بریده‌هایی از کتاب سفر به انتهای دنیا

هیچ‌وقت نمی‌دانی چه چیزی انتظارت را می‌کشد.

آسمان شبیه یک کریستال آبی آرام است؛

من شاید کمی باهوش باشم، اما از آن‌جایی که نمی‌توانم ببینم توی مغز دیگران چه خبر است و نمی‌توانم مغز آن‌ها را با مال خودم مقایسه کنم، نمی‌توانم بااطمینان بگویم که باهوشم.)

حالا دیگر تردید دارم که آیا اصلاً من می‌توانم روزی یک نویسندهٔ واقعی بشوم یا نه؟

کتاب‌ها راهی برای بزرگ کردن روح آدم‌هان.

پدر متوجه مسائل زندگی نیست؛ او در ذهنش زندگی می‌کند.

همیشه قبل از این‌که به یاد بیاورم اوضاع عوض شده، با خودم فکر می‌کنم که میلی در چه حال است؟ گاهی فراموش می‌کنم که این‌جا نیست. یک لحظه به‌طرز وحشتناکی دلتنگش می‌شوم و یک لحظه بعد با خودم فکر می‌کنم: یعنی میلی آینه‌اش رو بهم قرض می‌ده؟ و بعد به یاد می‌آورم که او دیگر پیش ما نیست و بیشتر دلم برایش تنگ می‌شود. عادت به خواهر داشتن، عادت سختی است که نمی‌شود به این راحتی‌ها آن را فراموش کرد.

پدرم شیطانِ مؤنث تاسمانی صدایم می‌زند. میلی هم خانم خرابکار صدایم می‌زند؛ اما حرف‌های میلی برایم اهمیتی ندارد. حداقل شبیه آن مردی نیستم که هفتهٔ پیش در تیتر اول روزنامهٔ کلیفتون دیس‌پَچ در موردش مقاله نوشتند؛ یکی که بوریتوهای هفت‌لایهٔ تاکو بل که هزاران دلار می‌ارزند را توی حیاط جلویی خانه‌اش گذاشته بود تا اژدهایان بیایند و آن‌ها را نوشِ‌جان کنند. آسمان شبیه یک کریستال آبی آرام است؛ البته اگر ابر سیاهی را که در دوردست جا خوش کرده، در نظر نگیریم

برایم سؤال است که یعنی همیشه همین‌طور پیش می‌رود؟ مرتب بزرگ‌تر می‌شویم و تغییر می‌کنیم و از کارهای احمقانهٔ گذشته‌مان شرمسار می‌شویم؟ هر سال می‌فهمم که چه‌قدر یک سال پیش جاهلانه رفتار کرده‌ام.

عجیب نیست که همه‌چیز تا قبل از این‌که تمام شود، به نظر می‌رسد بی‌پایان است؟