بریده‌هایی از کتاب سایه‌ی سنگین خانم الف

برایش توضیح داده بود که پیچاپیچ لالهٔ گوش، جنینی سروته را به ذهن متبادر می‌کند؛ جنینی که در جست‌وجوی نور است، و ممکن است با تحریک مناسب اعصاب مرکزی آن جنین مینیاتوری، بتوان بدن را به‌تمامی درمان کرد

امیدِ ناگفتهٔ خانم الف این است که با کوتاه‌کردن موها ریشه‌هایشان محکم می‌شوند و بعد دیگر نمی‌ریزند. طرز فکر او از باورهای عامیانه، که برای من بسته به موقعیت سرگرم‌کننده یا عصبانی‌کننده‌اند، پر شده است.

«مهم است که حساب‌هایتان را از هم جدا کنید؛ چون حساب عشق و پول از هم سواست».

مردم پُرند از خاطرات حسی، خاطرات گرمی که به آن رجوع می‌کنند؛ اما من نه؛ راحت هرچه را که قابل دیدن نباشد پاک می‌کنم.

برخلاف امیدی که در ماست، در هم حل‌ناشدنی هستیم.

تا خانه قدم زدیم؛ ما سه نفر، تنها؛ پدر و مادر و مترسک کوچک غمگینی که تا دم در دست ما را رها نکرد، انگار بخواهد بگوید که فهمیده است، فهمیده است که آدم‌ها می‌روند، آدم‌ها می‌روند و تمام می‌شود، برای همیشه می‌روند؛ اما ما می‌مانیم، نمی‌گذارد برویم، دست‌کم تا وقتی که این‌چنین کنار هم نگهمان داشته است.

اگر دنبال رابطه گشتن بین دینامیک مرگ و قصور در زندگی امر معناداری است، آنگاه چه پایانی در انتظار من است؟

پس از سال‌ها هم‌خانگی پیش می‌آید که به هر طرف بچرخی نشانه‌هایی سر برآورند از کسی که این‌همه مدت فضای خانه را با او سهیم شده‌ای.

خنده‌دار است، نه خنده‌دار که آزاردهنده است: با مدرک فیزیک محض، تخصص تئوری میدان‌های کوانتومی و آشنایی عمومی با فرمول‌نویسی پیشرفتهٔ ریاضی نمی‌توانم در سر پسر خودم فروکنم که چرا ضرب هر عددی در صفر، صفر می‌شود.

به عقیدهٔ من، پدر و مادر شدن، مدام در معرض تحقیرشدن قرارت می‌دهد.

اغلب پیش می‌آید که دلمان می‌خواهد بعضی قصور را وقت معاشرت با دیگران به روی هم بیاوریم، انگار شاهد می‌خواهیم یا شریک جرم، یا بزدلانه به دنبال اینیم که با حضور غریبه‌ها عکس‌العمل‌های احتمالی طرف مقابل را محدود کنیم.

میان عشاق گاهی باب گفت‌وگویی باز می‌شود که وقتی از آستانه‌شان گذشتی، ناگزیر تو را به عمق تاریکشان می‌کشند.

خودم را در اوج حیاتمان می‌بینم، در نهایت درخشش گذرای آن. از خودم می‌پرسم که چقدر می‌پاید و چطور می‌شود به‌تمامی چشیدش

میان عشاق گاهی باب گفت‌وگویی باز می‌شود که وقتی از آستانه‌شان گذشتی، ناگزیر تو را به عمق تاریکشان می‌کشند.

میان عشاق گاهی باب گفت‌وگویی باز می‌شود که وقتی از آستانه‌شان گذشتی، ناگزیر تو را به عمق تاریکشان می‌کشند.

میان عشاق گاهی باب گفت‌وگویی باز می‌شود که وقتی از آستانه‌شان گذشتی، ناگزیر تو را به عمق تاریکشان می‌کشند.

شاید هم، عصر ما تنها در نظر خودمان این‌قدرپرآشوب و خطیر است، چنان‌که زمان رناتو به نظر او پرآشوب و خطیر می‌آمد؛ چراکه ما آسیب‌پذیریم و هر عصر، خودبینانه، ادعای مصیبت‌زدگی دارد.

شبیه خانواده‌ای نوپاییم: ابری متراکم از خودمحوری که در خطر انفجار است.

وقتی رابطه‌ای از هم می‌گسلد، بهتر است که شفاف و همیشگی باشد

هر عشقی، در درازمدت، نیازمند کسی است که ببیندش و تصدیقش کند و بر آن صحه بگذارد، اگر نه ممکن است اصلاً عشق نباشد.