بریده‌هایی از کتاب داس مرگ

«من اینو می‌دونم، تو اینو می‌دونی اما مردم هر چیزی که دلشون بخواد رو باور می‌کنن.»

متولد شدن به معنای حکم مرگ است

امید در سایهٔ ترس، قدرتمندترین نیروی انگیزه‌بخش دنیاست.

«یه بار عذرخواهی کافیه. مخصوصاً وقتی از ته قلبت باشه.»

آدمیزادها ذاتاً درنده هستن.

آیا جهانی بدون مرگ، همه را با هم غریبه می‌کند؟

وقت مردن همهٔ دنیا فامیل آدم می‌شوند.

بزرگترین آرزوی من برای بشریت، صلح، آرامش و شادمانی نیست. این است که هر بار شاهد مرگ کس دیگری هستیم، همچنان بخش کوچکی از وجود همهٔ ما هم بمیرد. چون تنها رنج همدلی است که ما را انسان نگه می‌دارد. اگر آن را از دست بدهیم، هیچ خدایی نمی‌تواند به دادمان برسد.

او عهد سکوت بسته بود.

واسه مدرسه دربارهٔ فارادِی تحقیق کردم.

همون لحظه‌ای که مرگ رو شکست دادیم، از طبیعت خارج شدیم

با اینکه قفسش از طلا بود اما به هر حال در قفسی گرفتار شده بود.

«دنیا دوست داره از کسانی که رفتار زشت دارن ستاره بسازه.»

به نظر من، همه بی‌گناه هستند؛ حتی گناهکاران. همهٔ آدم‌ها گناهانی دارند و با این‌حال، همه‌شان خاطره‌ای از معصومیت کودکی را به یاد دارند، فرقی نمی‌کند چند لایه زندگی دورِ آن پیچیده باشد. انسانیت، بی‌گناه است؛ انسانیت، گناهکار است و هر دو، حقایقی غیرقابل انکارند.

او اعلام کرده بود: «قراره یه خالهٔ جدید داشته باشی، روئَن. عالی نیست؟» این ماجرا حسابی لج مادر روئَن را درآورده بود

فریاد زد: «تو یه هیولایی! بدترین نوع هیولا، چون فقط نمی‌کُشی بقیه رو هم به قاتل‌هایی مثل خودت تبدیل می‌کنی.» «دیدگاهت ایراد داره. طعمه همیشه شکارچی رو به شکل هیولا می‌بینه. به چشم غزال، شیر یه موجود پلیده. به چشم موش، عقاب تجسم شیطانه.» یک قدم جلوتر آمد، هنوز معاون کشیش را محکم نگه داشته بود. «تو می‌خوای عقاب باشی یا موش، روئَن؟ به آسمون پر می‌کشی یا سرآسیمه فرار می‌کنی؟ چون امروز فقط همین دو گزینه پیشِ روته.»

«هیچ‌کدوم از چیزهایی که یاد می‌گیریم بی‌فایده نیستن.»

من سؤال‌های رُک رو دوست دارم. صداقت روح رو نشون می‌دن

شایعه بود که روی راه‌هایی کار می‌کنند که آدم را به دوران نوجوانی برگردانند؛ که به نظر روئَن مسخره بود. چرا آدم عاقل باید دلش بخواهد بیشتر از یک بار نوجوان باشد؟

وقتی سوختنشان را تماشا می‌کرد، فکر کرد: من هیولای هیولاها شده‌م. قصاب شیرها. جلّاد عقاب‌ها. سپس، در حالی که تلاش می‌کرد ردا زیر پایش گیر نکند، از دوزخی که همه‌چیز را در خود می‌سوزاند و هیچ‌چیزی مگر استخوان‌هایی چنان سوخته که هرگز قابل احیاء نبودند از داس گُدارد و پیروانش باقی نمی‌گذاشت، با قدم‌هایی بلند از آنجا دور شد.