بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

دیگر نگاه وصف بهاری نمی کند شرح خزان دل به زبان نگاهش است

نقاب آشنا بستند کز بیگانگان رستیم چو بازی ختم شد بیگانه دیدیم آشنایان را

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را برو ای گدای مسکین در خانه علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب که علم کند به عالم شهدای کربلا را چو به دوس

به امیدی که مهتاب رخت بینم در ایوانت به گردنبند لعلی داشتی چون چشم من خونین نباشد خون مظلومان؟ که می گیرد گریبانت دل تنگم حریف درد و اندوه فراوان نیست امان ای سنگدل از درد و اندوه فراوانت به شعرت شهریارا بیدلان تا عشق میورزند نسیم وصل را ماند نوید طبع دیوانت

حذر از خار دامنگیر کن دستم به دامانت تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت امید خسته ام تا چند گیرد با اجل کشتی بمیرم یا بمانم پادشاها چیست فرمانت شبی با دل به هجران تو ای سلطان ملک دل میان گریه می گفتم که کو ای ملک سلطانت چه شبهایی که چون سایه

نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت تحمل گفتی و من هم که کردم سال ها اما چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت چو بلبل نغمه خوانم تا تو چون گل پاکدامانی

اشک روشنگر چشم است ولیکن نه چنان که چراغ دل افروخته خاموش کنیم خون دل ریخته ترک نگهی کو رستم تا ز توران طلب خون سیاووش کنیم

ملت غمی اولسا ، بو جوجوقلار چؤپه دؤنمه ز اربابلاریمیزدان دا قارینلار طبیل اولماز

غزل شمارهٔ ۲۱ - یکشب با قمر از کوری چشم فلک امشب قمر اینجاست آری قمر امشب به خدا تا سحر اینجاست آهسته به گوش فلک از بنده بگوئید چشمت ندود این همه یک شب قمر اینجاست آری قمر آن قمری خوشخوان طبیعت آن نغمه سرا بلبل باغ هنر اینجاست شمعی که به سویش من جانسوخته از شوق

شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا

به چشمک اینهمه مژگان به هم مزن یارا که این دو فتنه بهم می زنند دنیا را

که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت

روز روشن به خود از عشق تو کردم چو شب تار به امیدی که تو هم شمع شب تار من آئی

هر آن گیاه که بر خاک ما دمیده ببوی اگر که بوی وفا می دهد گیاه من است کنون که رو به غروب آفتاب مهر و وفاست هر آنکه شمع دلی برفروخت ماه من است تو هرکه را که چپ و راست تاخت فرزین گوی پیاده گر به خط مستقیم شاه من است نگاه من نتواند جمال جانان جست جمال اوست که جوینده نگاه من است من از تو هیچ نخواهم جز آنچه بپسندی که دلپسند تو ای دوست دل بخواه من است

به چاه گور دگر منعکس شود فریاد چه جای داد که بیداد میرسد ما را تو شهریار علی گو که در کشاکش حشر علی و آل به امداد میرسد ما را

کاروان آمد و از یوسف من نیست خبر

تو شهریار علی گو که در کشاکش حشر علی و آل به امداد میرسد ما را

زندگی شد من و یک سلسله ناکامیها مستم از ساغر خون جگر آشامیها بسکه با شاهد ناکامیم الفتها رفت شادکامم دگر از الفت ناکامیها

به مرگ چاره نجستم که در جهان مانم به عشق زنده شدم تا که جاودان مانم

با عقل آب عشق به یک جو نمی رود بیچاره من که ساخته از آب و آتشم