بریده‌هایی از کتاب داس مرگ

افراد نالایق ستایش نمی‌شن

به نظر من همهٔ زن‌های جوون، نفرین شده‌ن که زنجیره‌ای از حماقت محض از خودشون نشون بدن و نفرین همهٔ مردهای جوون هم نادونی مطلقه.

و به نظر من، همه بی‌گناه هستند؛ حتی گناهکاران. همهٔ آدم‌ها گناهانی دارند و با این‌حال، همه‌شان خاطره‌ای از معصومیت کودکی را به یاد دارند، فرقی نمی‌کند چند لایه زندگی دورِ آن پیچیده باشد. انسانیت، بی‌گناه است؛ انسانیت، گناهکار است و هر دو، حقایقی غیرقابل انکارند.

«شاید. اما حالا که می‌دونین توی این هنر میرایان دنبال چی می‌گردین، ازتون می‌خوام که سعی کنین احساسش کنین

«مردم هر فکری که بخوان می‌کنن.»

مسأله همین است: همیشه استثنایی وجود دارد.

داس بودن مثل این است که مُردهٔ متحرک باشید. در این جهان اما جدا از آن. تنها شاهدی بر آمدن و رفتن دیگران.

«دنیا دوست داره از کسانی که رفتار زشت دارن ستاره بسازه.»

سیترا می‌توانست او را در همهٔ زمینه‌ها شکست دهد. حتی در شکست خوردن.

ترسیده بود اما ترس به این معنا بود که هنوز زنده است.

از بخت خوب روئَن، قلبش حالا چنان سرد شده بود که تَرَک‌هایش دیگر نمی‌توانستند آزارش دهند.

«ما معتقدیم که تقدیر شعله‌ها این نبوده که تا ابد بسوزن.»

امید در سایهٔ ترس، قدرتمندترین نیروی انگیزه‌بخش دنیاست.

دانستن اینکه زندگی بدون او هم جریان خواهد داشت، هم مایهٔ دلگرمی و هم موجب ناامیدی بود.

وقتی دیگر چیزی وجود نداشت که آدم واقعاً اشتیاقش را داشته باشد، معنای زندگی در گذران آن خلاصه می‌شد. گذران ابدی.

کارکنان سالن ۶۰۱، که تمام نیمهٔ شمالی آن طبقه را تشکیل می‌داد، هیچ هُشداری دریافت نکردند. داس گُدارد و داس‌هایش به میان شلوغی قدم گذاشتند. با صدایی نمایشی اعلام کرد: «توجه! همگی توجه کنین! شما امروز برای خوشه‌چینی برگزیده شدین. ازتون انتظار می‌ره جلو بیاین و با پایان خود روبه‌رو بشید.»

گفت: «نه، اما عواقبی داره.» اما نگفت چه‌جور عواقبی. روئَن به این نتیجه رسید که ندانستن خیلی وحشتناک‌تر از دانستن است.

سیترا از دیدن این منظره جا خورد. پرسید: «چند وقت مُرده بودم؟»

البته همهٔ داس‌ها بد به گذشته‌ها تعلق نداشتند. حالا به‌جای «بد» به آن‌ها می‌گفتند «خلّاق» و «پیش‌رو»

«دنیا دوست داره از کسانی که رفتار زشت دارن ستاره بسازه.»