بریده‌هایی از کتاب داس مرگ

سعی کن ناشناس باقی بمونی.

«دنیا دوست داره از کسانی که رفتار زشت دارن ستاره بسازه.»

آدم‌های میرا می‌دونستن این کار چقدر اشتباهه ولی ما یادمون رفته

گُدارد هر چیزی را که ممکن است قلب آدمی طلب کند به پیروانش وعده می‌داد و تنها بهای آن دست کشیدن تمام‌عیار از وجدان بشری بود.

«هیشکی هیشکی رو نمی‌شناسه، مگه نه؟»

یا دربارهٔ آنچه می‌بیند قضاوتی نکند.

ذات بشر هم قابل پیش‌بینی است و هم اسرارآمیز؛ توانایی دستیابی به پیشرفت‌های بزرگ و ناگهانی را دارد اما همچنان در منجلاب منافع شخصی گرفتار است.

ما خردمند هستیم اما از کمال به دوریم، روشن‌بین هستیم اما همه‌چیزبین نیستیم.

با هر یک قدمی که در دنیای گُدارد پیش می‌رفت، بیرون آمدن از آن سخت‌تر و سخت‌تر می‌شد.

وقتی مجبور می‌شیم درد رو تحمل کنیم، آزاد می‌شیم تا لذت انسان بودن رو احساس کنیم.

«هیچ وقت انسانیتت رو از دست نده وگرنه فقط به یک ماشین کشتار تبدیل خواهی شد.»

ابرِ تُندر همه‌چیز رو می‌بینه.

من ترجیح می‌دهم حتی با وجود اینکه با مرگ سر و کار دارم، زندگی را با تمام وجود بپذیرم.

نمی‌دانم هزار سال دیگر، که متوسط سن مردم به هزار سال می‌رسد، زندگی چطور خواهد شد. آیا همهٔ ما در همهٔ زمینه‌های علمی و هنری متخصص خواهیم شد چون وقت کافی برای فراگرفتن آن‌ها را داشته‌ایم؟ یا اینکه ملال و روزمرگی بی‌اختیارمان حتی بیشتر از حالا گریبانمان را خواهد گرفت و باعث خواهد شد انگیزه‌ای برای زندگی‌های بی‌پایان‌مان نداشته باشیم؟

پسره باهوشه ولی زود عصبانی می‌شه. ایراد مرگباری که پذیرفتنی نیست

او را دوست داشتند، اما فقط به عنوان عضوی از یک مجموعهٔ دوست‌داشتنی

امید در سایهٔ ترس، قدرتمندترین نیروی انگیزه‌بخش دنیاست

هر چی دربارهٔ داس‌ها می‌دونید رو فراموش کنید.

آیا ممکن بود بتواند در خوشه‌چینی زندگی انسان‌ها به هدف والاتری دست یابد؟