگر ده ثانیه به چشمانِ کسی نگاه کنید، یا او را می‌ترسانید یا دلش را می‌برید

چیزی تحت عنوان "قفس پرواز" وجود نداره. فقط یه چیز هست که از قفس کوچیکی که پرنده نمی‌تونه توی اون پرواز کنه بی‌رحمانه‌تره، و اون قفس بزرگیه که باعث می‌شه پرنده فکر کنه می‌تونه پرواز کنه.

معلم بهداشت مدرسهٔ دبیرستانم می‌گفت اگر ده ثانیه به چشمانِ کسی نگاه کنید، یا او را می‌ترسانید یا دلش را می‌برید.

«تو نمی‌تونی کسی رو که نمی‌خواد نجات پیدا کنه نجات بدی.»

باوجود این، لعنت به والدینش. اگر نمی‌توانید عشق بی‌قیدوشرط نثار کنید، بچه‌دار نشوید.