بریده‌هایی از کتاب سفر به انتهای دنیا

جلد دفترچه نوشته است. نوشته: برای گریسی؛ به امید این‌که این دفترچه آن‌قدری بزرگ باشد که بتواند قلب بی‌قرارت را تسکین بدهد. او همیشه می‌گوید که من تندی و تیزی شخصیتم چنان است که احتمالاً روزی چشمان یکی را کور خواهد کرد. منظورش را درست نمی‌فهمم؛ مادرم کمی مبهم و شاعرانه حرف می‌زند. او زمانی یک نوازندهٔ ویولن حرفه‌ای بود. مادرم گفت این دفترچهٔ خاطرات را به این دلیل به من داده که نیاز دارم تندوتیزی‌ام را در جایی تخلیه کنم؛ می‌گوید این‌که بنشینم و احساساتم را توی یک دفتر بنویسم، بهتر از این است که کل روز به روش‌های مختلف اذیت و آزار میلی فکر کنم. تا این لحظه فقط توانسته‌ام شش صفحه بنویسم و حدود یک ساعت است که این‌جا نشسته‌ام و فکر می‌کنم. در واقع قرار بود تکلیف مدرسه‌ام را انجام بدهم، اما تاحالا که کتاب غول‌ها، دریانوردان و عمو سَم: یک تاریخ آمریکایی، به‌طرز غیرقابل تحملی کسل‌کننده بوده‌اند.

و من عاشق میلی هستم و دلم برایش تنگ شده است. همه‌اش همین است. واقعاً. برای همیشه. بدرود.

حالا، ما واقعاً رفته‌ایم.

من هرگز این‌جا نبودم.

مادرم لابد می‌گوید من فقط دنبال دردسر می‌گردم؛ که البته معمولاً به‌طرز عجیب‌وغریبی همین‌طور است.

مرتب به خودم می‌گویم نگران نباش؛ اما انگار هربار که چنین چیزی به خودت می‌گویی، ده‌بار بیشتر نگران می‌شوی.

«کیهان نه‌تنها از چیزی که ما فکر می‌کنیم، عجیب‌تر است، بلکه حتی عجیب‌تر از چیزی است که ما توانایی فکر کردن به آن را داریم.»

در آن لحظه بود که فهمیدم حتی اگر هیچ‌وقت غمِ از دست دادن میلی را فراموش نکنیم، بازهم در کنار هم خواهیم بود؛ بازهم یک خانواده خواهیم بود. او هنوز کنار ما بود.

برایم سؤال است که یعنی همیشه همین‌طور پیش می‌رود؟ مرتب بزرگ‌تر می‌شویم و تغییر می‌کنیم و از کارهای احمقانهٔ گذشته‌مان شرمسار می‌شویم؟

هرچه ابعاد بیشتری از طبیعت وحشی را می‌بینم، بیشتر فکر می‌کنم که ما - انسان‌ها، حیوان‌ها و حتی جنگل‌ها - از هم جدانشدنی هستیم.