بریده‌هایی از کتاب مدرسه‌ی جاسوسی؛ جلد دوم

هیچی نشده تهدید کردن می‌کشنت! اصلاً حالی‌ته چقدر خوش‌شانسی؟

هر کسی نمی‌تونه؛ ولی من هرکس نیستم

کدومش مشکوک‌تر به نظر می‌رسه: یکی که تو یه بعدازظهر گرم تابستونی تو محوطه قدم می‌زنه... یا یکی که نصفه‌شب یواشکی این‌طرف و اون‌طرف می‌ره؟

دوستی با او گاهی بدتر از دشمنی بود

سرانجام همان واکنشی را نشان داد که معمولاً وقتی خراب‌کاری می‌کرد نشان می‌داد: مقصر دانستن شخص قربانی

«یا با مایی، یا علیه ما.»

سایرس با چشم‌هایی تنگ نگاهم کرد. «تو چی داری که این‌قدر خاصه؟»

«چیزی که نمی‌فهمم اینه که چطور وقتی خودم خبر ندارم، اسپایدر می‌دونه همچین توانایی‌ای دارم؟»

دریچه‌ای بالای آن بود که قفل داشت؛ ولی قفلش زنگ زده بود و دو لگد کاراته‌ای اریکا برای شکستنش کافی بود.

ولی مهم‌ترین بخش تایمرش بود. نشان می‌داد شش دقیقه و ۲۹ ثانیه تا زمان پرتاب باقی مانده. یک مأمور اسپایدر روی صندلی تاشوی نازکی نشسته بود و کم‌شدن ثانیه‌ها را تماشا می‌کرد. مورِی هیل.